Ze zeiden het begin 2020 in het ziekenhuis al: ‘Je hebt straks waarschijnlijk EMDR nodig om dit allemaal te verwerken.’ Koppig als ik was dacht ik dat ik het zelf wel kon. Immers, zo traumatisch was het toch niet? Anderen hebben toch erger meegemaakt? De jongens zijn er toch nog? Eh, Johanne, jawel. Het was heel traumatisch. Niemand mag ooit meemaken dat je twee (!) te vroeg geboren kindjes een verschrikkelijke (en in ruim 30 procent van de gevallen dodelijke) ziekte oplopen. Tuurlijk hebben we het grootste geluk van de wereld dat ze er allebei zijn. Maar dat maakt wat we hebben meegemaakt niet minder erg. En ik heb er lang over gedaan om tot dit besef te komen. Om te beseffen dat het helemaal niet zo goed met me ging. Dat ik nog steeds niet ben wie ik ooit was. Ik was ineens een persoon die EMDR nodig had na een vroeggeboorte. En niet zomaar eentje. EMDR na een vroeggeboorte
