[:nl]5 redenen waarom wij stiekem wél millennials zijn[:en]5 reasons why we secretly ARE millennials[:]

[:nl]Millennials worden liever geen millennials genoemd. Maar waarom eigenlijk? Omdat het zogenaamd een negatieve connotatie heeft? Omdat onze generatie liever niet in hokjes denkt? Heel simpel gezegd gebruiken we het woord millennial als alternatief voor generatie Y, de twintigers en dertigers van nu. Het mooie is dat het woord overal in de marketing terugkomt, maar als je er onderzoeken op naslaat schijnt de échte millennial niet te bestaan. Wat zou deze echte millennial moeten zijn volgens de marketing? Narcistisch, maatschappelijk betrokken en reislustig. En een millennial kiest ervoor om op een andere manier te settelen dan zijn of haar ouders dat deden.

Maar eerst: bestaat de echte millennial wel?

KMPG, Google en IBM oordeelden al dat een echte millennial niet bestaat, vooral niet op de werkvloer. Het schijnt zelfs zo te zijn dat er binnen Google een intern onderzoek is geweest naar narcisme onder werknemers, maar vonden die nare eigenschap niet. Ik geloof ook niet per se dat de stereotype millennial narcistischer is dan andere generaties, maar ik denk wel dat ‘wij’ andere bepaalde overeenkomende kenmerken hebben.

Eén ding dat me heel erg opvalt is dat velen hun werk niet bevredigend vinden, omdat ZIJ er niets uit halen. Onze generatie wisselt veel meer van baan dan onze ouders dat deden. Heel vaak hoor ik van mensen die ontslag hebben genomen of een andere baan hebben gevonden, dat ze hun vorige baan zat waren, er geen voldoening uithaalden of dat hun baas gewoon een eikel was.

Hele legitieme redenen hoor, begrijp me niet verkeerd, ik vraag me alleen af of dat bij vorige generaties ook zo speelde. Millennials houden zich ook veel bezig met een goed salaris. Waar het denk ik misgaat tegenwoordig is dat wij gewoon niet zo veel verdienen als dat anderen vroeger deden. Ik denk dat wij zo veel met geld bezig zijn, omdat bedrijven terughoudender zijn in het geven van een goed salaris én omdat de tijden zijn veranderd: de balans tussen inkomen en kosten lijkt niet meer te kloppen. En laten we het maar niet hebben over studieschulden…

Millennials slapen met hun mobiel in hun hand

En wat denk je van het social mediagebruik? Ik waarschuw alvast: er schijnt een nog ergere generatie aan te komen wat dit betreft, maar wij kunnen er ook wat van. Ken jij iemand die helemaal niet op één van de grote social mediakanalen zit? Ik niet hoor. Tuurlijk, onze ouders zitten er ook op, maar kijk om je heen en je ziet dat wij er niet vanaf kunnen blijven. Onze social media gaat hand in hand met onze smartphone die werkelijk aan ons lijf zit vastgeplakt. Ik heb er ook last van hoor. Soms word ik helemaal gek van mezelf en denk ik: kan ik serieus waar niet één avondje zonder? Ik ben veeel te nieuwsgierig, dus tot nu toe niet. Maar ik vind wel dat ik daar verandering in moet brengen, want het is bijna niet gezond meer. Durf ik het te zeggen? Een verslaving misschien wel.

De millenial is authentiek

Authentiek zijn. Dat is ook een dingetje. Geen eenheidsworst willen zijn. Ik vind dat alleen maar goed hoor. Maar het valt me wel op dat wij twintigers en dertigers niet eens zo goed weten wat we willen. We jobhoppen wat af, starten het ene en eindigen het andere continu, en vergelijken onszelf met anderen. Dat klopt niet helemaal toch? We willen onszelf zijn, we willen ons eigen ding doen, maar eigenlijk weten we niet zo goed hoe we dat moeten bereiken.

De millennial heeft er gewoon recht op

In het Engels heb je de mooie uitdrukking ‘sense of entitlement’. Ik vind dat eigenlijk niet te vertalen naar het Nederlands. Kort door de bocht komt het erop neer dat wij vinden dat wij recht hebben op bepaalde dingen. Overwerken? Ik wil dat niet dus ik doe dat niet. Een baas hebben lijkt bijna iets waar wij geen zin meer in hebben. Of zelfs nodig vinden. Heel eerlijk gezegd vind ik sommigen daarin doorslaan. Natuurlijk zou ik ook het liefst mijn eigen ding doen, maar ik kan dat alleen doen als ik de middelen daartoe heb en mijn huur kan betalen. Ergo, ik heb een baan nodig. Ik kan dan niet thuis zitten, omdat ik vind dat ik geen baas nodig heb. Wat mij betreft werkt dat niet zo, maar ik lees vaak zat dat het wel gebeurt. Interessante ontwikkeling.

De millennial settelt niet

Laatst las ik een heel leuk artikel over de millennial die niet settelt. Wij willen niet minder dan het beste voor onszelf. Hartstikke goed! Maar wat me heel erg intrigeert is dit: wij willen hetzelfde als wat onze ouders willen, maar dan anders. Ja, willen ook huisje, boompje, beestje. Maar wij hoeven dat niet per se op één plek te doen. Kinderen en reizen? Geen probleem. We wonen waar we willen wonen en zoeken daar wel uit wat voor werk we doen. Mooi toch?

De millennial is een special snowflake

Simon Brandek, een Brits-Amerikaanse auteur, marketeer en motivational speaker, sprak een tijd geleden in een interview over zijn visie op de millennial. Waar het volgens hem deels is ‘misgegaan’ is de opvoeding. Ouders hebben hun kinderen opgevoed met het idee dat ze een special snowflake zijn en dus alles kunnen en alles mogen hebben. Gewoon omdat zij dat willen (dus dáár komt die sense of entitlement vandaan!). Kinderen die zo zijn opgevoed komen na hun studie ineens in de echte wereld en zien dat ze helemaal niet zo speciaal zijn. Oh nee, wat nu?

Als het niet gaat zoals ‘we’ willen, geven we het op en gaan we op zoek naar iets anders waar we misschien wel in uitblinken. Nogmaals, het is natuurlijk harstikke goed dat we ergens in willen uitblinken. Maar als ik één ding heb geleerd uit Brandeks’ video, dan is het: heb geduld. Niets gebeurt zonder dat jij er moeite voor doet. Dus houd die baan langer vol dan acht maanden en ontwikkel je.

Nu is dit natuurlijk heel erg generaliseren en zal niemand zich hier compleet in herkennen. Maar het is zulke interessante materie en ik zie en voel dat veel van deze ons toegeschreven eigenschappen, stiekem wel waar zijn. Of we het nu leuk vinden of niet.

Mijn vraag aan jullie: zijn wij echt zo moeilijk tevreden te houden?

https://www.youtube.com/watch?v=oPenAFxny1Q[:en]Millennials have an aversion to the word millennial. Why? Is it because of the negative connotation? Or because our generation doesn’t like stereotypical thinking? Simply put, we use the word millennial for generation Y, the current twenty and thirty-year-olds. Marketers looove to use the word, but actual research says the real millennial doesn’t exist. What does being a real millennial entail? Apparently, you’re narcissistic, socially involved and a traveler. A millennial chooses to settle in a different way his or her parents did.

But first: does the real millennial even exist?

KPMG, Google and IBM researched the whole thing and they say the narcissistic millennial doesn’t exist,  especially not in the workspace. There was an internal ‘investigation’ at Google where they looked at narcissistic traits of their younger employees, but they actually didn’t notice any difference compared to the older generation. I don’t necessarily believe that ‘we’ are more narcissistic than generations before us, but I do think that we have other similar features that fall into the millennial category.

One thing I noticed recently is that there are a lot of young people who aren’t satisfied with their current job because THEY don’t get anything out of it. Our generation seems to switch jobs more often than our parents did. A lot of the times when I hear someone quit their job or found a new one, they say that they were bored at their old job, they didn’t feel any satisfaction or their boss was just a jerk.

Don’t get me wrong, those are pretty legitimate reasons in my book, but I’m wondering if generations before us quit their jobs because of the same reasons we do. Or at least, if they did it as easily as we do now. Millennials are also focussed on a good salary. I don’t think it’s because we love money so much, but times have changed. We don’t earn as much as ‘older’ people did when they were our age. Companies don’t want to pay you a big salary anymore. Also, the balance between costs and income seems to be a little shaky. And let’s not talk about those debts…

Millennials sleep with their phone in their hands

And what about all the social media nowadays (man, I sound like an old woman). I’ll warn you beforehand: the next generation will be even worse, but we are bad enough already. Do you know anyone who isn’t on one of the big social media channels? I don’t. Of, course our parents are on it now too, but look around you and notice that we can’t stay away. Our social media use goes hand in hand with our smartphone which seems to be glued to our bodies permanently. I have the same problem. Sometimes I drive myself crazy because of that and think: can I seriously not go one evening without it? I’m waaay to curious, so, so far: no. I do feel like I have to change that because it’s starting to become and unhealthy obsession. An addiction even?

The millennial is authentic

Being authentic. That’s a thing too. Not to be the same as everyone else.  A good thing to want, I guess. But I am noticing that at the same time us twenty and thirty-year-olds don’t exactly know what we want. We hop from one job to the other, we start one thing and end the other continuously, and compare ourselves to others. That seems wrong. We want to be our very own selves, we want to do our own thing, but we don’t know what we want or how to achieve it.

The millennial is entitled

I love the expression ‘sense of entitlement’, the words have a nice ring to it. Basically, it means that we do whatever we want to do because we are entitled to it. Working late? No way in hell: I don’t want to, so I won’t. Having a boss almost seems like something we don’t want anymore. Or need, even. Honestly, I think people take that too far sometimes. Of course, I would love to do my own thing, but I’m only capable of doing that when I have the means to do so and the money to pay my rent. Ergo, I need a job. I can’t sit at home and hope that whatever I want comes, just because I don’t want to have someone else to tell me what to do. I don’t think the world works that way, but often I read about people who do exactly that. Interesting, though.

The millennial doesn’t settle

The other day I read a fun article about the millennial who doesn’t settle. We don’t want anything less than best for ourselves. Nice! But what’s really intriguing to me is that in the end we want exactly the same thing as our parents, but just a little differently. Yes, we want a house and kids too. But we don’t need to do that in just one place. Kids and travel? No problem. We’ll live where we want to and see what kind of works comes on our path. I love that!

The millennial is a special snowflake

Simon Brandek, a British-American author, marketer and motivational speaker, did an interview a little while ago about his vision on the millennial. According to him, something went wrong in our upbringing. Parents raised their kids with the idea that they’re a special snowflake and can do and have anything. Just because they want it (so thaaat’s where the sense of entitlement comes from!). And when all of the sudden they have to survive in the real world, they suddenly realize they’re not as special as they thought. Oh no, what now?

When things don’t go the way ‘we’ want to, we give up and look for something we might succeed at. Again, I can only applaud that, but if I learned one thing from Brandeks’video, it’s this: be patient. Nothing will happen without you putting all your effort into it. So keep that job a little longer than eight months and try to develop yourself.

Of course, this is a lot of generalizing and no one will fit the entire image as described above. But it’s such an interesting subject and I see and feel that a lot of the attributed characteristics actually make sense (a little or a lot). Whether we like it or not.

Now, my question to you is: are we really that hard to satisfy?