[:nl]Ik heb best heel lang gestudeerd. Ik ben er niet trots op en ik heb er een klein beetje spijt van (ondanks dat ik vind dat je nooit te lang met spijt moet rondlopen). Toch heeft het me ook veel gebracht. Dat wel. Waarom ik zo lang heb gestudeerd? Ik denk dat het er kortweg op neer kwam dat ik gewoon op het verkeerde moment in mijn leven ben gaan studeren. Of eigenlijk, dat studeren op het verkeerde moment mijn leven binnenkwam. Je kunt er bijna niets aan doen. Nadat je je eindexamen hebt gehaald, wordt er simpelweg van je verwacht dat je meteen gaat studeren. Dat heb ik ook gedaan, maar had daar anders in moeten staan.
De eerste twee jaar ging het eigenlijk best wel goed. Ik haalde de vakken die ik moest halen, ik haalde mijn propedeuse binnen de daarvoor gestelde termijn en ik had het zelfs wel een beetje naar mijn zin. Zelfs in mijn derde jaar ging het eigenlijk nog hartstikke goed, totdat ik mijn derdejaarsstage afrondde. Toen veranderde mijn leven een beetje en veranderde ik ook. En niet per se op een goede manier. Gelukkig is het alweer eeuwen geleden (zo ongeveer) en ben ik nu een totaal ander mens met ambities, heel veel levensvreugde, doorzettingsvermogen en mijn eigen kwaliteiten. Dat mag ook weleens gezegd worden. Goed, en dan nu de hieroms:
Ik begon veel uit te gaan
De eerder genoemde verandering betekende dat ik van huismus (de ware ik) naar soort van feestbeest ging. Ik ging iedere week uit en soms twee keer of drie keer per week (ok, dat was met name in de zomers, maar toch). Ook dronk ik doordeweeks. Niet veel en ook zeker niet te veel, maar de volgende ochtend vroeg opstaan kun je dan al snel vergeten natuurlijk.
Het was aan de ene kant een hele leuke tijd, maar aan de andere kant denk ik nu steeds: shit, ik had dat jaar zoveel beter kunnen gebruiken. Maar goed, live a little, zeggen ze weleens he.
Ik kon me niet meer concentreren
Begrijp me niet verkeerd. Ik WILDE wel studeren, maar het lukte me gewoon niet. Avond na avond zat ik achter de boeken, maar mijn gedachten dwaalden af naar andere dingen. Niet-nuttige dingen. Stomme dingen. Stress. Ik was destijds natuurlijk ook al een stresskip, zoals ik altijd al ben geweest, maar op de één of andere manier kon ik dingen niet loslaten.
Ik keek liever series dan dat ik iets anders deed
Eén van de weinige manieren voor mij om echt los te kunnen laten, was door series te kijken. Nu ik dit allemaal zo schrijf, besef ik ineens enorm hoe erg ik veranderd ben. Ik bedoel, ik kijk nog steeds series om gedachten los te laten, maar het hoeft niet meer. Het is nu een heerlijke keuze die ik maak in plaats van dat het een manier is om te ontsnappen. Want ik denk oprecht dat dat het was. Ik wilde even niet nadenken over de dagelijkse beslommeringen, al mijn zorgen en weet ik het wat nog meer. En echt hoor, zo zwaar was en is mijn leven helemaal niet (HELEMAAL NIET), maar destijds heb ik het echt zwaar gemaakt. Overigens was ik niet lusteloos, ik was gewoon nog niet helemaal klaar voor het studentenleven en alles wat erbij kwam kijken. Denk ik.
Ik leefde tussen 14.00 en 03.00 uur
Man, man, man. Wat een ritme had ik. Ik leefde echt ‘s nachts. Dat was mijn favoriete tijd om muziek te luisteren, films te kijken en series te binge watchen. Destijds is Veronica Mars er doorheen gegaan, begon ik met How I Met Your Mother, keek ik het eerste seizoen van The Big Bang Theory (zoek maar eens op hoe lang dat alweer geleden is) en had ik een GTA IV verslaving. Ik droomde op een gegeven moment alleen nog maar van auto’s, haha.
Ik was rebels
Het kon me allemaal niet zoveel meer schelen. Nu ik zo terugkijk was het wellicht slim geweest om een pauze in te lassen. Maar op dat moment had ik niet het vermogen om dat in te zien. Ik deed wat IK wilde en eigenlijk lette ik niet op de rest. En dat herken ik nu zo niet in mezelf. Dat ik het mezelf heb aangedaan is nog tot daaraan toe, maar dat ik het anderen heb aangedaan vind ik lastig.
Het is goedgekomen!
Gelukkig ben ik uiteindelijk op mijn pootjes geland en alles natuurlijk helemaal goed gekomen, maar het had nogal wat voeten in de aarde. Lang studeren kan ik niemand aanraden en als ik het opnieuw mocht doen, had ik het ook zeker niet gedaan. En toch heeft het me gebracht waar ik nu ben. Als ik mijn laatste anderhalf jaar binnen de daarvoor gestelde tijd had afgemaakt, was ik op mijn 22ste al werkzoekende geweest. Anders gezegd: dan had ik waarschijnlijk al een baan gehad, want dat was nog voor de crisis (hahaha, hoe oud ben je dan?!). Maar dan had ik een andere eerste baan gehad dan de baan die ik echt heb gehad. Dan had ik niet de mensen ontmoet die ik nu heb ontmoet en dan had ik heel erg waarschijnlijk niet de allerliefste Spanjaard ooit ontmoet met wie ik nu gewoon heerlijk samenwoon.
Dus ja, het is niet de beste periode in mijn leven en het is zeker niet iets om naar huis te schrijven, maar het heeft me ook goede dingen gebracht. Ik heb ook niet lang gestudeerd omdat ik niet kon studeren, niet kon leren of niet snapte wat er gebeurde. Aan mijn intelligentie lag het niet, het was slechts de slechte periode in mijn leven. En als dit de slechte ik was, dan valt het allemaal wel mee :). Ik ben geen crimineel geworden, ik deal geen drugs, ik kan (soms) prima met geld omgaan en ik kan ook nog eens heel goed voor anderen zorg. Mijn ouders zijn er altijd heel begripvol over geweest (richting mij in ieder geval) en ik kan me sowieso geen betere ouders (en broertjes) voorstellen. Ohja, en ik schrijf ‘for a living’. Wat wil ik nog meer?
Haalde jij alles in één keer of heb je paar jaar extra aan vastgeplakt?
[:en]I went to college for quite a while. Longer than most people, probably (definitely). I’m not proud of it and I actually do regret it (I know I always say you should never regret your mistakes…). Still, it’s brought me some good things as well. That it did. But why did it take me so long? The short answer is that I went to college in a time of my life when I maybe shouldn’t have. Or actually, during that time, I changed and that made me unfit to be a student. But it is what it is. You’re expected to go to college (or university of course), after you graduate from high school. It’s as simple as that and that’s how I did it. But maybe I should’ve realized my mistake.
The first two years of college life were actually pretty ok. I did what I had to do, I made it through those years in time and I even kinda liked it. Even my third year started out ok when I went on an internship. After that…I don’t know. I lost motivation. And it was lost for quite a while.
I started going out a lot
I went from a homebody to some kind of party animal. Okay, that’s a little much. I didn’t drink that much even, I just went out a lot. Every week and sometimes even two or three times per week (mostly in summers, but still). I also drank during the week. Not a lot and definitely not too much, but after that, I kinda forgot how to get up early and stuff.
One the one hand it was kind of a fun time, but on the other hand, I now think: shit, I could’ve spent my time so much better. But well, live a little, they say right? So I did.
I lost all focus
Don’t get me wrong. I did WANT to study, I just couldn’t seem to make it work. Night after night I sat there in front of my books, and my thoughts just went elsewhere. To not useful things. Silly things. Stress. I was and I’ve always been a stress tornado. Back then, I just couldn’t let it go.
I would rather watch tv shows than do anything else
One of the few things that did help me let go, was watching tv-shows. While I’m writing this down, I am noticing just how much I have changed. I mean, I still use tv shows to let go of my thoughts. But I don’t NEED to anymore. It’s now just a fun choice I make and not something I use to escape real life. I honestly think that that was it. I didn’t want to think about the daily struggles, all the worries I had and I don’t know what else was going on in there. And really, life was NOT that hard. Not at all. I just made it so. By the way, it wasn’t like I was feeling lifeless or whatever, I just think that I was not ready for the student life and everything that came with it.
I lived between 2.00 p.m. and 3. a.m.
Oh man, what a lifestyle. I lived during the nights. While everyone else was asleep I just loved to listen to music, watch movies and binge watch my favorite shows. Back then I started watching Veronica Mars, How I Met Your Mother and I saw the very first season of The Big Bang Theory (that’s seriously a long time ago). Also, I had a GTA IV addiction. At some point, I could only dream about cars and nothing else.
I felt rebellious (not as bad as it sounds still)
I just didn’t care that much. Looking back now it may have been smart to just take a break from student life. But at the time I just didn’t notice anything wrong. I did what I wanted to do and did not pay attention to anything else. And I so don’t recognize myself as that person. And that I did those things to myself is one thing, but doing it to others is a difficult pill to swallow.
All’s well that ends well
Luckily I landed on my feet and I am happy to report that I had a successful close to my college life. It took quite a lot of work, but in the end, I got there. Being a ‘lifetime student’ is not something I recommend and if I could do it all over again, I would definitely do things differently. On the other hand, it’s gotten me to where I am now. If I would’ve finished college as planned, I would’ve been on the job market at 22. Or even better: I probably would’ve had a job already because it was pre-crisis (haha, how old am I?!). But I would’ve had a different first job than I did now. And I would not have met the people I met in this life. And most of all, I probably would not have met the sweetest Spaniard in the world with whom I share my life now.
So yeah, it may not have been the best period of my life and it certainly isn’t something to write home about, but it did bring me good things too. I also didn’t study for so long because I couldn’t study, or couldn’t learn or didn’t understand. It wasn’t my intelligence that got in the way (well maybe a little), it was just a bad period in my life. And if this is the worst, then I think I’m ok. I didn’t become a criminal, I do no deal drugs, I can handle my money (most of the time) and I am pretty damn capable of taking care of other people. Oh yes, AND I write for a living. What else could I possibly want?
How was college/university life for you?
[:]
I spent too much time in college too, but mine was for other reasons. I imagine your experience is a very common one! I like that you are so honest and positive. Thanks for sharing!
Yeah, I think you are right! There are probably a lot of us out there who took a little bit longer than was expected of them!
Ik denk dat ik het al een keer eerder gedeeld heb in een reactie: ik heb zelf het omgekeerde. Achteraf gezien zou ik willen dat ik wat langer gestudeerd had. Als ‘vroege leerling’ die havo soepel doorliep (oke, niet helemaal waar, ik was teruggezakt vanaf tvwo en daarna was havo een eitje) ging ik daarna studeren en was ik op mijn twintigste afgestudeerd. Achteraf gezien had ik langer willen studeren of een tussenjaar willen nemen. Maar het belangrijkste: ik ben, net als jij, goed terecht gekomen en dat is uiteindelijk belangrijker dan hoe/wat/waar/hoelang je gestudeerd hebt. En zo’n rebelse/uitgaansperiode hoort voor veel mensen ook op een bepaald moment in het leven. Het mooie is dat juist die dingen je ook brengen waar je nu bent 🙂
Hmm ja, komt mij ook bekend voor haha. Ik vind 20 inderdaad ook best jong om al helemaal klaar te zijn voor de arbeidsmarkt. Gelukkig is het goedgekomen! Weet echt niet of dat bij mij ook zo was geweest als ik op mijn 22ste al klaar was geweest. Vermoed van niet. Of het was juist heel erg goed geweest!
Ik heb niet te lang gestudeerd, maar het bij mijn scriptie spaak laten lopen. Ik heb er voor mezelf geen spijt van. Maar ik raad anderen ook altijd aan om het niet zo te doen als ik het gedaan heb. Ik had wel al een ‘tussenjaar’ voor mijn studie ingepland. Ik was dan ook al bijna 22 toen ik ging studeren, ipv 18-19. En mijn bijbaan evolueerde naar mijn eerste echte baan, na mijn studie. Iedereen doet het op zijn of haar eigen manier, en je moet er nooit spijt van krijgen. Alles wat je wel of niet doet, brengt je inderdaad naar het hier en nu. En als je daar gelukkig mee bent, dan is het goed zo.
Een tussenjaar voordat je gaat studeren is ook wel slim! Dan heb je iig even die tijd die je anders misschien wel tijdens je studie nodig zou hebben, al gehad. Wel fijn dat het voor jou zo natuurlijk is gegaan! En ben het helemaal met je eens: eigenlijk moet je nooit spijt hebben van de keuzes die je in een vorig leven hebt gemaakt. Alles keuzes hebben je gebracht tot waar je nu bent.
I connected with this soo much, it’s easy to get caught up with social conventions of how your life should look like at certain ages!
Glad you connected! Makes me feel a little bit better, knowing that there are many more who basically had the same ‘problem’.
Helemaal herkenbaar! Bij mij ging het na een half uur jaar al mis, dus toen switchte ik van studie en die tweede duurde ook veel te lang. Achteraf denk ik dat ik echt geen idee had HOE ik moest leren, dat leert ook niemand je. Ik was – net als wat jij zegt – hele avonden bezig en dan uiteindelijk had ik niks gedaan. En ‘s nachts werd ik wakker omdat ik de deadlines niet had gehaald. En ik durfde de straat niet op, sloot mezelf soms dagen op in huis met crackers. Volgens mij was ik in die tijd ook behoorlijk fucked up, maar uiteindelijk is hier ook alles goed gekomen 🙂
Hmm, dat klinkt heel herkenbaar. Gek he, dat je op dat moment niet zo beseft dat er ‘iets’ is en pas achter ziet: oh, wacht eens even…. Gelukkig is het bij jou ook goed gekomen!
Langer studeren is absoluut niet iets om je voor te schamen. Ik heb zelf in 5 jaar mijn bachelor en tweejarige master afgerond, maar ik geloof dat dat meer uitzondering dan regel was. Bovendien was ik na mijn studie eigenlijk nog niet helemaal klaar voor het hele grotemensenleven. Ik was nog niet eens 23 toen ik mijn scriptie inleverde en had geen idee wat ik met mijn leven aan moest en hoe dat hele solliciteren werkte. Achteraf ben ik wel blij met hoe dingen zijn gelopen en is alles op zijn pootjes terechtgekomen, maar ik geloof oprecht dat het je soms juist kan helpen om iets langer te studeren of extra te genieten van je studentenleven, zodat je daarna méér klaar bent voor het volwassen leven. Maar ja, het loopt nu eenmaal allemaal zoals het loopt. Of je nu studievertraging hebt of bij wijze van spreken in 5 jaar twee bachelors en 2 masters afrondt, het gaat er uiteindelijk om dat je komt waar je wilt komen. En zo te horen heb jij in ieder geval de fijne baan gevonden waar jij blij van wordt 🙂
Ja, dat snap ik wel hoor. Dat je op dat moment dacht: en nu? Wellicht heb je ook gelijk. En denk ook wel dat het enigzins goed was voor mij. Wou gewoon dat ik het voor mijn ouders wel kon doen ;-).
Ha! I was a “lifetime” student, too. I wanted to take a year off between HS & college and my parents said, “no way.” That led to me having more of a social life (same as you!!) than studying and going to classes. I did regret it for a while, but as you get older (I’m 50!!! Seriously?!) you begin to forget about it and look at it as “life experience!” Lol!
Haha, life experience is definitely what it is! Maybe my regret will slowly fade away as well. It’s been about seven years since I was in college, so who knows haha!
I am so glad everything worked out for you! I am a junior in college now and I feel every bit of my motivation leaving me. I just have to push through another year and a half (yay!)!
Oh, no! I hope you’ll find your motivation back. A year and a half is nothing (in hindsight, haha)! Good luck!
Hier iemand die juist compleet het tegenovergestelde doet en is. Ik haalde mijn P in 1 keer, ontdekte series pas in mijn tweede jaar (late to the party), ging (ga, eigenlijk) nooit uit, heb altijd een soort turbofocus als ik moet studeren (doe er wel lang over though, begin altijd super op tijd enzo), ben alles behalve rebels (#angsthaas en “wat zullen ze wel niet van me denken als ik buiten de gewaande paden ga”) en raak al in paniek als ik korter dan 8 uur kan slapen (hier moet ik wel echt wat aan doen, slaat nergens op). Maar weet je? Ook dit is alles behalve perfect. Er zijn meer wegen naar Rome (wat Rome in dit geval ook moge vertegenwoordigen) en uiteindelijk komen we vast allemaal wel ergens terecht waar we happy mee zijn. En dat is het allerbelangrijkste!
Oh, wat grappig dat jij precies het tegenovergestelde bent! Vind het alleen maar knap hoor. Ik wou dat ik die focus had, ook nu!! En rebels, tja, wat is rebels. Zolang jij je goed voelt bij wat je doet, is er niets aan het handje. En die angst voor minder dan 8 uur slapen heb ik nu ook nog steeds. Sinds ik twee keer per week om 5.30 opsta en dus niet al om 21.00 uur al slaap, weet ik dat ik op zich ook prima zonder die 8 uur kan…maar liever niet!
Ik heb m’n vierde middelbaar gedubbeld dus ik had sowieso al een jaar “achterstand”. Dan een studierichting gekozen die me niet helemaal lag en dan een richting gekozen waar ik ook een jaar extra over gedaan heb doordat ik besloot m’n stage te stoppen in m’n tweede jaar. Wel nooit herexamens gehad. Ik volg je wel in verband met dat het niet de juiste tijd was. Als ik nu opnieuw zou kunnen beginnen, zou ik het compleet anders aanpakken. Ik heb nooit veel moeite gedaan, er net door was er net door en dat was goed genoeg. Ik las liever Harry Potter boeken of blogs dan dat ik mijn studieboeken bekeek. Achteraf gezien vind ik het wel crazy dat ik mijn bachelor zonder herexamens gehaald heb. Haha.
Whooo, knap hoor! Mooi he, hoe achteraf gezien dingen wel meevallen of dat je achteraf ineens tot bizarre inzichten over jezelf komt!