Axel en James zijn anderhalf: hoe gaat het met ze?

Axel en James waren op 3 augustus precies anderhalf jaar oud. Al anderhalf jaar mogen we zien opgroeien. En wat is dat pittig zeg. Verschrikkelijk leuk, maar ook ongelooflijk pittig soms. Maar het gaat goed met ze. Ze slapen goed (even afkloppen), eten goed, bewegen goed en zijn goed. Luisteren daarentegen, dat kan wat beter…

Lopen ze al? 

Jaaaa, mijn mooie jongens lopen al. Axel liep net iets eerder dan z’n kleinere broertje, maar heel veel scheelde het niet. Ze rennen en vliegen door het huis en zouden het liefst de hele dag door heel het dorp lopen (rennen). Maar dat kan niet, want daar heb je eigenlijk gewoon drie extra personen voor nodig. Twee om achter ze aan te rennen en één om de kinderwagen bij de hand te houden. Is echt. Maar het is zo geweldig om ze te zien lopen. Ze vinden het zo leuk nog steeds, al doen ze het al een paar maanden. 

Hoe eten ze? 

Ze lusten best veel, gelukkig. Ook al ben ik veel te laat begonnen met het laten mee-eten met de pot. Heb ze heel lang potjes gegeven en dat schijnt toch als mogelijke bijwerking te hebben dat kinderen moeilijk eters worden (zie Solid Starts). Nu zijn wij denk ik net op tijd gestart. Het liefst was ik (achteraf gezien) gestart met de Rapley-methode, maar ik was als de dood dat ze zouden stikken. Ben ik nog steeds, maar dat is een ander verhaal. Axel en James zijn verzot op zalm en pasta met zalm en pesto. Ze houden van aardappelkroketjes en patat. Erwtjes, broccoli, worteltjes en rode kool gaan er aardig goed in. Mais en paprika gaan er super goed in. En iedere keer als we bij mijn ouders eten, leren we weer nieuwe recepten die ze lusten. Ik vind dat ze al best internationaal georiënteerd zijn (Tandoori, Korma, Naan, Dahl, wraps, gnocchi….) en ben daar best blij mee. Ik krijg ze alleen niet zo ver om aardappelpuree te eten. Misschien doet dat ze te veel denken aan potjes? 

Hoe slapen ze?

Nou, dat is me toch een verhaal mejongens. Er was ooit een belofte van goede nachten, maar dat ging al snel mis toen Axel rondom de zes maanden iedere avond wakker werd. Om de vrede te bewaren en James te laten slapen, haalden we hem er maar uit. Wat volgde was een vicieuze cirkel waar uiteindelijk ook James in terecht kwam en we met zijn allen niet meer uitkwamen. Ze wilden alleen nog maar bij mij in bed slapen en dat was prima geweest als Iván daardoor niet zes maanden lang iedere nacht alleen op zolder moest slapen. Axel en James zijn hele beweeglijke slapers dus het was gewoon niet veilig geweest om er met zijn vieren te slapen. Maar ja, op een gegeven moment breekt dat je op. Het brak ons op. En dat was niet goed. Dus ik consulteerde met een slaapcoach. We deden wat aanpassingen in hun dutjes en hebben ze een avondje moeten laten huilen (gecontroleerd). Ik ben daar niet per se fan van, maar we hadden geen andere oplossing meer. En eigenlijk was het toen na drie nachten goed. Axel eerder dan James. Sindsdien slapen m’n lievelings heerlijk met zijn tweeën op hun eigen kamer. En als ze ‘s nachts wakker worden, is het vooral een beetje geklets (nogmaals afkloppen!!!). 

Praten ze al? 

Mwah, niet echt. En daar maak ik me natuurlijk hartstikke druk om. Ben ik net van het vergelijken af, begin ik weer. Axel is gewoon raar (sorry kind). Ik weet dat hij bepaalde woorden kan zeggen (mama, papa, bal & Bu (Buttie)), maar hij doet het gewoon bijna niet. Het lijkt wel alsof hij iets heeft van: ik kan het nu, dus ik kap ermee. Huh? En James, de schat, die probeert heel veel na te doen. Hij is op dit moment een iets grotere kletskont dan zijn broer (kan ieder moment weer wisselen) en zegt aaien (Buttons aaien), Bu (Buttie), papa en keka (koekje). Hij heeft ook wel eens andere woorden gezegd, maar doet dat nu niet zo veel meer. 

We hadden deze week een afspraak bij het consultatiebureau hiervoor. Ze worden extra in de gaten gehouden vanwege hun prematuriteit en er is daarbij extra aandacht voor spraakontwikkeling. Gelukkig slaagden ze met hun drie woordjes nét voor de minimumeisen voor kinderen van hun leeftijd. Ik vind er wel wat van hoor. Die druk bij zo’n afspraak komt kijken. Terwijl ik ergens ook wel weet dat geen enkel kind hetzelfde is en het dus onmogelijk is om met zijn allen die lijn der gemiddelden te volgen. En toch lag ik er de nacht ervoor wakker van.

 Consultatie- of consternatiebureau (hahaha)?