[:nl]Ze noemen het een dertigersdilemma, maar ik denk dat je het gerust ook een twintigersdilemma mag noemen. Een midlife crisis, maar dan anders. Een quarter life crisis eigenlijk (daaronder mogen dertigers zich ook wel scharen toch?). Dat moment in jouw leven waarin iedereen van jou verwacht dat je keuzes maakt en verantwoordelijkheid neemt. Wat een zware lading, niet? Toen je begin twintig was en je nog studeerde, mocht je van alles en lag je hele toekomst voor je. En ineens, plotsklaps is dat over en verwacht men dat je volwassen bent en keuzes maakt. Trek je er niets van aan. Zoals ik weleens eerder heb gezegd, jij hebt de regie over je eigen leven. Dus jij bepaalt zelf wel wanneer jij wat moet doen. Maar waar hebben veel van ons twintigers en dertigers nou eigenlijk mee te kampen? Welke druk voelen wij millennials van onszelf én van buitenaf?
[:nl]Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben negen van de tien keer met honderd dingen tegelijk bezig. Niet heel erg, maar ook niet heel efficiënt. Ik merk dat ik zo veel meer zou kunnen als ik me gewoon op één ding tegelijk kon focussen. Een planning maken, telefoon wegleggen, internet uitzetten…allemaal geprobeerd, 100 procent gefaald. Soms baal ik toch wel van mezelf, want zou ik niet veel succesvoller zijn geweest als ik gewoon kon enkeltasken? Ok, dat is een geen woord (woorden bedenken ook bij het schrijven toch?). Ik denk dat het hier om mindfulness gaat, iets wat ik niet onder de knie heb.
[:nl]Ik heb heel veel ervaring met solliciteren. Echt heel veel. En toch heb ik in mijn loopbaan van zes jaar in totaal slechts twee en een halve maand zonder werk thuis gezeten. Ik denk dat als je alles naast elkaar legt, ik het wat dat betreft heel goed heb gedaan. Het feit dat ik veel ervaring heb met het schrijven van brieven en het meemaken van sollicitatiegesprekken heeft twee redenen. Eén omdat ik niet altijd op de juiste plek zat en daarom solliciteerde. Twee omdat in de tijd dat ik wel thuis zat ik er honderd brieven uit heb gedaan en mezelf heb ontwikkeld in het schrijven van de juiste brieven. In de zes jaar heb ik denk ik wel tweehonderd brieven geschreven. Ik heb altijd hard willen werken om aan het werk te blijven. En omdat ik hiermee zoveel ervaring heb (en goede ervaring ook) dacht ik dat het leuk zou zijn als ik mijn kennis hierover kon delen met jullie. Wellicht is het heel voor de hand liggend, maar deze zes tips hebben mij veel mooie gesprekken gebracht!
[:nl]Mijn relatie met het woord ‘nee’ is een hele moeilijke. Ik heb er een haat-liefdeverhouding mee. In sommige situaties zeg ik te snel nee en in hele andere situaties zeg ik het nooit, terwijl het wel zou moeten. Nee zeggen is heel goed als je ermee wilt aangeven dat je iets niet wilt. Maar soms wordt het woord ook gebruikt uit een soort van angst voor het onbekende. Dat is mijn haat-liefdeverhouding. Ik zeg (te) snel nee als ik bang ben. Ik zou tegelijkertijd meer nee moeten zeggen, maar ik doe het niet omdat ik bang ben. Snap je het nog? Komt ‘ ie.
[:nl]Je herkent het vast wel. Toen je jong was klonken de meest bizarre dingen fantastisch. Dingen die compleet buiten jouw bereik lagen, zag jij als iets geheel realistisch. Astronaut worden, dat kan toch iedereen? Mijn carrièredromen waren toen ik jonger was iets minder uitbundig. Blijkbaar had ik al vroeg door dat astronaut, danseres of wereldberoemde actrice worden niet zomaar binnen handbereik lag. Knap toch, dat ik zo jong al zo realistisch was? Nee, grapje. Ik denk dat het vooral kwam doordat ik vroeger heel verlegen was en niet in de spotlight wilde staan. En die dream-big-carrières zorgen daar vaak wel voor. Maar wat wilde ik vroeger wél heel graag worden?
[:nl]Zeggen waar het op staat, eerlijk zijn. Dat is iets waar ik lange tijd moeite mee heb gehad. Ik was iemand die niet direct tegen iemand kon zijn of ik deed liever hypocriet om ‘pijnlijke’ momenten te voorkomen. Ik liet mensen over me heen lopen, gewoon zodat ik de confrontatie niet hoefde aan te gaan. Ik liet dingen langs me heen gaan, ik kropte gevoelens op, omdat ik bang was dat de ander mij niet meer aardig zou vinden of dat ik ze pijn zou doen. Pas rond mijn dertigste leerde ik hiermee om te gaan. Nu begin ik te zien dat wat ik te zeggen heb waarde heeft en dat mensen daar daadwerkelijk naar luisteren, of ze er nou iets mee doen of niet. Maar waarom heeft dat zo lang moeten duren?
[:nl]De meeste mensen reageren terughoudend op verandering. Ons brein schijnt namelijk zo geprogrammeerd te zijn om veranderingen te weerstaan. Vervelend, want we willen het soms zo graag. Onzekerheden, gewoonten of zelfs financiële omstandigheden maken het moeilijk voor ons om te veranderen. Dat geldt ook voor mij. Ik ben bang om mijn leven aan te passen, ik doe al zo lang wat ik doe en heb nu eindelijk een stabiel leven. Wat als dat wegvalt?
