Dat thuiszitten doet wat met je, hoor. Ook kooptechnisch. Nu kocht ik al veel online, maar sinds corona koop ik echt alles online. Een wandeling naar de Hema, Kruidvat of een fietsrit naar de H&M of Intratuin zit er voor mij even niet in. Wij houden nog steeds zoveel als mogelijk afstand van de buitenwereld, grotendeels voor de jongens. Bijna iedere dag staat de meneer van PostNL voor de deur. We hebben bijna een persoonlijke afstandsrelatie. Zo erg is het. Ja. Soms heb ik het idee dat hij het helemaal zat is om hier iedere dag een pakketje te moeten droppen. En dan heb je nog de mensen van DPD en DHL die inmiddels kennissen aan het worden zijn. De bijkeuken staat vol met dozen van de zooi (natuurlijk is het geen echte zooi) die ik koop. Het enige dat we niet online doen, is boodschappen. Wat mijn laatste tien aankopen waren?
A Pinch of Jo: hoe nu verder?
Toen ik drie jaar geleden met A Pinch of Jo begon was ik een zoekende millennial die mogelijk op korte termijn naar het buitenland zou verhuizen. Nu ben ik nog steeds diezelfde zoekende millennial. Maar ben ik ook moeder van twee kiddos (klinkt nog steeds zo raar!) en hebben we een koophuis in Nederland. Wij gaan voorlopig nergens heen. Waar ik voorheen schreef over boeken, zelfstandig ondernemerschap, angsten en poes Buttons, is mijn leven nu heel anders. Natuurlijk zullen die onderwerpen nog steeds de revue passeren, en dan vooral Buttekop, maar mijn leven heeft simpel gezegd een flinke ommezwaai gemaakt. Ik kan er niet meer omheen: ik heb twee kinderen en zal daar ook veel over gaan schrijven.
How’s Life? | Een kleine update
Zoals je misschien wel hebt gemerkt heb ik de afgelopen tijd niet heel veel geblogd. En dat is ook niet gek met een tweeling. Tussen februari en nu is er veel gebeurd. Naast dat de jongens zijn geboren, is het leven nu heel anders dan vóór februari. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen. Natuurlijk. Daarom doe ik even een kleine update. Omdat het kan.
In het ziekenhuis met de tweeling en het Coronavirus om ons heen
Geschreven op 16 maart 2020 (goh –>) – Het is 16 maart en de tweeling en ik zitten alweer exact zes weken in het ziekenhuis. Papa kan er even niet bij zijn omdat hij mogelijk contact heeft gehad met iemand met het coronavirus. Niet dat dat bevestigd is. De huisarts heeft diegene niet getest maar wel gezegd dat hij er vanuit moest gaan dat het om corona ging. Alsof er in de winter geen andere virusjes de ronde doen (niet om corona te bagatelliseren). Ik snap dat het om safety first gaan en het een voorzorgsmaatregel is, maar dit heeft ervoor gezorgd dat ik nu ruim een week helemaal alleen met Axel en James ben. Mijn ouders kunnen er helaas ook niet bij zijn omdat bezoek in het ziekenhuis nauwelijks meer is toegestaan. Bovendien wil ik hen ook niet blootstellen aan een mogelijke brandhaard (want dat worden ziekenhuizen wellicht). Geen papa voor de jongens, geen steun voor mij.
November: eten, onthullingen & blij zijn met een dikke buik
November was een hectische maand, vol met afspraken (leuke en niet leuke) maar ook een maand waarin mij werd verteld dat ik het rustiger aan moet doen. Zo’n tweelingzwangerschap blijkt niet niks te zijn. Zo zegt men. Het leukste aan november was toch wel dat ik ein-de-lijk het grote nieuws wereldkundig mocht maken. Maar tegelijkertijd bracht ik mijn eerste bezoekje aan de bekkenfysio (want auw), had ik mijn eerste mental breakdown door te weinig slaap en kwam het prachtige fenomeen reflux opzetten. Serieus, Google it. It’s fun.
Meer dan ik ooit durfde dromen: een eeneiige tweeling
Misschien heb je het al op Instagram of Facebook voorbij zien komen, maar ik ben (wij zijn ;-)) zwanger van een eeneiige tweeling! Doodeng, ongelofelijk spannend, maar tegelijkertijd ook heel leuk. Natuurlijk! Ik bedoel, ik weet al heel lang dat ik moeder wilde worden. Dus ik ben heel dankbaar dat het eindelijk gaat gebeuren. Door omstandigheden ging dat niet zo snel als ik ooit hoopte. Maar dat geeft niet.
10 dingen die mijn maand nóg beter maakten | Oktoberrrrrfest (grapje)
In maart schreef ik mijn laatste ‘10 dingen…’. Dat was geen bewuste beslissing. Het was niet dat ik dacht: klaar met die maandoverzichten. Weg ermee. Nee, het liep gewoon even niet. Zoals je waarschijnlijk wel hebt kunnen zien, heb ik het afgelopen halfjaar niet actief geblogd. Ik vind het irritant om zo vaag te blijven, maar voor nu (meer duidelijkheid volgt) doe ik dat wel. De vage uitleg is dat ik er geen ruimte voor in mijn hoofd had. Ik moest persoonlijk wat dingen verwerken en had het op andere vlakken heel druk. Anyway. Na maanden afwezig te zijn geweest, heb ik mijn lieve maandoverzichtje weer van het stof ontdaan en presenteer ik je bij dezen de oktober-editie. I’m setting myself up for failure, met zulke aankondigingen. Want zo spannend was mijn maand niet. 🤠
Jongens (meiden!), ik doe het! Ik eet gebalanceerd én ik sport 😱
Het is alweer een tijdje geleden sinds mijn laatste blog (sorry daarvoor, personal reasons + geen ruimte in mijn hoofd), maar ik heb een heuglijk nieuwtje om te delen. Weet je nog (vast niet) dat ik vorig jaar zo worstelde met gezonder leven, bewegen en vooral het vinden van een balans? Nou, het lijkt erop dat ik eindelijk alles onder controle heb. Voor nu. Ik sport vier, soms vijf keer per week. Ik eet gezonder, maar voel me niet schuldig om mijn dagelijkse snack (balans!) en ik drink eindelijk voldoende water. Hoe in hemelsnaam?! Ja, dat is een goede vraag. Maar ik heb ook een goed antwoord.
Hoe één paar schoenen mij voor altijd verslaafd maakten aan Nike Air Max 1
Afgelopen januari kocht ik uit flinke (terechte) zelfmedelijden voor het eerst in mijn leven een paar Nike Air Max 1’s. Ik vond het altijd al prachtige schoenen, maar stiekem een beetje duur. In januari was er een flinke sale en wist ik mijn mooie beige, turquoise, zwarte paar op de kop te tikken voor 90 euro. Een koopje. Vooral als je weet wat je ervoor terugkrijgt. Sindsdien heb ik naar geen enkele andere schoen dan de Air Max 1 gekeken. Je zou het een obsessie kunnen noemen. Geen grap. Hakken, flatjes, enkellaarsjes…who cares? Ik wil alleen nog maar ‘naikjes’.
Echte boeken of een e-reader: het eeuwenoude debat
Ik was altijd 100 procent kamp écht boek. Met nadruk op was. Ik wilde boeken ruiken en voelen. Bladzijden omslaan en beseffen dat ik een boek aan het lezen was. En zo voel ik dat nog steeds. Mijn levensdoel is nog steeds om een boekenkast te hebben die de hele muur vult. Wat zeg ik, de hele kamer. Maar, nu ik sinds een paar weken een e-reader heb, zie ik ook daar de voordelen van in. Dus nu ben ik nog…60 procent kamp boek (ohjee).
