[:nl]Help, ik ben een serieverhuizer! 6 dingen die je herkent als jij dat ook bent[:en]Help, I’m a serial mover! 6 things you’ll recognize if you are too[:]

[:nl]*Ik zit bij de dinges dinges anonymous*. ‘Welkom Johanne. Waarom ben je hier?’ ‘Nou, eh, ik ben verslaafd.’ Medeverslaafden: ‘Ooooh.’ Begeleider: ‘Waaraan ben je verslaafd en hoe kunnen we je helpen?’ ‘Ik ben een serieverhuizer. Ik kan niet stoppen met verhuizen.’ Ok, dit is een beetje overdreven misschien. Maar de buitenwereld had dit best kunnen denken. Laatst zei ik al dat ik in mijn leven elf keer ben verhuisd en dat daar nog wel een paar verhuizingen bij komen. Zeker één, misschien twee, en je weet het nooit…zelfs drie. Toen ik de vorige keer over de verhuisobsessie schreef (ok, een obsessie is het niet. Vaak was het niet eens mijn keus…grrr), ging het over hoe je nu eigenlijk niet moet verhuizen. Maareh, hoe dan wel? Nee, daar ga ik het niet over hebben. Want daar kan ik je niet bij helpen. Maar wel wil ik je vertellen hoe onthand je je soms voelt als serie-verhuizer. Dit zijn zes dingen die je als mede ‘moving addict’ vast wel herkent.

I can’t have nice things 

Dat zeg je als je een kat hebt, dat zeg je als je honderd keer verhuist. Waarom zou je mooie dingen hebben als je ze óf weer gaat verkopen óf weer in een verhuisbusje moet gooien. Niets aan. Dus mijn huis is Ikea-vriendelijk ingericht (met van die 6 euro tafeltjes enzo) en mist heel veel dingen. Zoals een mooie kleedje, een fijne bank, een kast tegen de muur en algehele cohesie eigenlijk. Bijkomend probleem is dat ik geen nieuwe dingen koop, want dat is dan weer iets extra’s voor als we gaan verhuizen. En dat neemt plek in. En en en.

Wanneer gaan we weer?

De eerste paar verhuizingen in mijn leven waren geïnitieerd door mijn ouders. Niets mis mee, want we gingen er niet per se op achteruit. Daarna ging ik op kamers en daarna, nou ja, heb ik hier en daar gewoond. Laat ik daar maar niet te diep op ingaan. Toen ik op mijn 29ste voor het eerst sinds mijn studeren weer écht alleen woonde, kwam ik mijn huidige vriend tegen. Denk je eindelijk te settelen, heb je zo onruststoker in huis gehaald. Dus doei huisje in Groningen, tot ziens maar weer. En zo ging het een beetje door. Maar altijd is er de vraag: wanneer gaan we weer? Want die tijd komt.

Je past je steeds makkelijker aan

Ken die belachelijke cheesy uitspraak ‘home is where the heart is’? Nou, het is wel een beetje waar. Ik laat altijd een stukje van mijn hart achter bij mijn lieve ouders en broertjes (ok, hoe cheesy wil je het hebben?), maar zolang ik Buttons en vriendlief bij heb, is het eigenlijk wel goed. En voel ik me overal wel thuis. Zo lijkt het tot nu toe. Nieuwegein is niet per se de meest gezellige stad van het land en lijkt geenszins op Groningen, maar omdat zij bij me zijn, ben ik content.

Eerder dacht ik altijd dat ik nergens anders kon aarden dan in Groningen, maar dat blijkt gelukkig niet waar te zijn. Overigens is het ook zo dat je andere veranderingen gemakkelijker accepteert, omdat je deze grote (bijna) continue verandering al meemaakt.

Je bouwt geen duurzame relatie op met je buren

Ik ben niet echt iemand die een goede relatie met haar buren moet hebben. Of in ieder geval, we hoeven geen vrienden te zijn. Dat niet. Maar als je langere tijd ergens woont, dan leer je elkaar toch wel waarderen. En een beetje sociale controle is nooit verkeerd natuurlijk. Maar als je nergens echt lang woont, dan bouw je niet echt een vertrouwensband op, helaas. Gelukkig zijn onze huidige buren heel fijn en gaan we supergoed met elkaar om. Maar ja, moet je nagaan hoe dat is als je jarenlang naast elkaar woont. Dat ken ik niet.

Soms denk je wakker te worden in een oud huis

En dan bedoel ik dus niet een middeleeuws huis, maar je voormalige huis. Ik heb nog regelmatig dat ik wakker word en heeelemaal in de war ben. Dan denk ik dat ik het raam in Heerenveen zie of ineens weer in Groningen ben. Not.

Buttons is de coolste kat in de wereld aan het worden

Echt hoor. Dit beestje was ooit, toen ze nog in Groningen woonde, verlegen en verhuizen vond ze verschrikkelijk. Maar sinds de laatste drie keer ofzo is ze echt een held. Ze verstopt zich niet meer, gaat meteen op onderzoek uit, kruipt zo op schoot om te knorren en is gewoon de beste poes ooit. OOIT. Bijkomend voordeel is dat ze het ook niet erg vindt om uit logeren te gaan. Autorijden is nog niet haar meest favoriete dingen ooit, maar ik heb daar nu ook een oplossing voor gevonden. Maar als ze weer een keertje bij mijn broertje gaat logeren, vindt ze het daar meer dan prima. En ze is ook wel eens bij een vriendinnetje thuis geweest. Na een uurtje onder de bank: klaar voor gezelligheid!

Hoevaak ben jij in je leven verhuisd? 

[:en]*I’m at something something anonymous*. ‘Welcome, Johanne. Why are you here?’ ‘Well, eh, I’m addicted.’ Fellow addicts: ‘Ooooh.’ The leader of the group: ‘What is your addiction, Johanne, and how can we help you?’ ‘I’m a serial mover. I can’t stop moving.’ Ok, this is a little exaggerated maybe. But the outside world might think this of me. The other day I already told you guys that I have moved eleven times in my life. And I may add one, two or three in the near future. Last time when I wrote about my obsession with moving (okay, it’s not really an obsession, it’s not necessarily my favorite thing in the world…), I talked about how NOT to move. How should you do it? I don’t know. Can’t help you with that. But I do want to talk about how…not discouraged…but how difficult it can be. And how fun, also. Here are six things you may recognize as a fellow ‘moving addict’.

I can’t have nice things 

You say that when you have a cat, and you also say it when you move like a hundred times. Why would you buy nice things if you either have to sell them or throw them in the back of the van again? It’s what it is. So my Ikea-friendly house has six euro tables and misses a lot of things. Like a nice rug, a good couch, a cabinet and, you know, cohesion. Next to not having nice things, I also don’t buy new things. Because it adds to the moving load. And we can’t have that.

You think about one, thing and one thing only: when? 

The first few moves were initiated by my parents. No biggie, we needed to. You know, with a growing family and all. After that I went to college, left my parental house and well…lived here and there. Let’s not get into that too much ;-). When I lived on my own at the age of 29, I met my current boyfriend. I thought: finally time to settle down! And mostly I meant: stay in one place with this other person. But no. Nope nope nope. So we said bye bye to our house in Groningen. See ya never. And so we went on and on. The question on my mind is always: when do we go again? Because that time will come. Someday.

You adapt easily 

We all know the cheesy ‘home is where the heart is’ phrase right? Well, it’s kinda true. I will always leave a piece of my heart behind with my sweet brothers and parents (ok, how cheesy do you want it?), but as long as I have Buttons and the bf, I’m actually okay. And I’m able to feel at home anywhere. At least, that’s how I feel now. Nieuwegein isn’t the coziest or fun city fo the Netherlands and it looks nothing like Groningen, but because they’re with me I am pretty much content.

I never used to think I was able to live anywhere else than in Groningen, but luckily that’s not true. By the way, adapting is also easier in other aspects of my life. Because of the constant possibility of change, I am more open to other changes as well (not THAT open, but more open than before).

You don’t build a long-lasting relationship with your neighbors 

I’m really not someone who needs to be friends with her neighbors. Not really anyway. And it all depends on the people who live next to you. But if you live somewhere for a while, you learn to appreciate each other anyway (if you’re lucky). And a little social control never hurt anybody. When you live somewhere for only a limited amount of time, you don’t really build a relationship. And that’s too bad. Luckily our current neighbors are the nicest people and we talk once in a while. Imagine how that would be if you live next to each other for years. That I have no idea of.

Sometimes you feel like you wake up in a former house

Sometimes I wake up thinking I’m still in Heerenveen or in Groningen. It’s such a weird feeling thinking that you’re looking at that bedroom window when we don’t even have a window in that place now. Within ten seconds I wake up and I know where I am…

Buttons has become the coolest cat in the world 

It’s true. Once this small little kitty was shy and she hated moving. She used to hide in difficult places and people were not her thang. Since the last two or three time, she’s really become my hero. She never hides anymore, loves to discover her new place and crawls into my lap to purr and purr and purr. She’s the best kitty ever. EVER. A nice additional benefit is that she doesn’t mind staying over at someone else’s place when we go on vacation. I mean, car rides are not her favorite thing, but I found a solution for that. Every time she goes to my brother’s house though, she’s more than happy there. She’s been to a friend’s house once too and after an hour underneath the couch, it was time for fun!

How often have you moved? 

[:]