Zoals je misschien wel hebt gemerkt heb ik de afgelopen tijd niet heel veel geblogd. En dat is ook niet gek met een tweeling. Tussen februari en nu is er veel gebeurd. Naast dat de jongens zijn geboren, is het leven nu heel anders dan vóór februari. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen. Natuurlijk. Daarom doe ik even een kleine update. Omdat het kan.
Geboorte Axel en James
De eerste twee maanden van hun leven waren rumoerig. Te beginnen met een vroeggeboorte, een levensbedreigende ziekte en de daaropvolgende weken in het ziekenhuis. Over 2 of 3 weken mogen ze weer naar het ziekenhuis voor hun hersteloperatie en daarna zijn het net normale jochies <3. Met een heel mooi litteken op hun buikje. Net als hun mama.
Huis gekocht
Toen we erachter kwamen dat we een tweeling zouden krijgen, waren we er al snel over uit dat ons huis in Nieuwegein niet goed genoeg was. We huurden er een huis en hadden het nooit echt afgemaakt. Plus, er stond een motor in de woonkamer. Nieuwegein was bovendien niet onze favoriete plek en daarom gingen we op zoek naar een stad of dorp waar we ons veilig zouden voelen en waar we de jongens wilden laten opgroeien. Uiteindelijk vonden we een regio in Gelderland die niet alleen heel mooi was, maar waarmee we ook prima reistijden naar werk behielden. Na een paar huizen te hebben gekeken, kwamen we in december het huis tegen waarop we een bod wilden uitbrengen.
Het ging om een bieden vanaf prijs, en we waren niet bereid om heel hoog te gaan zitten. Uiteindelijk gingen we er een paar duizend boven zitten, denkende dat we het toch niet zouden worden. De volgende avond werd ik gebeld met het bericht dat het huis voor ons was! (Law of Attraction my ass ;-)). Toen begon de stress pas echt. Maar goed, medio maart verhuisden we en we zijn nu trotse eigenaar van een heel leuk huis in een heel mooi, rustig dorp.
Corona shizzle
Eind januari belandde ik in het ziekenhuis en was het leven nog normaal. In Wuhan was een of ander gek virus aan het verspreiden, maar dat was zo’n ver van je bed show. Fast forward naar begin april toen ik samen met de jongens naar huis mocht. Wat een wereld van verschil. Ik kreeg er natuurlijk al enigszins iets van mee in het ziekenhuis, maar dat is niet hetzelfde als het virus beleven in de echte wereld. Mede daardoor voel ik me nog niet helemaal thuis in ons nieuwe dorp. Ga je naar buiten, dan is voorzichtigheid geboden. Ik ben nog maar één keer in de supermarkt geweest en poes Buttons is ivm corona nog bij mijn broertje. Ik ben heel blij dat zij z’n Coronabuddy kan zijn, maar ik mis d’r wel enorm. Zij maakt een huis altijd thuis.
Miss Petite
Ligt een beetje stil. Al tijdens mijn zwangerschap werd het me naast werk iets te veel om ook Miss Petite bij te houden. Dat ligt dus al maanden stil. Zonde, want ik heb echt wel zin om het weer op te pakken. Maar ik weet ook dat ik mijn tijd moet nemen met de jongens en niet meteen weer alles tegelijk moet willen doen. Ondertussen maakt de site gelukkig wel wat sales, dus dat scheelt weer. Veel is het niet, maar ja, ik had minder verwacht met mijn huidige activiteiten.
Werk… wa’s da?
Eigenlijk zou ik op 11 mei weer beginnen met werken, maar ik heb dat uitgesteld naar juni. We zijn pas sinds een paar weken thuis en binnenkort moeten de jongens weer onder het mes. Beter dus om heel even te wachten. Ook tot de jongens een paar weken ouder zijn en iets betere nachten maken.
Ondertussen heb ik oprecht wel weer veel zin in werken. In schrijven. Het is toch het enige van mijn oude leven dat hetzelfde is gebleven. Naast m’n vriend dan.
Ondanks dat het gekke tijden zijn, ben ik heel dankbaar voor veel dingen:
- Het mooie weer dat het weinig slapen enigszins compenseert
- Het goede Whatsapp-contact met lieve vriendinnetjes
- Mijn mama die gelukkig gewoon kan komen helpen hier thuis
- Twee groeiende jongens
- Lieve kaartjes die zo nu en dan op de mat liggen
- Onze mooie nieuwe woonkamer die langzaamaan heel knus en gezellig wordt
- Een lieve papa voor de jongens, al haaaat hij hun gehuil
Waar ben jij dankbaar voor tijdens deze pandemie?
Wat een grote veranderingen allemaal. Fijn om te lezen dat jullie een fijn huis hebben, de jongens goed groeien en dat je moeder gewoon langs kan komen!! Ook ik ben in deze tijd heel dankbaar voor het fijne contact met vrienden, familie al is het via de telefoon 🙂
Fijn he, dat alle technologie die we hebben ons sociaal redt!
Wat een grote veranderingen. Lijkt me erg gek om zolang in het ziekenhuis te zijn en dan het ‘Cornoa gebeuren’ in te stappen… Geniet van je gezinnetje! <3Ik geniet ook van het beeldbellen met vriendinnen, zo fijn!