[:nl]Hoe je vooral níet (voor het eerst) moet verhuizen als volwassene[:en]How grown-ups definitely AREN’T supposed to move (out)[:]

[:nl]

Op mijn negentiende ging ik officieel uit huis. Of ja, officieel. Ik veranderde van adres, maar verbleef ondertussen nog hele weekenden en een paar doordeweekse dagen bij mijn ouders. Dit had diverse redenen, maar het kwam er eigenlijk op neer dat ik om de verkeerde redenen uit huis ging. Veel te gehaast (ondanks de juiste leeftijd), te ondoordacht en wellicht wat onrealistisch. Maar ja, zo kan ik nu eenmaal zijn. Heb er ook geen spijt van hoor, maar als je toch even wil weten hoe je niet uit huis gaat of überhaupt moet verhuizen. Lees dan vooral verder. Ik kwam er laatst namelijk achter dat ik al elf keer ben verhuisd in mijn ‘korte’ leven en daar komen zeker nog wel een paar extra verhuizingen bij. Je kunt dus gerust zeggen dat ik een ervaringsdeskundige ben (voor wie die mij nog niet kent: dit is mijn sarcastische kant 😉 iets met een korreltje zout…). 

Het studentenleven hebben de meesten van jullie wel achter je liggen. En lang niet iedereen gaat nog op kamers tijdens het studeren, maar vaak samenwonen. Ik heb dat ook gedaan toen ik 19 was (niet mijn beste beslissing ooit, maar vooralsnog geen spijt). Ik wil niet zeggen dat direct samenwonen voor iedereen de verkeerde beslissing is, helemaal niet zelfs, maar je merkt op die manier wel sneller of je wel of niet voor elkaar gemaakt ben. In mijn geval dus niet. Maar goed, daar gaat het ook helemaal niet om. Het gaat erom dat je om de juiste redenen uit huis gaat. En dat je altijd goed geïnformeerd verhuist. Om de juiste redenen én met de juiste middelen. Die memo had destijds ik even gemist. En mis ik soms nog steeds.

Koos uitzetloos

Ik kijk altijd wel een beetje vooruit, maar bij het vooruitkijken mis ik ook heel veel. Vriend en ik zijn daarin een beetje hetzelfde en merken bijvoorbeeld bij het inpakken voor vakanties dat wij aan één en ander niet hadden gedacht. Zo was ik ook al toen ik jonger was. Bij het uit huis gaan had ik er eigenlijk nooit bij stilgestaan dat ik daar daadwerkelijk spullen voor nodig had. Een uitzet had ik dus niet (of nauwelijks) en ik moest destijds roeien met de riemen die ik had. Bordje hier vandaan sprokkelen, bordje daar ‘lenen’ en ik weet niet eens meer hoe ik aan de rest ben gekomen.

Ik kan je vertellen: last-minute een bed, matras, tapijt kopen, zonder dat je daarover hebt nagedacht is niet het slimste dat je kunt doen. Het levert vooral veel stress, irritaties en onwelwillendheid aan mijn kant op.

Tegenwoordig doe ik dingen al een stukje beter, maar het scheelt dat ik nu echt mijn eigen borden heb. Een eigen bed, tv en eettafel. Toen ik overigens eerst écht op mezelf gingen wonen (ik was toen 28. Daarvoor altijd samengewoond…) leerde ik ineens hoe ik mijn eigen internet moest regelen, hoe dat zat met gas, water en licht en welke belastingen er allemaal zijn (gek genoeg had ik daar nooit eerder iets van meegekregen? Iets met leven in een bubbel wellicht?).

Niet van tevoren sparen

Geen uitzetspullen (of algemene verhuisspullen) hebben hoeft niet erg te zijn, als je maar geld hebt. En natuurlijk kunnen ouders een beetje bijspringen, maar eigenlijk zou je het zelf moeten betalen, niet? Ik bedoel: jij wil zelfstandig zijn, dus betaal dan ook je eigen dingen. Zeg ik nu he. Want destijds dacht ik daar totaaaal niet over na. Ik weet eerlijk gezegd niet meer hoe ik het heb gedaan, maar ik vermoed dat ik mijn ouders heel lief heb aangekeken. Foei Johanne, zeg ik nu. Ik had ten minste een beetje kunnen bijdragen. Ik vermoed dat ik in dit opzicht wellicht een laatbloeiertje was en dat dit verantwoordelijkheidsbesef er iets later dan normaal is ingeslopen. Ook niet erg, maar ik vind dat nu wel jammer.

En ik snap dat je als student, starter of gewoon puur onderbetaald persoon niet altijd genoeg geld hebt om te sparen (moie, dat heb ik nog steeds niet), maar ik had liever gehad dat ik in ieder geval mijn best deed.

Op mijn 28ste ging ik pas écht voor de eerste keer zelfstandig wonen. De maanden ervoor woonde ik bij mijn ouders en kon toen een goed buffer opbouwen zodat ik even later mijn eigen spulletjes kon kopen. Alsnog niet de meest vrolijke reden om het te doen, maar de spullen die ik nu heb kan niemand me ooit meer afnemen. Behalve misschien als we naar het buitenland verhuizen. Maar als het avontuur je roept…

Pakken wat je pakken kan

Dit is me vaker voorgekomen dan me lief is. Dat ik eigenlijk geen keus had in waar ik ging wonen. De eerste keer stiekem wel, maar ik deed alsof er niets anders op zat. Want ja, je bent jong en je wil wat. Vervolgens zaten er wat goed geïnformeerde en weloverwogen verhuizingen tussen, maar ook enkele ik-wil-dit-helemaal-niet-verhuizingen. Relaties die verbraken zorgden ervoor dat ik terug moest naar mijn ouders. En naar mijn ouders vond ik niet zo erg, maar wat daarop volgde…

De eerste keer dat dat gebeurde ging ik na een maandje bij mijn ouders noodgedwongen in een klein appartementje met mini-ramen wonen omdat ik mijn katten zonodig MOEST hebben. Heel logisch, maar zij waren er nog het meest ongelukkig. Blij dat ik daar snel weer weg was. Arme beestjes. De tweede keer dat dat gebeurde kreeg ik gelukkig relatief snel een fijn appartement aangeboden. Ik had wederom geen keus, maar dit pakte toen goed uit.

Kon nie koken nie

Jongens, het heeft zo lang geduurd voordat ik een beetje normaal kon koken. Toen ik studeerde bakte ik er werkelijk niks van. Als ik alleen at, at ik frikandellen speciaal, haalde ik broodjes bij de Subway of wilde ik bij hoge uitzondering nog een kipburger met aardappeltjes of shoarma maken. Maar daar hield het ook echt mee op hoor.

Iets later in mijn leven ging dat beter. Maar ik was eigenlijk te bang om te koken omdat ik vreesde dat niemand het lekker vond. Lange tijd werd het dus ook voor mij gedaan totdat ik op een dag werd gedwongen: ‘Vandaag kook jij!’. Neee, ik wil niet! Maar goed, ik deed het toch. En dat ging gepaard met bloed, zweet en tranen (alleen maar een klein beetje overdreven). Sindsdien heb ik mezelf gelukkig ontwikkeld. Ik kan zelfs biefstukjes bakken en mijn lieftallige vriend zegt vaak genoeg dat ik een restaurant in Spanje moet beginnen. Nu is het zijn beurt om te overdrijven, want hij zegt het alleen maar omdat veel van het eten hier niet in Spanje wordt gegeten. Plus hij spuugt mijn kooksels niet uit. 1 + 1 = 2 zegmaar.

Niet om de juiste redenen

Ga niet uit huis omdat je denkt dat het moet. Ga niet samenwonen omdat jullie al lang genoeg samen zijn. Doe niets waar jij niet 100 procent achter staat. Ik weet dat dat soms lastig is om in te schatten en dat je er soms later pas achter komt waarom je bepaalde dingen doet. Maar probeer van tevoren uit te vogelen waarom jij die stap wil nemen en waarom dat goed is voor jou en jou alleen.

Toen ik mijn ouderlijk huis verliet op mijn negentiende, deed ik het al niet om de juiste redenen. Laat staan dat de verhuizingen die erop volgden juist waren, haha. Nee, dat is misschien een beetje overdreven (alweer). De laatste paar verhuizingen waren niet perfect (niet iedereen reist haar vriend als een kip zonder kop achterna omdat hij zonodig carrière moet maken ;-)), maar wat mij betreft wel om de juiste redenen. De laatste paar keer waren echter wel een gevalletje van pakken wat je pakken kan. We hebben geluk gehad hoor, want we hadden op veel ergere plekken kunnen zitten.

Tipjes van moi!

• Zoek van tevoren goed uit wat je allemaal nodig hebt
• Is gas, water en licht inclusief of exclusief?
• Exclusief? Hoe goed is het huis geisoleerd? Een goed geisoleerd huis scheelt je zoveel geld!
• Zorg voor een leuke uitzet, want dat maakt uit huis gaan nóg leuker
• Doe je best om zo zelfstandig mogelijk te zijn. Natuurlijk is het fijn om in het weekend naar pa en ma te gaan, maar zorg dat je zelf ook weet hoe het is om je eigen boontjes te doppen. Hoe het is om je eigen boodschappen te doen, je budget bij te houden en te koken.
• Kooptips heb ik niet voor je. Want ik heb nog nooit een huis gekocht. Maar met common sense kom je al een heel eind: blijf binnen je budget, zoek goed uit wat je maandelijkse totaalkosten zijn en zoek vooral een fijn plekje want als je koopt heb je het plan om er voor langere tijd te blijven.
• Ohja, en eventueel op de groei kijken is op onze leeftijd ook handig 😉

En wat nou als je het allemaal verkeerd doet? 

Daar is ook helemaal niets mis mee. Mocht het nou allemaal toch niet volgens plan gaan en ben je net als ik genoodzaakt om ongewenste keuzes te maken? Zie het dan gewoon als een avontuur. Daarin behoren dingen mis te gaan, niet volgens plan te gaan en vooral heel eng te zijn. Het leven is tenslotte niet te plannen, dus je zal ook hier ongetwijfeld tegen problemen aanhikken. Gelukkig zijn er ergere dingen in het leven dan een noodgedwongen verhuizing, een fout huis of een verkeerde keuze maken. Laten we met zijn allen blij zijn dat we een onderdak hebben ;-).

Heb jij ooit weleens een verhuisblunder begaan?

 [:en]

When I was nineteen I offically moved out of my parents’ house. Or officially…I changed the address, but stayed with my parents for entire weekends and even days in between. This had multiple reasons, but what it came down to was that I moved for the wrong reasons. I was in a hurry (despite the right age), didn’t think it through and I think I was a little unrealistic. But well, that’s me sometimes. I don’t regret it either, but if you still want to know how not to go live on your own the first time or how not to move entirely, please, continue reading. Because the other day I discovered that I moved eleven times already in my ‘short’ life and there will definitely be more. I am what you might call a moving expert. 😉

Most of you have your diploma already. And not nearly everyone goes to live in a dorm anymore while studying, and living together during is not so strange anymore. I know I made the mistake of moving out for the wrong reasons when I was nineteen. No regrets here, but I did discover what was right for me and what wasn’t. Not necessarily the point here, so let’s continue. The point is that you leave your parental house for the right reasons. And that you make a well-informed decision when you decide to move. For the right reasons with the right means. I missed that memo back in the day. I still miss memo’s sometimes, haha.

Owning NOTHING beforehand 

So yeah, moving out is fun and all, but you have to look ahead a little. I usually do, but I also miss a lot while looking ahead and planning. My boyfriend and I are the same in that and when we pack for a holiday, we always forget at least one thing. And I was like that when I was younger too. When I moved out I never thought that I needed actual stuff to survive. You know, stuff like plates and forks and bedding. I didn’t have any of that and so I had to do what I could last minute.

I can tell you this: buying a bed, mattress, and a carpet last minute without being able to give it a second thought is not the smartest thing you can do. It brings a lot of unnecessary stress, irritations and unwillingness. At least on my part.

Nowadays things are a lot better. You know, I have my own plates and all. And my own bed, tv and dining table. By the way, the first time I actually lived on my own I suddenly learned how to make sure I had internet, how the gas companies worked and what kind of taxes there were. Oops. Better late than never, I guess.

Moving without saving up first 

Nowadays things are a lot better. You know, I have my own plates and all. And my own bed, tv and dining table. By the way, the first time I actually lived on my own I suddenly learned how to make sure I had internet, how the gas companies worked and what kind of taxes there where. Ooops. Better late than never, I guess.

Not owning anything beforehand isn’t the worst thing in the world. As long as you have money to buy the things you need. Of course, your parents can jump in a little, but the lion’s share should be for you, right? I mean: you want to be independent, so you pay for your own things. That’s what I say now, of course. When I was younger I toootally did not take that into account. I honestly don’t remember how I did it the first time, but I think I tried to imitate Bambi in front of my parents. Shame on you, Johanne, I say now. I could have contributed at least SOMETHING. I think I was kinda late in the whole responsibility department. I didn’t mind so much back then, but I do now.

And I understand that as a student, starter or underpaid person you don’t always have enough money to even save up (I mean, I still don’t), but it would have been nice if I at least tried to help out back then.

So when I lived on my own for the very very first time, all all alone, I was finally able to save up some money. I was living with my parents for a few months and I was finally able to buy my OWN stuff. The reason why wasn’t the happiest (now it couldn’t have worked out better!) but my stuff can never be taken away from me. Except for maybe when we move to another country. When adventure calls you…

Take what you can get 

Not a fine strategy either. And something that happened to me more often than I would like. Not having an actual choice of where to live. The first time ever I secretly did, but I just pretended I didn’t. I was young and couldn’t think straight. After that there were some well-informed and well-considered moves, but also some forced ones. Twice I had to go back to my parents, for whatever reason. That I didn’t mind so much, but what happened after I did. One time I lived in the city center of Groningen in a small apartment (there wasn’t anything else available that I could actually afford) and my cats hated it. They were so depressed there. There were almost no windows and it was too damn small. The second time I got an apartment within a couple of months. I had to take it, but it worked out perfectly. I made some good memories there and the apartment was somewhat small (big enough for the cats), but mine.

You can’t cook a single meal

Oh my, it took me so long before I could cook an actual meal. When I was a student I totally sucked. When I ate alone, I just made fried foods, I bought Subway sandwiches and on occasion, I would eat a homemade chicken burger with some fries or shoarma. But that was it.

A little later on, things got better. I basically was too afraid to cook because I thought no one would like my food. For a long time I tried not to do it, until one day I was forced to. Nooooo, I said, I don’t want to! But I did it anyway (how brave). It took a lot of blood, sweat and tears (exaggerating only a little here). Since then I kinda developed into an okay chef. I can make my own steaks now and my lovely boyfriend keeps telling me that I should open my own restaurant in Spain. That’s him exaggerating, because I only says that because a lot of the food we eat here isn’t common in Spain and because he doesn’t spit out my food. 1 + 1 = 2, let’s say.

Move because of faulty reasons 

Don’t move out just because you think you have to. Don’t start living together because you’ve been together for so long. Basically, don’t do anything you don’t support for a 100 percent. I know that’s hard to find out sometimes and it can happen that you only find out your true feelings when you actually do it. Try to figure out beforehand why you want to take the next step and why that would be good for you and only you.

At nineteen I might have moved out for the wrong reasons. Some of the moves after that were basically poor judgment as well, haha. No, I’m totally exaggerating (again). The last few moves may not have been perfect (not everyone travels after/with their boyfriend like a headless chicken because he strives for a big career ;-)), but for the right reasons. We totally took what we could get, but we were lucky. We could have ended up in worse places than we did.

Some totally useful tips from me to you (do whatever you want with ’em)

• Make a list of all the things you need
• Is the gas, water, and electricity included in the rent or not?
• No? Check how well the house is isolated. A well-isolated house will save you a lot of money.
• Make sure you actually have your own plates and forks and such before you move, because it makes moving even more fun
• Try to be as independent as possible. Of course, it’s fun to go to your parents every weekend (I would still do that if I still lived close enough), but make sure you know how to be independent. How it is to do your own groceries, to manage your own budget and to cook.
• I don’t have any tips for potential homeowners. Because I never ever bought a house. But I think you’ll get pretty far with common sense: stay within your budget, find out all your monthly costs and make sure you end up in a nice neighborhood. You’ll probably be staying there for a while.
• Also, make sure your house is fitted for a potential expansion. You know what I mean 😉

And what if you ‘mess up’ anyway? 

I think you’ll survive. If nothing goes to plan and you’re bound to make some unwanted decisions? See it as an adventure. They’re supposed to go wrong at some point, they’re supposed to fail and be scary. Life isn’t plannable anyway, so why try here? Luckily there are worse things than a forced move, a wrong house or choice. Let’s just be happy we have a place to live! 😉

Have you ever made a moving mistake? 

[:]