Buttons en Johanne

#catlady | Hoe de twee (katten)liefdes van mijn leven me een beter mens ma(a)k(t)en

[Wat voor persoon ik was voordat ik Fabrizio en Buttons kreeg? Geen idee eigenlijk. Mijn leven voor die beestjes is één grote blur (oké een heel klein beetje overdreven, maar ook niet helemaal onwaar…vast iets te maken met dat onstuimige en onhandige studentenleven van mij), met name omdat ik mijn leven pas op de rit kreeg toen zij in mijn leven kwamen. Voor die tijd deed ik maar wat. Voor die tijd was ik…anders (ook een klein beetje overdreven, maar niet geheel onwaar). Mijn witje en zwartje hebben de afgelopen jaren een grote impact op mij gehad. Op een positieve manier. Zonder hen was ik nooit geworden wie ik nu ben en daar ben ik ze heel dankbaar voor. catlady

Nu denk je vast: hoe veel invloed kan een kat hebben op een mensenleven? Best veel, kan ik je vertellen. In mijn geval zeker. Ik bedoel, mijn moederinstinct was er altijd al, maar kreeg er in het dagelijks leven geen ruimte voor. Ik zal altijd wel lief zijn geweest, maar kon dat voor Fabrizio en Buttons nooit uiten. En dankzij hen voel ik me nooit alleen. Niet dat ik me ooit echt alleen voelde hoor, maar het is toch anders thuiskomen met zo’n beestje dat voor de deur zit.

Ja, sommigen van jullie kennen Fabrizio misschien niet, maar dat was mijn allereerste huisdiertje. Mijn allereerste kat. Hij was helemaal wit en zo doof als een kwartel. Hij was gek en verschrikkelijk lief. Voor mij. Helaas overleed hij bijna drie jaar geleden aan trombose. Veel te vroeg. En ik was er ook nog eens niet bij. Ik mis dat beestje nog steeds verschrikkelijk, maar ben heel erg blij dat hij niet alleen was toen hij stierf. Ik vraag me soms wel af of ik het hoofdstuk Fabrizio beter zou kunnen afsluiten als ik er wel bij was geweest, maar misschien had ik er ook alleen maar nachtmerries aan overgehouden. Mijn vader en broertje hebben in ieder geval duidelijk gemaakt dat ze er voor hem waren en dat is genoeg voor mij.

Ik ben veel liever geworden

Ik had altijd wel liefheid in me, maar kon het niet zo goed uiten. Zo had ik moeite met het zeggen dat ik iemand lief vond, ik vond woorden als schatje/liefje/scheetje verschrikkelijk en ik vond aanrakingen ook lastig. Dit klinkt een beetje alsof ik het vroeger heel moeilijk heb gehad, maar dat is absoluut niet zo. Ik had gewoon een bepaalde blokkade gecreëerd die me ervan weerhield om me kwetsbaar op te stellen. Uit angst om uitgelachen te worden. Uit angst om niet hetzelfde terug te krijgen.

Nu heeft volwassen worden er al heel veel bij geholpen, maar Buttons en Fabrizio hebben ook een belangrijke bijdrage geleverd. Hoewel ik schatje eigenlijk nog steeds niet als lievelingswoord zou omschrijven, zeg ik het dagelijks tientallen keren tegen dat dikke beestje van me. Ik durf tegen mijn vriend te zeggen dat ik van hem hou, zonder rood aan te lopen. En ik kan andere mensen aanraken, zonder dat ik me ervoor schaam. En dat is allemaal dankzij die twee.

When je kat er klaar mee is en je vriend de camera niet can focussen. Kijk dat koppie!!

Mislukte foto

Huisdieren hebben een liefde voor alle dieren in mij aangewakkerd

Nee, ik ben niet vegetariër of vegan geworden, maar ik ervaar oprecht positieve gevoelens voor alle dieren op deze planeet. Oké, behalve slangen dan. Voor Fabrizio en Buttons vond ik dieren wel leuk, maar ik had er geen band mee. Nu, als ik paarden in de wei zie spelen, moet ik bijna huilen van geluk. Nu, als ik hoor dat een varkensstal compleet is afgebrand, moet ik huilen van verdriet. Zie ik een beestje op de snelweg dat aan gort is gereden, dan moet ik heel hard slikken en mijn best doen om niet te stoppen om dat diertje vervolgens te begraven.

Hello, moederinstinct

Ik weet al heel erg lang dat ik moeder wil worden en dat het instinct er diep van binnen ook zit. Maar het uitte zich nooit (duh, moeder van niets), totdat deze twee kitties in mijn leven kwamen. Ik voel het als er iets mis is en ik weet het Buttons weer is ontsnapt uit de tuin. En daarvoor hoef ik niets te hebben gezien of gehoord. Het is een soort oerinstinct dat me op mijn hoede houdt.

Een paar jaar geleden was Fabrizio ergens tussen gekropen en zijn koppie was vast komen te zitten. Hij begon te stikken en ik wist meteen vanaf de andere kamer wat er aan de hand was. Ik wil niet weten wat er was gebeurd als ik er niet naartoe was gerend. Sindsdien houd ik alle lades dicht, verstop ik alles wat ook maar verstikkingsgevaar kan veroorzaken en houd ik verstopplekjes in de gaten.

Ik ben nóg rustiger geworden

Ik ben al een heel rustig iemand. En heb nooit de behoefte om te schreeuwen, het middelpunt van de aandacht te zijn of continu op pad te zijn. Dat had ik niet en heb ik nu al helemaal niet. Dankzij de twee poezenbeestjes heb ik echt die rust thuis gevonden. Moet je nagaan, ik was al heel graag thuis. Maar nu nog liever.

En als Buttons bovenop me komt liggen, val ik zo in slaap. Ligt ze er niet, dan duurt het vaak wat langer. Het is echt zo hoor, katten brengen je hartslag omlaag met hun gepurrrrr.

En ik voel me zo verantwoordelijk voor het beestje dat nu naast me ligt

Pfoe, dat verantwoordelijkheidsgevoel. Dat is wel een dingetje. Het heeft me namelijk ook iets minder flexibel gemaakt (alvast voor het echte moederschap straks ;p). Als mijn vriend aan me vraagt of we een weekendje weg zullen gaan, zeg ik: ‘Maar Buttons dan?’. Ik kan haar niet zo goed een hele dag en nacht alleen laten. Misschien als ik nog dichter bij mijn ouders, broertjes of vrienden had gewoond, was het makkelijker geweest, maar nu niet.

En natuurlijk wil ik er altijd voor zorgen dat het goed gaat met Buttons. Dat ze voldoende eet (daar hoef ik me nooit zorgen om te maken), dat ze genoeg drinkt, dat ze zich niet verveelt of eenzaam voelt (ja, ik weet het). Het liefst zou ik nog een vriend(innet)je voor d’r halen, maar dat kan nu even niet. Wie weet ooit!

Ik klink echt als een overemotioneel mens als ik dit zo teruglees, maar ja, dieren kunnen veel voor iemand doen. Zo ook voor mij. En volwassen worden heeft me ook geholpen, om dingen een beetje te relativeren.

Wat heeft jouw huisdier voor jou gedaan? 

Article by Johanne

Hi, ik ben Johanne! Ik ben 35 jaar en moeder van een eeneiige tweeling. Axel en James zijn mijn licht en leven, maar ik ben natuurlijk meer dan alleen mama: ik hou van werken, bloggen, lezen, schrijven en heel af en toe sociaal doen. Hoe hou ik al die ballen in de lucht? Vaker niet dan wel, maar hey, soms gaat het ook goed!

This Article Has 22 Comments
  1. Stella schreef:

    Girl, ik snap je he-le-maal. Zo lief om die foto’s te zien, en ook hoe je altijd op Instagram dingen plaats over Buttons. Wat overigens echt de leukste naam ooit is, vind ik echt. Ik ben opgegroeid met katten en heb er eigenlijk maar 1 of 2 jaar geen gehad. Ik ben gek op die kleine mormels en kan ook niet wachten om er later zelf eentje uit het asiel te halen. We hebben sinds vorig jaar september ook een poezel in ons studentenhuisje en ondanks dat ze echt slecht is opgevoed en snel uithaalt en bijt (ze denkt dat dat spelen is?) en mega vervelend kan zijn/niet luistert, is het zo gezellig en word ik altijd zo blij als ik haar koppie zie als ik binnenkom. Poezels are the best.

  2. Annelies schreef:

    Heel mooi artikel en ik snap je helemaal! Ik ben ook zeer emotioneel als het op mijn katten aankomt en kan ze moeilijk achterlaten, al is er altijd wel iemand om er voor te zorgen. Maar ik zie toch graag zelf dat ze oke zijn ofzo.

    • Johanne schreef:

      Dankjewel! En wat fijn (en moeilijk tegelijk!) dat je dit herkent. Ik snap helemaal wat je zegt. Het allerfijnst is er zelf op toezien dat het goed gaat met die beestjes. Als je het aan iemand anders overlaat moet je daar eigenlijk maar op kunnen vertrouwen!

  3. Romy schreef:

    Wat een mooi artikel en ik herken bijna alles wel wat je schrijft als mede-kattenliefhebber. Zodra ik het huis uit ben, zou ik het liefst meteen een kat nemen (ook om het gemis van Paco te compenseren ;)) en ik vind dat ook nu al zo’n verantwoordelijkheid. Meteen een goede manier om te oefenen voor als ik misschien ooit, over heel wat jaren, kinderen krijg 😉 Mooi om te lezen hoe je katten je ook liever en rustiger hebben gemaakt! Ik kan er ook echt van genieten om te zien hoe Paco zijn luizenleventje leeft gevuld met slapen, eten en soms buiten rennen. Misschien zou ik het wat vaker ook gewoon zo moeten aanpakken op een vrije dag, haha.

  4. Karin schreef:

    Zo lief! 🙂 Ik had vroeger nooit iets met katten. Nou ja, ik was in de veronderstelling dat katten niks met mij hadden, want hoe voorzichtig ik ook deed, ik kreeg vaak een tik of een krab… Totdat ik de katten van mijn vriend leerde kennen. Zijn beestjes zijn zó lief (en weten volgens mij niet eens hoe ze een mens moeten krabben- helaas zijn ze wel heel bekend met bankkrabben :p) en eentje daarvan is echt een knuffelbeest die je niet met rust wil laten. Sindsdien snap ik pas dat mensen zo dol kunnen zijn op katten en wat voor een waarde ze toevoegen aan je leven!

    • Johanne schreef:

      Haha, ohja, herkenbaar. Ik dacht ook dat ik er niets mee had omdat die beestjes altijd maar moeten krabben of bijten. Dacht ik. Maar wat fijn dat je vriend zijn katten zo lief zijn. Ze klinken echt als mijn Buttons. Die krabt en bijt nooit. Ze maakt nooit te veel kabaal en weet al helemaal niet hoe ze dingen op de grond moet gooien. Zo lief!

  5. Beth schreef:

    I’m glad that your cats have brought you so much joy and helped you grow. I think pets make us better people.

  6. Brittany schreef:

    I love cats too! Pets are great and can have a really positive and calming affect on our lives!

  7. Jeanine schreef:

    Hier nog een kattenmoeder. Ik ben zelf als klein meisje opgegroeid met 2 katten en wilde later (het moment is daar) ook graag katten. Inmiddels is Moortje al onze derde kat en het brengt zoveel gezelligheid! Ik vind dat je dit trouwens echt super leuk en lief hebt geschreven! P.S. Wat een mooie kleur heb jij in je haar!

    • Johanne schreef:

      Awww, dankjewel! Het is echt per ongeluk de kleur geworden die het nu is, haha. Maar ik ben er eigenlijk heel blij mee.

      En wat een gezelligheid! Drie kids en drie katten. Wat een rijkdom.

  8. Jessica Moore schreef:

    I LOVE THIS! People often give cats a bad-rep for pets but they can be amazing emotional support animals and truly a great addition to our lives <3!

  9. De style spot schreef:

    Aaah wat bijzonder zeg! Zo Mooi om te lezen! Wat dieren al niet met je kunnen doen 😊☺️

  10. Lianne schreef:

    Ohh Buttons, wat een leuke naam! Hier is nog een geboren kattenvrouwtje en ik ben zo blij dat sinds een maand eindelijk mijn lang gekoesterde wens in vervulling is gegaan, en mijn vriend en ik nu twee kittens hebben! Ik herken helemaal met wat je schrijft. Die twee schatjes maken echt een soort moedergevoel in me los. Ik wil denk ik geen kinderen (is voor mij teveel verantwoordelijkheid) maar de katten zijn precies goed en van het kattenmoederschap kan ik dan wel weer genieten!

    • Johanne schreef:

      Haha, dankjewel! Ben ook heel blij dat ik destijds voor Buttons koos. Je kunt er ook alle kanten mee op ;p.

      Ja, zag op Insta al twee mini-tjes voorbij komen. Zo verschrikkelijk schattig! En wat heerlijk dat je er zo van geniet. Word alleen maar beter, denk ik.

  11. Pet crematoriums also offer urns for sale or you can supply one of your own for the crematorium to deposit the ashes into.

    • Johanne schreef:

      Hi, thanks for the tip! I actually had him cremated and they let me keep the ashes in a beautiful jar. A little bit of his ashes they put in a heart-shaped necklace that I keep on my nightstand.

  12. Pet crematories can now be found in many cities; a pet crematory can usually pick up your pet’s remains from a veterinarian or from your home. Some veterinarians also provide cremation services; some will do so at no extra charge if they have euthanized your pet or if it dies at the vet’s office. (Not all veterinarians provide this service, so it might be advisable to check this in advance.)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *