#catlady | Hoe de twee (katten)liefdes van mijn leven me een beter mens ma(a)k(t)en

[Wat voor persoon ik was voordat ik Fabrizio en Buttons kreeg? Geen idee eigenlijk. Mijn leven voor die beestjes is één grote blur (oké een heel klein beetje overdreven, maar ook niet helemaal onwaar…vast iets te maken met dat onstuimige en onhandige studentenleven van mij), met name omdat ik mijn leven pas op de rit kreeg toen zij in mijn leven kwamen. Voor die tijd deed ik maar wat. Voor die tijd was ik…anders (ook een klein beetje overdreven, maar niet geheel onwaar). Mijn witje en zwartje hebben de afgelopen jaren een grote impact op mij gehad. Op een positieve manier. Zonder hen was ik nooit geworden wie ik nu ben en daar ben ik ze heel dankbaar voor. catlady

Nu denk je vast: hoe veel invloed kan een kat hebben op een mensenleven? Best veel, kan ik je vertellen. In mijn geval zeker. Ik bedoel, mijn moederinstinct was er altijd al, maar kreeg er in het dagelijks leven geen ruimte voor. Ik zal altijd wel lief zijn geweest, maar kon dat voor Fabrizio en Buttons nooit uiten. En dankzij hen voel ik me nooit alleen. Niet dat ik me ooit echt alleen voelde hoor, maar het is toch anders thuiskomen met zo’n beestje dat voor de deur zit.

Ja, sommigen van jullie kennen Fabrizio misschien niet, maar dat was mijn allereerste huisdiertje. Mijn allereerste kat. Hij was helemaal wit en zo doof als een kwartel. Hij was gek en verschrikkelijk lief. Voor mij. Helaas overleed hij bijna drie jaar geleden aan trombose. Veel te vroeg. En ik was er ook nog eens niet bij. Ik mis dat beestje nog steeds verschrikkelijk, maar ben heel erg blij dat hij niet alleen was toen hij stierf. Ik vraag me soms wel af of ik het hoofdstuk Fabrizio beter zou kunnen afsluiten als ik er wel bij was geweest, maar misschien had ik er ook alleen maar nachtmerries aan overgehouden. Mijn vader en broertje hebben in ieder geval duidelijk gemaakt dat ze er voor hem waren en dat is genoeg voor mij.

Ik ben veel liever geworden

Ik had altijd wel liefheid in me, maar kon het niet zo goed uiten. Zo had ik moeite met het zeggen dat ik iemand lief vond, ik vond woorden als schatje/liefje/scheetje verschrikkelijk en ik vond aanrakingen ook lastig. Dit klinkt een beetje alsof ik het vroeger heel moeilijk heb gehad, maar dat is absoluut niet zo. Ik had gewoon een bepaalde blokkade gecreëerd die me ervan weerhield om me kwetsbaar op te stellen. Uit angst om uitgelachen te worden. Uit angst om niet hetzelfde terug te krijgen.

Nu heeft volwassen worden er al heel veel bij geholpen, maar Buttons en Fabrizio hebben ook een belangrijke bijdrage geleverd. Hoewel ik schatje eigenlijk nog steeds niet als lievelingswoord zou omschrijven, zeg ik het dagelijks tientallen keren tegen dat dikke beestje van me. Ik durf tegen mijn vriend te zeggen dat ik van hem hou, zonder rood aan te lopen. En ik kan andere mensen aanraken, zonder dat ik me ervoor schaam. En dat is allemaal dankzij die twee.

When je kat er klaar mee is en je vriend de camera niet can focussen. Kijk dat koppie!!

Huisdieren hebben een liefde voor alle dieren in mij aangewakkerd

Nee, ik ben niet vegetariër of vegan geworden, maar ik ervaar oprecht positieve gevoelens voor alle dieren op deze planeet. Oké, behalve slangen dan. Voor Fabrizio en Buttons vond ik dieren wel leuk, maar ik had er geen band mee. Nu, als ik paarden in de wei zie spelen, moet ik bijna huilen van geluk. Nu, als ik hoor dat een varkensstal compleet is afgebrand, moet ik huilen van verdriet. Zie ik een beestje op de snelweg dat aan gort is gereden, dan moet ik heel hard slikken en mijn best doen om niet te stoppen om dat diertje vervolgens te begraven.

Hello, moederinstinct

Ik weet al heel erg lang dat ik moeder wil worden en dat het instinct er diep van binnen ook zit. Maar het uitte zich nooit (duh, moeder van niets), totdat deze twee kitties in mijn leven kwamen. Ik voel het als er iets mis is en ik weet het Buttons weer is ontsnapt uit de tuin. En daarvoor hoef ik niets te hebben gezien of gehoord. Het is een soort oerinstinct dat me op mijn hoede houdt.

Een paar jaar geleden was Fabrizio ergens tussen gekropen en zijn koppie was vast komen te zitten. Hij begon te stikken en ik wist meteen vanaf de andere kamer wat er aan de hand was. Ik wil niet weten wat er was gebeurd als ik er niet naartoe was gerend. Sindsdien houd ik alle lades dicht, verstop ik alles wat ook maar verstikkingsgevaar kan veroorzaken en houd ik verstopplekjes in de gaten.

Ik ben nóg rustiger geworden

Ik ben al een heel rustig iemand. En heb nooit de behoefte om te schreeuwen, het middelpunt van de aandacht te zijn of continu op pad te zijn. Dat had ik niet en heb ik nu al helemaal niet. Dankzij de twee poezenbeestjes heb ik echt die rust thuis gevonden. Moet je nagaan, ik was al heel graag thuis. Maar nu nog liever.

En als Buttons bovenop me komt liggen, val ik zo in slaap. Ligt ze er niet, dan duurt het vaak wat langer. Het is echt zo hoor, katten brengen je hartslag omlaag met hun gepurrrrr.

En ik voel me zo verantwoordelijk voor het beestje dat nu naast me ligt

Pfoe, dat verantwoordelijkheidsgevoel. Dat is wel een dingetje. Het heeft me namelijk ook iets minder flexibel gemaakt (alvast voor het echte moederschap straks ;p). Als mijn vriend aan me vraagt of we een weekendje weg zullen gaan, zeg ik: ‘Maar Buttons dan?’. Ik kan haar niet zo goed een hele dag en nacht alleen laten. Misschien als ik nog dichter bij mijn ouders, broertjes of vrienden had gewoond, was het makkelijker geweest, maar nu niet.

En natuurlijk wil ik er altijd voor zorgen dat het goed gaat met Buttons. Dat ze voldoende eet (daar hoef ik me nooit zorgen om te maken), dat ze genoeg drinkt, dat ze zich niet verveelt of eenzaam voelt (ja, ik weet het). Het liefst zou ik nog een vriend(innet)je voor d’r halen, maar dat kan nu even niet. Wie weet ooit!

Ik klink echt als een overemotioneel mens als ik dit zo teruglees, maar ja, dieren kunnen veel voor iemand doen. Zo ook voor mij. En volwassen worden heeft me ook geholpen, om dingen een beetje te relativeren.

Wat heeft jouw huisdier voor jou gedaan?