Hey, zo had ik mijn leven niet bedacht! Deze dingen gingen niet zoals gepland…

Je hebt mensen die vinden dat het leven te plannen is en je hebt mensen die dat niet vinden. Ik was altijd een levensplanner (ofja, altijd…een tijdje) maar heb met name na mijn 25ste geleerd dat het leven niet te plannen is. Je kunt dingen nog zo helder voor ogen hebben, soms gaat het leven niet zoals je verwacht. En natuurlijk zijn er dingen die je wel kunt plannen, maar het meeste? Wat mij betreft niet. En dat maakt dat het leven soms wat onverwachte wendingen heeft. Dat kan goed zijn, maar ook minder goed. De ene dag kan alles fantastisch zijn, de andere dag is dat het wellicht niet. Dat geeft ook allemaal niet, maar het heeft me wel geleerd om flexibeler om te gaan met mijn verwachtingen. Wat ging er allemaal niet zoals gepland?

Ik gaf de mogelijkheid tot vast contract op voor een freelanceleven 

Toen ik aan het volwassen leven begon, was de crisis nog niet voorbij. Er waren wel wat banen, maar je kon geen vetpot verwachten en een vast contract ook niet. Die verwachtingen liet ik dus ook al snel varen. Als ik maar een leuke baan vond. Uiteindelijk heb ik verschillende functies gehad en ben ik geëindigd als tekstschrijver. En hoewel ik in 2017 toch eiiindelijk de kans had om een vast contract te bemachtigen, heb ik mezelf – met alle stress en angst van dien – toch in diepe gegooid en ben ik freelancer geworden (wat overigens ook niet zo makkelijk als je misschien denkt!).

Ik verhuisde vaker dan me lief is

Ik ben echt het type huisje-boompje-beestje. Thuis ben ik op mijn best & dus had ik altijd voor ogen dat ik op een gegeven moment in een heel fijn koophuisje zou wonen, met alle mooie dingen die erbij hoorden. Inmiddels ben ik twaalf keer verhuisd (inclusief tijdelijke verhuizingen naar mijn ouders) en heb ik in mijn volwassen leven nooit ergens langer gewoond dan drie jaar. Inmiddels is dat koophuisje al bijna drie jaar in the pocket, op een totaal onverwachte plek. In een dorp (!), in Gelderland (!).

Gingen we er eindelijk voor, bleek zwanger blijven moeilijk 

Als je er zelf niet direct mee te maken hebt, heb je niet zo snel door hoe niet-vanzelfsprekend zwanger worden of zwanger blijven is. Er zijn zo ongelofelijk veel stellen die niet zwanger kunnen worden of zwanger kunnen blijven. Miskramen komen zo vaak voor. Maar sta daar maar eens bewust bij stil als je daar nog nooit direct mee te maken hebt gehad. 

Dat ik moeder wilde worden, wist ik al heel lang. Heel lang. Er zijn genoeg dingen gebeurd die die wens tegen hielden. En dat is maar goed ook. Ergens. Want ik ben nu bij de persoon met wie ik moeder had moeten zijn. Met die persoon die de vader van mijn kinderen hoort te zijn. Ruim vier jaar geleden tijdens onze reis naar de Noordkaap hakten we de knoop door en gingen we ervoor. Hoe vrolijk en enthousiast we er in gingen, hoe onbezorgder het na verloop van tijd werd. Want het is echt zo: je kunt nog zo hard schreeuwen dat je voor je dertigste moeder wil zijn, het moet je gegund zijn. Het is geen kwestie van plannen. 

De moeilijke tweelingzwangerschap en wat erna gebeurde

Oh, wat was ik blij toen ik eindelijk de 12 weken passeerde. Maar oh, wat was ik ook nog enorm voorzichtig. Pas na de 20-wekenecho durfde ik beetje los te laten, maar dat lukte me nooit helemaal. Vanuit het ziekenhuis werd altijd gezegd: we gaan je inleiden met 36 weken. En hoewel ik ergens wel wist dat 36 weken heel ambitieus was, had ik nooit gedacht dat ze met 32 weken zouden komen. En toch gebeurde het. En dat was prima. Totdat ze ziek werden, juist vanwege die prematuriteit. Hun darmpjes waren nog niet volledig ontwikkeld en dus ging het mis. Bij beiden. Gelukkig ligt dat nu al een tijdje achter ons en is het leven met kindjes eindelijk een beetje hoe het hoort te zijn. Ik kan alleen maar hopen dat dat zo blijft <3.

Fabrizio verliet het leven veel te vroeg

Ik snap heus wel dat huisdieren eerder het leven laten dan jij dat doet. Maar dat mijn allereerste huisdiertje zo snel van ontnomen werd, dat had ik nooit verwacht. Mijn witte, gekke katje was maar zes jaar oud toen hij moest inslapen. Ik was op vakantie in Spanje (eerste keer mijn schoonouders ontmoeten, hoi) en mijn ouders en broertjes moesten het allemaal op zich nemen. Ik ben ze eeuwig dankbaar dat hij niet alleen is geweest. Maar ik had zo graag nog een paar jaartjes extra met hem willen hebben. Ik was bezig hem aan de lijn buiten te laten spelen (hij was doof, dus los op straat was te gevaarlijk) en had hem zo graag nog veel meer buiten zien genieten. In onze tuin in Heerenveen, in Nieuwegein en nu op onze nieuwe plekje. Ik had hem zo graag nog die laatste knuffel willen geven. Die allesomvattende knuffel om hem te laten weten dat het oké was. En dat ik altijd van hem zal blijven houden. 

Het is alweer vijf en een half jaar geleden, maar soms heb ik het er nog moeilijk mee. Hij was zo mooi, zo gek én mijn beste vriend (naast Buttie, maar die was wat terughoudender toen hij nog leefde). En je allereerste huisdier vergeet je nooit. Gelukkig heb ik een mooie foto van hem op mijn kast staan met zijn prachtige potje met as ernaast. Hij is er nog steeds bij. En zal er in welk huis we ook wonen altijd bij zijn.

Zo, dit werd sentimenteler dan ik dacht! 

*oude foto! Credits: Vaker Vrolijk