5 dingen waar je op je dertigste ineens achter komt

Dertig worden is echt een dingetje hoor. Voor vrouwen, maar zeker ook voor mannen. Het wordt niet zonder reden the big three-o genoemd. Ook ik zag er tegenop. Maanden, misschien wel jaren van tevoren, huilde ik een beetje van binnen als ik dacht aan mijn dertigste verjaardag. Toen het moment suprême bijna daar was begon ik te denken: heb ik nu alles bereikt wat ik altijd wilde bereiken op mijn dertigste? Loop ik voor of achter op andere dertigers? Dat laatste is natuurlijk iets wat je je nooit moet afvragen. Want jij leidt je eigen leven. Maar het zit in de aard van het beestje: vergelijken en denken dat het gras groener is bij de buren. Wat heb ik sindsdien eigenlijk geleerd?

Je bent nog maar dertig

Dertig is eigenlijk niet zo heel oud, als je er goed bij nadenkt. Leeftijd lijkt soms een graadmeter voor je volwassenheid, maar dat slaat natuurlijk nergens op. Niemand is gelijk, dus we kunnen bijvoorbeeld niet met zijn allen op ons dertigste starten met kinderen. Gekte. Je hebt nog je hele leven voor je. Genoeg kansen om aan je carrière te bouwen, om ondernemer te worden, kinderen te krijgen, te reizen, noem maar op.

Je hoeft niet alles te weten

Het heeft even moet duren, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat ook dertigers (veertigers, vijftigers, zestigers) lang niet alles weten. Ik bedoel, ik ben dwalende. Niet op persoonlijk vlak misschien, maar op carrière-vlak zeker. Ik ben me eindelijk hardop aan het afvragen: is dit wat ik nu doe, echt wat ik wil? En zo niet, wat ik wil ik wel? De volgende vraag die ik moet beantwoorden is hoe ik dat wat ik echt wil ga bereiken. Lang verhaal kort (ik hou van korte lange verhalen :D): je leven komt niet stil te staan als je dertig bent. Je kunt nog van alles ontdekken, je kunt je kennis verrijken, recepten leren, of zelfs sociale etiquette leren. Want ook dat hoef je nog niet onder controle te hebben. Ga er maar vanuit dat je altijd lerende ben. En of je nou op je twintigste, dertigste of veertigste ergens achter komt, dat maakt allemaal niet uit. Want je weet wat ze zeggen toch? Je bent nooit te oud om te leren. En dat is gewoon de waarheid.

Vergeet vooral niet je innerlijke kind

Ook op je dertigste mag je soms nog lekker kind zijn. Wie heeft al die stomme regels over dertig worden überhaupt bedacht? Toen ik begin twintig was vond ik het werkelijk belachelijk dat iemand van dertigplus nog op stap ging. Ik vond dat veel te oud. Maar nu zelf zo oud ben denk ik: waarom niet? Zelf hoef ik het niet meer zo, maar er zijn genoeg redenen om het wel te doen. Ook als je ouder bent mag je heus wel ontspannen met een drankje en dansje ergens, zo schijnt. Verder, ga lekker lasergamen, krijg de slappe lach tijdens het bowlen, steek je tong uit naar mensen, doe gek. Blijf ook vooral die schattige jurkjes, kleurrijke kleren en sneakers dragen. Wat maakt het jou nou uit wat mensen van jou en je leeftijd denken! ‘Always be yourself, unless you can be Batman, then always be Batman’. Ik bedoel, ik draag ook gewoon nog vol trots mijn Batman-oorbellen hoor!

Risico’s nemen is juist goed

Waar ik toen ik twintig was dacht verder te komen in het leven (een veilig leven weliswaar) door geen risico’s nemen, zie ik dat nu anders. Nu is het juist de tijd om risico’s te nemen. Om uit te vinden wat lukt en niet lukt. Om uit te vinden wat je wil en niet wil. En vooral om te leren. Als je eenmaal vijftig bent en terugkijkt, dan wil je toch niet denken ‘had ik maar…’? Maak die fouten, voel die pijn. Het leven zit vol met verassingen en teleurstellingen. Soms komt het goed, soms niet. Als het niet goed komt, dan komt er weer iets anders op je pad. Dat weet ik zeker.

Je weet steeds beter wie je bent en niet bent

Het is best eng om te weten wat je sterktes en zwaktes zijn. Dit houdt namelijk in dat je soms zegt: ‘Nee, dit kan ik niet…’. En hoewel je twintiger en dertiger jaren nog steeds een grote zoektocht zijn, weet je steeds beter wat je wel en niet kan, of wie je bent überhaupt. En je accepteert dat ook (meestal). Vroeger werd ik bijvoorbeeld nogal eens geremd in mijn keiharde sarcasme en mijn opvallende uitspraken. Ik floep er soms dingen uit die ik helemaal niet zo bedoel, zeg dingen die harder klinken dan ze zijn of ik zeg domweg iets waar ik niet over heb nagedacht. Ik vond het altijd verschrikkelijk als iemand mij daarop aansprak. En ik schoot altijd in de verdediging. Maar eigenlijk he, eigenlijk, is het allemaal niet zo erg. Als anderen niet kunnen accepteren dat ik zo ben, dan worden zij mijn vrienden niet. Zo simpel is het tegenwoordig gewoon. Stom eigenlijk, dat ik wilde dat mensen mij leuk vonden, zodanig dat ik mijn persoonlijkheid aanpaste. Nu weet ik: dit is wie ik ben en ik beschouw mijn sarcasme en persoonlijkheid juist als sterkte. Gelukkig hoeven negatieve ervaringen in je leven je eigenwaarde op lange termijn niet aan te tasten.

Alleen die grijze haren hè…