Lieve verpleegkundige

Misschien vind je het raar dat ik jou nu zo een brief stuur. Immers, je hebt mij niet verzorgd, maar mijn kindjes. Denk je. Ergens is dat wel waar, natuurlijk. Je hebt mijn kleintjes gevoed, verschoond en geknuffeld. Maar je deed meer dan dat. Je was lief voor mijn baby’s. Ik kon zien dat je echt om ze gaf. Je geeft waarschijnlijk om iedere baby die je verzorgt, maar dat maakt niet uit. Het gaat erom dat ook om die van mij werden gegeven. Maar weet je wat je nog meer deed? Je gaf ook om mij. Op een bepaalde manier. 

Je gaf me aandacht. Je bracht me kopjes thee. Je kletste met me, soms wel een uur lang. Of langer. Je gaf me het gevoel dat ik erbij hoorde. Dat ik gewenst was. Ik was er natuurlijk wel 24 uur per dag en dat maakte de zorg voor de kleintjes vast niet makkelijker. Maar ik kon ze niet loslaten. En dat vond jij oké. Dat snapte je. En je snapte ook hoe moeilijk het soms was.

Toen er weer eens iets mis was. Toen ze weer eens dipten. Toen corona insloeg als een bom en ik helemaal alleen was. Je spoorde me aan om te gaan eten, om te wandelen, om de hele nacht door te slapen. Je gaf me de ruimte om te kolven als ik dat wilde en ook als ik dat niet wilde. Je gaf me het gevoel dat ik op je kon leunen. En dat kon ik ook. Iedere keer als jij er was, voelde ik me beter. Dan wist ik dat deze dag beter zou zijn dan de vorige. Dat er goed op mij zou worden gelet. En dat er extra goed op de kleintjes zou worden gelet. Ik kon rustig naar beneden, omdat jij er zou zijn. 

Dankzij jou heb ik de 8 weken in het ziekenhuis overleefd. Je hebt me geleerd om mijn kindjes te badderen, te voeden en mij met ze te verbinden. Je leerde me wat bepaalde bewegingen betekenen en hoe ik mijn kleintjes beter kon laten voelen. Dankzij jou heb ik de twee weken in het ziekenhuis tijdens hun hersteloperatie overleefd. Misschien had ik het wel zo moeten ervaren, maar het voelde niet alsof het verkeerd kon gaan. Dankzij jouw rust, jouw ervaring en jouw uitstraling. 

De jongens zijn thuis. Ze groeien en ontwikkelen. Ze lachen en kletsen. Ze huilen en krijsen. Ze zijn er. Het leven gaat nu door, zoals het altijd had moeten zijn thuis. Maar ik zal nooit vergeten wat je voor mij hebt gedaan. Daar ben ik je altijd dankbaar voor.