[:nl]Ik maak me altijd zorgen over alles. Ik maak al een probleem van iets wat helemaal geen probleem is. En ik heb geen ‘ja en’, maar een ‘ja maar’ instelling. Altijd zie ik beren op de weg. Of in ieder geval, in de eerste instantie. Want uiteindelijk geloof ik alsnog in het eerst-zien-dan-geloven-principe. Dus hoe bezorgd, angstig of terughoudend ik ook ben, ik wil uitzoeken of die onzekerheden gegrond zijn of niet.
Vroeger kon ik er enorm tegenop zien om iemand te bellen. Ik kon het gewoon écht niet. Als ik het moest doen, dan was het huilen geblazen. Op een gegeven moment kwam ik bij een psycholoog (niet alleen daarvoor ;-)) en die gaf mij tips om toch die telefoon te pakken. Uiteindelijk heeft het nog wel een paar jaar geduurd voordat ik een beetje normaal kon bellen. Waarom vond ik bellen zo eng? Ik was bang dat diegene aan de andere kant me maar een domme koe zou vinden, dat hij me uit zou lachen omdat ik over mijn woorden zou struikelen.
Niet goed genoeg
Dit is natuurlijk een extreem geval van beren op de weg zien. Maar wel een hele herkenbare, denk ik. Nog steeds denk ik achteraf soms: jeetje, maakte ik me daar nou zo druk om? Sollicitatiegesprekken bijvoorbeeld, of beoordelingsgesprekken, een nieuwe route rijden, onbekende mensen ontmoeten. Verschrikkelijk eng. En altijd, altijd reden tot zorgen. Hoewel ik mezelf echt niet meer onzeker wil noemen, komt op die momenten toch het kleine onzekere meisje in mij weer naar boven. Dat meisje van zeventien die niets durfde, omdat alles eng was. Op dat soort cruciale momenten vrees ik altijd dat ik niet goed genoeg ben. En dat is eigenlijk het fundament van al mijn zorgen: ik ben niet goed genoeg. En ik weet dat het nergens op slaat, want als ik het eenmaal heb gedaan weet ik: ik ben wel goed genoeg.
Loslaten
Zelfs kleinere dingen als boodschappen halen, naar de apotheek rijden terwijl het spitsuur is of ‘s ochtends vroeg opstaan voor een nieuwe werkdag brengen kleine zorgen met zich mee. In dit geval zal het onderliggende ook het ik-ben-niet-goed-genoeg-gevoel zijn, maar zo manifesteert het zich niet. Op dat soort momenten maak ik mij bijvoorbeeld zorgen over het aantal parkeerplaatsen of een weg oprijden waar veel auto’s zijn. Dat soort kleine dingen. Dingen die als een lul op een drumstel slaan, want wat maakt het nu uit als de parkeerplaats druk is? Er is vast wel een plekje voor mij, zo niet, dan ga ik ergens anders heen. Maar op dat moment lijk ik niet zo te kunnen denken.
Het is een soort doemdenken, ik denk dat alles verkeerd kan aflopen. En toch, mensen die mij kennen zullen mij altijd omschrijven als dat vrolijke, niet-onzekere (soms ook wel hoor) meisje. Ik zal niemand laten zien hoe ik me soms voel, want ik kan het zelf wel oplossen.
En dat is ook zo. Want als ik eenmaal op kantoor ben zijn mijn zorgen weg. Wat er die dag ook gebeurt, ik los het wel op. Als ik aan het einde van de dag weer de auto in spring, op weg naar de apotheek bij die drukke weg, dan doe ik dat ook gewoon en zie ik vanzelf wel wat er gebeurt.
Ook zorgen zijn er om te overwinnen
Wat ik maar wil zeggen is, zorgen – klein of groot – zijn er om te overwinnen. Ik probeer tegenwoordig met de dag te leven. Soms met de minuut, want het heeft geen zin om me zorgen te maken over datgene wat over een uurtje heel misschien maar waarschijnlijk niet gebeurt. Daar heb ik nul controle over en dat zal ik ook nooit hebben. Ik ben wel goed genoeg. Het is tijd dat ik me dat altijd besef en niet alleen achteraf.
Kun jij je ook zo’n zorgen maken over de kleinste dingen?[:en]I worry about everything all the time. It’s a skill, really: things that aren’t a problem at all become big ones in my mind. I don’t have a ‘yes and’, but a ‘yes but’ attitude. I worry far too much. Or at least, at first. Because no matter what, I still believe in the see-it-to-believe-it principle. No matter how worried, scared or reserved I am, I want to find out if those insecurities are grounded.
I used to absolutely dread having to call someone. I just couldn’t do it. And if I had to, I would cry. When I was seventeen I went to a psychologist (not just for this ;-)) who gave me tips to pick up that phone anyway. Eventually, I took me a couple of years before I could call someone like any other person would or could. Why was calling someone so scary for me? I was afraid that the person on the other side would think I was a stupid cow, that that person would laugh at me because I couldn’t get my sentences straight. For a long time, I had to write down my exact words before I picked up the phone.
Not good enough
This, of course, is an extreme case of the worries. But a very recognizable one, I think. Sometimes after my worries, I still think: jeez, was it really that hard? Job interviews for example, or assessments, drive a new route, meeting new people. Terribly scary. And always, always a reason to worry about. Although I wouldn’t call myself insecure anymore I do have moments when I still feel that young insecure girl I used to be. That seventeen-year-old who was too scared to do anything. Still, in some crucial moments, I fear that I’m not good enough. And I think that’s the underlying reason of al my worries: I’m not good enough. And I know it doesn’t make any sense because after it’s over I know: I am good enough.
Letting go
Even smaller things like getting the groceries on my own, driving to the pharmacy during the busiest hour of the day or while getting up to go to work, I’m guessing that the underlying I’m-not-good-enough feeling is the cause of that, but it doesn’t feel like it. I’m afraid there aren’t enough parking places, or that there are too many cars on the road. Small things. Things that don’t make any sense, because what does it matter if the parking lot is too busy? There’s probably another place for me to park somewhere else. But in that moment I seem to have lost my ability to think like a normal person.
I guess you can call me a defeatist sometimes. I can definitely think I am defeated without trying first. And still, people who know me will describe me as that happy and not so unsure girl. I won’t ever show anyone how I can feel because I can resolve it on my own.
And I can. Once I arrive at the office all my worries are gone. Whatever will happen that day, I will solve it. And after my day of work, I jump in my car and drive the pharmacy with the busy road next to it. I will do it, and see what happens.
Worries are there to be conquered too
What I’m trying to say here is, that whatever you worry about – big or small – you can conquer them. I try to live by the day. Sometimes by the minute even, because it I can’t worry about what might probably maybe (but definitely not) will happen in an hour. I don’t have the control over that, and I never will. I am good enough. And it’s about time I realize that now and not later.
Do you worry about the smallest things in life too?
[:]
Wat herkenbaar! Zo was ik vroeger ook. Onzeker, belde niet graag naar een onbekend iemand, nieuwe routes, drukke winkels.. Gelukkig is dat allemaal over maar heel soms kan ik mij wel eens druk maken zoals dat ik naar een verjaardag moet waar ik niemand ken. Dat soort dingen is gewoon mijn ding niet en daar kan ik mij echt druk over maken.
Blij te horen dat het nu beter gaat Michelle! En ik snap wat je bedoelt met dat soort verjaardage, haha.
Echt heel erg herkenbaar! Die belangst heb ik ook best wel erg en verder ben ik ook iemand die zich snel zorgen maakt over kleine dingen, zoals een autoritje of een belangrijk gesprek. Ik probeer wel steeds meer om dat soort dingen te relativeren (‘Hoe groot is nu de kans dat het misgaat?’ of ‘Hoe erg is het als het misgaat?’). Dat helpt wel een beetje.
Heel goed! Relativeren is volgens mij het enige dat helpt, want het zijn van de irreele angsten die je als het goed is kunt wegpraten. Toch stiekem ook blij om te horen dat ik niet alleen ben :). Het voelt soms zo belachelijk, maar misschien zijn dit soort dingen gewoon heel menselijk.
Heel herkenbaar inderdaad. Hoe vaak je het jezelf ook vertelt dat het niet nodig is, het blijft lastig om dat soort zorgen ook echt los te laten.
Ja, het is echt een gevalletje van eerst zien dan geloven! Daarna weet je pas dat je het kunt loslaten en doe je dat heeel misschien de volgende keer ook wel.
Ik herken mij helemaal in je verhaal. Ik was ook zo, vooral dat telefoneren, daar had ik ook een hekel aan. Maar nu ben ik verplicht om het te doen op mijn werk en mijn ‘angst’ is nu voorbij.
Dat heeft mij ook enorm geholpen inderdaad! Bij mijn vorige baan moest ik altijd te telefoon opnemen, dat heeft er echt voor gezorgd dat ik mensen nu zonder erbij na te denken kan opbellen.
Mooi geschreven en erg herkenbaar…. Ik kan me om de kleinste dingen soms enorm zorgen maken. Achteraf blijkt het vaak enorm mee te vallen en denk ik: waarom heb je je nu zoveel zorgen gemaakt? Maar loslaten, nee, dat lukt niet.
Dankjewel Carlijn! Snap precies wat je bedoelt. Heel soms lukt het loslaten toch, maar dat is pas echt als je iets zeker weet. Bijna alsof er da geen kans van falen is oid…
Ik heb hetzelfde! Zeer irritant haha, maar ik probeer het wel los te laten. Gaat wel steeds beter maar anders zou ik gek worden van mijzelf. Leuk artikel :).
Haha, het is ook om gek van te worden! Dank je, Peggy!
ja echt wel! Echt spuug vervelend. En weten dat het zinloos is helpt niet. Het blijft lastig.
Echt he! Zal wel een rare kronkel zijn die alle onze breinen hebben, haha.
Heel herkenbaar. Ik heb ook een onzekere kant die regelmatig weer naar boven komt.
Nieuwe route rijden, nieuwe mensen ontmoeten, ik herken het.
Gelukkig helpt mijn vriend mij hier erg mee om te zeggen dat ik dit soort dingen juist moet doen en het allemaal goed komt. Achteraf is dat dan ook zo, maar ik kan mij dat dan eerst niet voorstellen….
Fijn dat je een vriend hebt die je erbij helpt. Kan me voorstellen dat dat werkt. Ik ben een binnenvetter wat dat betreft, dus ik deel het bijna nooit. En vind het stiekem fijn om te weten dat ik niet alleen ben 😉
Johanne! I am so glad I found you! I feel exactly the same way and I am 24. I thought by now I should know as well, what I want and know how to conquer my insecurities
And I am glad you found me! 😀 Thank you Luna. Yeah, we sometimes expect to have it all figured out by a certain age, but we don’t… Not all of it at least.
Ooooh dit herken ik zo. Vooral qua autorijden, haha! Uiteindelijk is er echt geen bal aan de hand en 90 procent van de tijd heb ik me écht druk gemaakt voor niets!
Ooooh dit herken ik zo. Vooral qua autorijden, haha! Uiteindelijk is er echt geen bal aan de hand en 90 procent van de tijd heb ik me écht druk gemaakt voor niets!
Great post. I also worry about almost everything and it’s exhausting!
Kisses,
Ioanna
Great post. 🙂 Sometimes I think I worry about the smaller things in life more than the bigger things. I believe that my biggest challenge is not always being in control and just being able to let go. 🙂
I really related to this post! I am a lifelong natural worrier. I have worrying down to a fine art form. Letting Go is hard for me, and I found your words on that topic especially inspiring – thank you!
It feels like you were reading my thoughts when you wrote this! I worry over the silliest things but they actually have a big impact on my ability to function. Like driving at night or where to park or taking and umbrella or not.
Lijkt net of ik dit heb geschreven joh! Zo herkenbaar. Ik maak me vooraf ook zo druk om van alles! Ontzettend zonde en vermoeiend..
I can definitely relate to how you feel and have felt. You are not alone! Keep pursuing what you love and don’t let fear hold you back. You got this!
Keep smiling!
Molly | http://www.stylemissmolly.com
Dit is zo herkenbaar. Ik kan me soms zorgen maken om iets en dan kost dat zoveel energie, terwijl dat helemaal niet nodig is (om maar zo te zeggen).
Great reminders! I am great at worrying.
[…] To do : leef meer en maak je niet zo druk – door Apinchofjo […]
Net als vele anderen herken ik me in jouw verhaal. Ik ben een echte doemdenker. Gelukkig ben ik wat relaxter in de auto (ik heb ook inmiddels al acht jaar mijn rijbewijs), maar als ik naar een nieuwe bestemming moet, kan ik daar soms nog steeds over in zitten. En als ik bijna bij mijn bestemming ben, begin ik al te hopen dat er wel een makkelijke parkeerplaats voor me is. Ook met keuzes maken in het leven, ben ik geneigd altijd de beren op de weg te zien. Achja, bewustwording is stap 1 bij het oplossen…
Is ook zo! Zolang je je ervan bewust bent, ben je al een heel eind! En ben zo blij dat ik niet de enige ben die zich zorgen maakt over een parkeerplaats. ‘t Is enorm irritant, maar blijkbaar is het een redelijk algemene zorg 🙂
[…] zeggen gepaard. Wederom niet iets dat je zomaar kunt loslaten. Geloof me, ik weet dat. Zie hier, hier en hier. Haha, heb nu al drie artikelen over nee zeggen, zorgen en angsten. Zegt genoeg ;-). En […]