[:nl]To do: leef meer en maak je niet zo druk [:en]To do: live more, worry less and make it happen[:]

[:nl]Ik maak me altijd zorgen over alles. Ik maak al een probleem van iets wat helemaal geen probleem is. En ik heb geen ‘ja en’, maar een ‘ja maar’ instelling. Altijd zie ik beren op de weg. Of in ieder geval, in de eerste instantie. Want uiteindelijk geloof ik alsnog in het eerst-zien-dan-geloven-principe. Dus hoe bezorgd, angstig of terughoudend ik ook ben, ik wil uitzoeken of die onzekerheden gegrond zijn of niet.

Vroeger kon ik er enorm tegenop zien om iemand te bellen. Ik kon het gewoon écht niet. Als ik het moest doen, dan was het huilen geblazen. Op een gegeven moment kwam ik bij een psycholoog (niet alleen daarvoor ;-)) en die gaf mij tips om toch die telefoon te pakken. Uiteindelijk heeft het nog wel een paar jaar geduurd voordat ik een beetje normaal kon bellen. Waarom vond ik bellen zo eng? Ik was bang dat diegene aan de andere kant me maar een domme koe zou vinden, dat hij me uit zou lachen omdat ik over mijn woorden zou struikelen.

Niet goed genoeg 

Dit is natuurlijk een extreem geval van beren op de weg zien. Maar wel een hele herkenbare, denk ik. Nog steeds denk ik achteraf soms: jeetje, maakte ik me daar nou zo druk om? Sollicitatiegesprekken bijvoorbeeld, of beoordelingsgesprekken, een nieuwe route rijden, onbekende mensen ontmoeten. Verschrikkelijk eng. En altijd, altijd reden tot zorgen. Hoewel ik mezelf echt niet meer onzeker wil noemen, komt op die momenten toch het kleine onzekere meisje in mij weer naar boven. Dat meisje van zeventien die niets durfde, omdat alles eng was. Op dat soort cruciale momenten vrees ik altijd dat ik niet goed genoeg ben. En dat is eigenlijk het fundament van al mijn zorgen: ik ben niet goed genoeg. En ik weet dat het nergens op slaat, want als ik het eenmaal heb gedaan weet ik: ik ben wel goed genoeg.

Loslaten

Zelfs  kleinere dingen als boodschappen halen, naar de apotheek rijden terwijl het spitsuur is of ‘s ochtends vroeg opstaan voor een nieuwe werkdag brengen kleine zorgen met zich mee. In dit geval zal het onderliggende ook het ik-ben-niet-goed-genoeg-gevoel zijn, maar zo manifesteert het zich niet. Op dat soort momenten maak ik mij bijvoorbeeld zorgen over het aantal parkeerplaatsen of een weg oprijden waar veel auto’s zijn. Dat soort kleine dingen. Dingen die als een lul op een drumstel slaan, want wat maakt het nu uit als de parkeerplaats druk is? Er is vast wel een plekje voor mij, zo niet, dan ga ik ergens anders heen. Maar op dat moment lijk ik niet zo te kunnen denken.

Het is een soort doemdenken, ik denk dat alles verkeerd kan aflopen. En toch, mensen die mij kennen zullen mij altijd omschrijven als dat vrolijke, niet-onzekere (soms ook wel hoor) meisje. Ik zal niemand laten zien hoe ik me soms voel, want ik kan het zelf wel oplossen.

En dat is ook zo. Want als ik eenmaal op kantoor ben zijn mijn zorgen weg. Wat er die dag ook gebeurt, ik los het wel op. Als ik aan het einde van de dag weer de auto in spring, op weg naar de apotheek bij die drukke weg, dan doe ik dat ook gewoon en zie ik vanzelf wel wat er gebeurt.

Ook zorgen zijn er om te overwinnen

Wat ik maar wil zeggen is, zorgen – klein of groot – zijn er om te overwinnen. Ik probeer tegenwoordig met de dag te leven. Soms met de minuut, want het heeft geen zin om me zorgen te maken over datgene wat over een uurtje heel misschien maar waarschijnlijk niet gebeurt. Daar heb ik nul controle over en dat zal ik ook nooit hebben. Ik ben wel goed genoeg. Het is tijd dat ik me dat altijd besef en niet alleen achteraf.

Kun jij je ook zo’n zorgen maken over de kleinste dingen?[:en]I worry about everything all the time. It’s a skill, really: things that aren’t a problem at all become big ones in my mind. I don’t have a ‘yes and’, but a ‘yes but’ attitude. I worry far too much. Or at least, at first. Because no matter what, I still believe in the see-it-to-believe-it principle. No matter how worried, scared or reserved I am, I want to find out if those insecurities are grounded.

I used to absolutely dread having to call someone. I just couldn’t do it. And if I had to, I would cry. When I was seventeen I went to a psychologist (not just for this ;-)) who gave me tips to pick up that phone anyway. Eventually, I took me a couple of years before I could call someone like any other person would or could. Why was calling someone so scary for me? I was afraid that the person on the other side would think I was a stupid cow, that that person would laugh at me because I couldn’t get my sentences straight. For a long time, I had to write down my exact words before I picked up the phone.

Not good enough

This, of course, is an extreme case of the worries. But a very recognizable one, I think. Sometimes after my worries, I still think: jeez, was it really that hard? Job interviews for example, or assessments, drive a new route, meeting new people. Terribly scary. And always, always a reason to worry about. Although I wouldn’t call myself insecure anymore I do have moments when I still feel that young insecure girl I used to be. That seventeen-year-old who was too scared to do anything. Still, in some crucial moments, I fear that I’m not good enough. And I think that’s the underlying reason of al my worries: I’m not good enough. And I know it doesn’t make any sense because after it’s over I know: I am good enough.

Letting go

Even smaller things like getting the groceries on my own, driving to the pharmacy during the busiest hour of the day or while getting up to go to work, I’m guessing that the underlying I’m-not-good-enough feeling is the cause of that, but it doesn’t feel like it. I’m afraid there aren’t enough parking places, or that there are too many cars on the road. Small things. Things that don’t make any sense, because what does it matter if the parking lot is too busy? There’s probably another place for me to park somewhere else. But in that moment I seem to have lost my ability to think like a normal person.

I guess you can call me a defeatist sometimes. I can definitely think I am defeated without trying first. And still, people who know me will describe me as that happy and not so unsure girl. I won’t ever show anyone how I can feel because I can resolve it on my own.

And I can. Once I arrive at the office all my worries are gone. Whatever will happen that day, I will solve it. And after my day of work, I jump in my car and drive the pharmacy with the busy road next to it. I will do it, and see what happens.

Worries are there to be conquered too

What I’m trying to say here is, that whatever you worry about – big or small – you can conquer them. I try to live by the day. Sometimes by the minute even, because it I can’t worry about what might probably maybe (but definitely not) will happen in an hour. I don’t have the control over that, and I never will. I am good enough. And it’s about time I realize that now and not later.

Do you worry about the smallest things in life too?

 [:]