Iedereen die een tweeling heeft, weet: je kunt nooit rustig over straat wandelen. Ja, als je in je eentje loopt. Loop je met twee van die kleintjes in de buggy, dan weet je zeker dat er commentaar komt. Inmiddels ben ik er goed op ingespeeld en heb ik alle mogelijke antwoorden klaarliggen, maar soms word ik er eerlijk gezegd wel een beetje gek van. Vooral als de opmerkingen iets te ver gaan. Gelukkig gebeurt dat niet vaak, maar soms….had ik graag een ander antwoord gegeven dan mijn altijd beleefde antwoord met een grote glimlach. Zoals op de welbekende: zeg maar nee, dan krijg je er twee. Hou op. Dit zijn de vijf meest gehoorde opmerkingen van de afgelopen anderhalf jaar.
Oh, dat is echt mijn ergste nachtmerrie
Eerlijk is eerlijk: er is maar één vrouw die dat letterlijk heeft gezegd. Maar ik heb er genoeg varianten op gehoord. Mensen zijn bang om een tweeling te krijgen en horen vaak horrorverhalen van baby’s die om en om wakker zijn, huilbaby’s en weet ik het wat. En ik zeg niet dat ze ongelijk hebben, vooral niet als je baby’s daadwerkelijk elkaar daadwerkelijk wakker huilen ‘s nachts (!). En dat vond ik destijds ook heel zwaar, maar mijn ergste nachtmerrie? Nee. Ik ben heel dankbaar voor deze twee en ja, het is veel werk. Maar dat is één kind ook. Ik weet niet beter en had waarschijnlijk evenveel geklaagd als ik er eentje had. Plus, mijn jongens hebben tegenwoordig een hartstikke net gelijk schema, dus ik heb daadwerkelijk weleens tijd voor mezelf. En sja, één kind dat niet wil slapen (overdag of ‘s nachts) is erger dan twee die dat wel willen (afkloppen).
Ohja, je kunt echt zien dat het een tweeling is hè?
Heel cliché, maar toch zeggen mensen het. Sja, wat wil ik ook. Ze hebben altijd dezelfde jas aan. Dus ook al is James een stuk kleiner en heeft hij net een iets ander koppie dan Axel, zien mensen het wel. En ik vind dit ook geen erge opmerking hoor. Maar ik denk wel altijd: goh, weet je niets leukers te zeggen? Mensen moeten altijd iets zeggen, ook als ze niks te zeggen hebben.
Is het een tweeling? Eeneiig zeker?
Eerst vragen of het een tweeling is en dan meteen naar identiek springen. Waarom stel je die eerste vraag dan? Zucht.
Dat is vast heel zwaar, sterkte!
Zeg je dat ook tegen iemand met één kind? Tuurlijk, het is niet makkelijk om een tweeling te hebben. Je moet er meer voor laten dan als je er een hebt. Of een kleintje en een ouder kind. Hoe dan ook: tuurlijk is ouderschap zwaar. Tuurlijk zijn tweelingen soms pittig. Maar sterkte? Dat heb ik niet nodig. Wens me eerder veel plezier, ofzo. Met die twee gekken van mij. Die mensen weten helemaal niet hoe ons thuisleven eruitziet. En daarom vind ik deze opmerking zo onterecht. En ook niet eerlijk naar mijn jongens toe.
Wat leuk een tweeling! Ik ben er een van een tweeling/ik ken een tweeling/de tante van mijn oom van mijn derde nicht van mijn opa had ook een tweeling
Ja, deze is heerlijk. Iedereen kent wel iemand met een tweeling. Mensen duiken heel ver in hun familiegeschiedenis of gooien er de meest persoonlijke verhalen uit, alleen omdat ik met een tweeling loop. Laatst kwam ik een man tegen die er ook een van een tweeling was. Helaas was zijn broer op 50-jarige leeftijd overleden. Een heftig verhaal, maar ik denk dan wel: huh, we staan echt net twee tellen te praten? Een andere keer kwamen mijn moeder en ik een vrouw tegen die met een kleinzoon liep. Ze had ook tweelingkleinzoons. Hun moeder had kanker en woonde daarom tijdelijk bij haar in. Nog een geval van: heftig verhaal, maar dat komt alleen naar boven omdat ik met deze jongens rondloop.
Ach ja, ik zeur er graag over. Maar het heeft ook echt wel wat, hoor. Je staat al heel snel bekend als de moeder met die tweeling (er liepen laatst zelfs twee vrouwen door de straat en de een vertelde de ander: ‘Hier woont een tweeling’. Huh, hoe weet jij dat?!). Er is altijd wel iemand die een praatje met je maakt (veelal ouderen) en iedereen vindt het eigenlijk maar heel speciaal. En dat is het natuurlijk ook. Rant over.
Ooo, hoe ze allebei in diezelfde houding liggen op die foto <3 Ik vind ‘zeg maar nee, dan krijg je er twee’ ook echt bloedirritant (heb je mij ‘nee’ horen zeggen dan?) En natuurlijk: ‘dan ben je meteen klaar’. Nee, ik ga niet voor een tweede zwangerschap inderdaad, maar bemoei je lekker met je eigen zaken en ik heb het al veeeeel te vaak gehoord.Die laatste situatie is trouwens nu al herkenbaar. Ik heb wel gehoord dat je met een tweelingwagen achter elkaar net wat minder aandacht zou krijgen, maar als ik zie hoe lang die trein van ons is, betwijfel ik dat wel. Maar we gaan het zien over een aantal maanden. Wij willen ze ook graag gaan dragen, dus ik zei al tegen mijn vriend dat hij straks met twee baby’s in een draagdoek en twee schattige honden erbij ongetwijfeld een enorme vrouwenmagneet zal zijn, hahaha.
Ik moest dit even nachecken, maar inderdaad, ze liggen precies hetzelfde. Helemaal synchroon met elkaar. Zo lief!
Ja, grappig he! Het zijn echt twee heel verschillende jochies, maar ze slapen heel vaak precies hetzelfde. Zo schattig.
Jaaa, die is ook heel erg: dan ben je meteen klaar. Ik heb ‘m gelukkig nog niet zo vaak gehoord, maar wat je zegt…bemoei je er niet mee. Mensen voelen enorm die behoefte om ook maar iets te zeggen. Ben heel benieuwd hoe jij dat straks gaat ervaren. En je vriend met twee kindjes en twee hondjes, haha. Geweldig.
Oke, ik besef me dat dit een van je ergernissen is, maar mijn reactie heeft een punt! Een kennis van mij heeft ook een tweeling (haha, sorry sorry!), maar zij kreeg dan inderdaad ook regelmatig de vraag: “is het een tweeling?” Haar antwoord: “Nee, ik vond er eentje op een parkeerplaats en dacht; waarom niet?”HAHAHA, dat is echt mijn humor. Lekker droog!
Hahaha, oké om deze reden mag je het zeggen ;-). Ik heb echt nog als levensdoel om dat een keertje tegen iemand te zeggen. Ik heb het altijd paraat, maar durf nooit!
… Daar ga ik. Ik bén een nazaat van een tweeling. Ik heb dus twee moeders, want omdat zij een-eiïg waren, herken ik veel dingen van beide in mijzelf. En dat terwijl ze echt wel verschillend waren, zowel in uiterlijk, voetstap, zelfs het kuchje: ik herkende wie wie was. Er is maar één foto waarvan ik niet zeker ben of het mijn moeder of mijn tante is … en zij wisten het zelf ook niet, dus … :PNou ben ik nooit zo van opmerkingen maken over babies in het algemeen, dus ik klamp moeders en vaders sowieso al niet aan (fameuze opmerking van mij, kijkend in een kinderwagen: “Ik heb toch liever een puppy”). Maar je kunt niet ontkennen dat een tweeling echt wel bijzonder is en daar zul je nog wel van opkijken. Ja. Echt. 🙂 Maar vooral vanwege leuke dingen, hoor. Geniet er van!
Wat leuk dat je dat zo zegt! Dat je twee moeders hebt. En helemaal eens. Het is ook enorm bijzonder om een tweeling te zijn/hebben. Vooral zo’n eeneiig duo roept toch nieuwsgierigheid op. En dat snap ik ook wel. Gelukkig zijn er ook héél veel mensen die me veel plezier wensen (en terecht) en gewoon verliefd naar de jongens kijken (ook heel terecht, haha). Dankjewel voor je leuke reactie!
Och kan me voorstellen dat sommige opmerkingen bloed irritant zijn, als moeder zijnde van 1 al dus laat staan van 2… Je hoort vaak: Oh dan ben je gelijk klaar :’) Zo’n stom iets. Soms zeggen mensen van alles zonder na te denken helaas.