Mijn bevallingsverhaal | Stress, huilen en opluchting

Mijn bevallingsverhaal is geen emotioneel verhaal. Wat ervoor en erna gebeurde was wel zwaar, maar de bevalling was dat niet. Toch is het eentje die de meeste vrouwen niet voor ogen hadden. Al had ik wel een geboorteplan, wist ik al heel lang: het gaat waarschijnlijk toch niet zoals ik wil. En dat ik rekening moest houden met een keizersnede wist ik ook al tijden. 

Dat James (destijds baby B) een groeiachterstand had, wisten we al heel lang. Hij begon al wat met achterlopen toen ik nog geen twintig weken zwanger was. Die achterstand was nooit een probleem, tot zijn groei medio januari stagneerde. Ik moest vanaf toen iedere week naar het ziekenhuis komen in plaats van om de week. Op de eerstvolgende echo was het al mis: het bloed in zijn navelstreng liep terug, ofwel had een reversed flow. Dit hield in dat de kwaliteit van mijn placenta achteruit ging en vooral een gevaar begon te vormen voor kleine James. 

Met 30 weken belandde ik in het ziekenhuis. James woog toen ongeveer 1000 gram. Twee keer per dag maakten de verpleegkundigen hartfilmpjes en om de zoveel dagen werd er een nieuwe echo gemaakt om de bloedtoevoer en beweeglijkheid van de kindjes te beoordelen. Na een paar dagen in het ziekenhuis oordeelden twee gynaecologen dat ik waarschijnlijk binnen twee dagen een keizersnede zou krijgen. Paniek. Daar had ik niet op gerekend? Ik was nog maar 30 weken zwanger. Dit was veel te vroeg. 

Iedere dag extra was mooi meegenomen

Huilend belde ik mijn vriend en vervolgens mijn ouders. Ik begon plannen te maken en moest het acceptatieproces in werking zetten. Na een uur kwamen de gynaecologen weer. Ze hadden gebeld met het expertisecentrum in Leiden en omdat er nog geen acuut gevaar was, was het verstandig om de kindjes nog even te laten doorgroeien. Vanaf dat moment was iedere extra dag in de buik mooi meegenomen. Ik kreeg longrijpers toegediend, wat de ontwikkeling van hun onrijpe longetjes zou bespoedigen. Ik bereikte week 31 en de beebs zaten nog veilig in mijn buik. Pfieuw. Weer een week extra. Maar in die week begonnen artsen onrustig te worden en waren ze heel duidelijk: ik zou met 32 weken bevallen. Ik had zoveel goede verhalen gelezen over kindjes die met 32 weken geboren werden, ik was eigenlijk niet bang. Ik had er zelfs een soort van vrede mee. 

Continue onzekerheid

Een paar dagen lang werd ik geestelijk voorbereid: we kunnen je niet vooraf aanmelden voor een keizersnede. Dat moet op de dag zelf gebeuren. Dit betekende dat ik geen prioriteit was. Eigenlijk was ik geen spoedje, maar kon ik ook niet gepland worden in verband met het beddentekort. En dat bleek nogal een ding. Dagenlang bleven artsen erop hameren dat ik mogelijk naar een ander ziekenhuis moest omdat er in het AMC geen plek was voor een tweeling. Maar wat bleek? Er was ook geen plek in Utrecht, Rotterdam, Groningen of Leiden. Er was gewoon nergens plek voor mijn jongens die bijna geen tijd meer hadden. Op de dag dat ik 32 weken zwanger was, moest ik nuchter blijven. Tenminste, dat was het plan. Rond een uurtje of 10.00 mocht ik toch ontbijten en om 12.00 uur mocht ik toch lunchen. Shit, dachten we, dit gaat ‘m niet worden. En net toen mijn vriend zijn ouders helemaal vanuit Spanje naar Nederland waren gereden en mijn kamer binnenstapten, kwam de verpleegkundige binnen: ‘Er is over een halfuur plek voor je. We moeten nú naar beneden.’ Ik moest me snel omkleden en mijn mama die meeging ook. 

Geen tijd om na te denken

Alles ging ineens zo snel, dat ik geen tijd heb gehad om erover na te denken. Ik had geen tijd om te stressen, te huilen, te lachen of te schreeuwen. Het overkwam me. En daar had ik vrede mee. Ik wilde gewoon dat ze kwamen. Ik werd in het bed naar beneden gereden en vanaf toen ging alles pas echt snel. Ik kreeg lokale verdoving in mijn rug (auw!) en vervolgens de ruggenprik. Ik weet dat veel vrouwen daar tegenop zien en het doodeng vinden, maar ik kan je vertellen….een ruggenprik voel je bijna niet. Gewoon goed luisteren naar de anesthesist en de rest komt vanzelf. 

Na die prik begon ik langzaam het gevoel in mijn benen te verliezen. Ik moest liggen en de artsen knepen in mijn buik. Ik voelde niks. En dat was het teken om aan de slag te gaan. Terwijl ze me open sneden (wat ik niet merkte), gebeurde van alles om me heen. De anesthesist maakte grapjes, mama stond boven mij en ik hoorde de gynaecologen rustig praten. Al snel wisten ze baby A (Axel) uit mijn buik te halen. Hij begon meteen te huilen. Wat een opluchting! Een paar minuten volgde baby B (James, slechts 1025 gram) die ook meteen huilde. Wat viel er toen een lading stress van mijn schouders zeg.

 Ik wist al dat ik de jongens niet mocht zien, dus daar heb ik eerlijk gezegd weinig moeite mee gehad. Hun gezondheid ging boven alles. Dus zij werden meteen onderzocht door de kinderarts, in een couveuse gelegd en naar de NICU gereden. Mijn vader en vriend wachtten bij de liften en hebben beide jongens voorbij zien rijden. Wat een rollercoaster was dat voor iedereen.

Een vage herinnering 

Nadat mijn buik werd gedicht en ik naar de verkoever mocht, is mijn geheugen wat vaagjes geworden. Ik weet nog dat ik er met mijn moeder was, dat ik een ijsje had en dat ik met mijn vriend over de namen overlegde (ja, we moesten nog even de puntjes op de i zetten, haha), maar meer….geen idee. Er zijn foto’s van mij op de NICU naast de jongens, maar daar weet ik niet zoveel meer van. Dat mijn ouders daarbij waren weet ik ook niet meer en wat ik de rest van de avond deed ook niet. Eigenlijk is de dag erna ook een beetje een waas vanwege die heerlijke morfine die ik mezelf om de tien minuten toediende. Wat ik echter nog wel weet is dat er vrij veel haast was om mij het ziekenhuis uit te bonjouren. Ik heb er bijna spijt van dat ik eerlijk zei dat het goed ging, want anders had ik mogelijk nog een extra dagje kunnen blijven. Maar nee, binnen 48 uur moest ik weg omdat ik relatief weinig pijn had. 

Keizersnede versus natuurlijk bevallen

Wat ik van de keizersnede vond? Vooraf vond ik het doodeng, en dan vooral de ruggenprik. Maar het viel me alleszins mee. Ik zie het niet natuurlijk bevallen niet als falen en heb ook niet het gevoel dat ik iets heb gemist. De keizersnede was noodzakelijk. Het was veiliger voor de jongens en daarom had ik er meteen vrede mee. Ik heb geen weeën hoeven voelen (daarvoor was ik nog banger dan de ruggenprik) en heb er een mooi litteken aan overgehouden. Een fysiek aandenken dat ik kan delen met mijn jongens. Bovendien ging het hartstikke snel. Waar een bevalling wel 24 uur of langer kan duren, was ik binnen een paar uur klaar. Ja, erna heb je veel pijn. Maar dat geldt ook voor een natuurlijk bevalling. Al met al ben ik best blij met mijn bevallingsverhaal. Ik heb er vrede mee dat ik nooit een natuurlijke bevalling zal hebben. Mijn jongens zijn er en dat is het belangrijkste wat er is.