[:nl]Millennial-kwestie: de angst om stil te staan[:en]Millennial problem: the fear of standing still[:]

[:nl]Het is weer tijd voor een nieuwe millennial-kwestie. Ditmaal thaasofobie, ofwel de angst om stil te staan. Een vriendinnetje wees me hier op, want ik heb nog nooit gehoord van dit woord. Vervelingsangst, de angst om stil te staan, heb jij dat? Het schijnt naast keuzestress en bindingsangst één van ‘onze’ kwalen te zijn. Een kwaal die ik graag wil weerleggen, want ik herken me er niet in.

Volgens het artikel waarop mijn vriendin mij wees zijn millennials bang om stil te staan bij een tegenslag. Het is opstaan en weer doorgaan. Dit heeft deels te maken met onze ouders (waar heb ik dit eerder gehoord?). Zij zouden ons namelijk hebben opgevoed met het idee dat wij alles kunnen. Dat we alles kunnen pakken in de wereld en het ons eigen kunnen maken.

Onverwachte wendingen

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar mijn ouders hebben mijn hersenen niet volgestouwd met waanideeën. Wat mijn ouders hebben gedaan is mij laten inzien dat ik wel degelijk ergens toe in staat ben, maar daarin zijn natuurlijk grenzen. Ja, mijn vader denkt nog steeds dat ik supergoed was in Wiskunde op de middelbare school (was ik niet) en dat het jammer is dat ik het niet leuk vond, maar ik denk niet dat hij of mijn moeder onrealistische verwachtingen hebben geschapen. Ik (en ik denk ook mijn broertjes) zijn niet per se teleurgesteld in het leven omdat het niet gaat zoals we dachten dat het zou gaan. Ik denk dat we juist bestand zijn gemaakt tegen die onverwachte wendingen in het leven. Hoe kan ik niet zeggen, want daar weet ik niet meer genoeg van. Maar ik weet wel dat we niet op de grond gaan liggen schreeuwen als één ding ons tegen zit.

Ja, het komt weleens voor dat iets niet goed gaat. Een relatie gaat uit, je wordt ontslagen, je hebt het niet naar je zin op werk of je beoogde carrière komt niet van de grond. Dat gebeurt. Dan is het deels accepteren en weer doorgaan, eens. Maar het is ook stilstaan. Stilstaan bij waarom het gaat zoals het gaat. Stilstaan bij de vraag: wat kan ik eraan doen om ervoor te zorgen dat het wél gaat zoals ik wil dat het gaat?

Altijd maar door

Door, door, door. Zo luidt ons motto. We negeren alle tekenen aan de wand en gaan door. Wat mij betreft is het sowieso verstandig om die continue snelheidsbehoefte los te laten. Daar hebben niet alleen ‘wij millennials’ last van, maar ook eerdere generaties. Het lijkt alsof alles steeds sneller moet. En daar ben ik geen voorstander van. Geef mij maar een weekend rust, een weekend reflectie om daarna pas weer door te gaan. Een beslissing hoef je niet in het hier en nu te nemen, dat kan morgen ook. En anders overmorgen wel.

Net als zo’n overvol sociaal leven trouwens. Dat schijnen millennials ook graag te willen. Totaal geen last van. Ik ben blij met mijn kleine vriendengroepje die net als ik niet te vaak hoeft af te spreken. We hebben het druk zat. Ik heb helemaal geen zin in verplichtingen iedere avond. Nee hoor, laat mij maar mijn eigen ding doen. Daar ben ik meer dan tevreden mee.

Generatie Z

De generatie na ons daarentegen. Ik schrik er een beetje van. Nu wil ik niet het oude wijf uithangen dat overal ‘die jeugd van tegenwoordig’ op zegt. Maar ik doe het toch. Niet omdat ik ze onbeleefd vind, niet omdat ik ze verschrikkelijk onaardig vind, maar wel omdat ik steeds meer het gevoel krijg dat zij de generatie zijn waarvan mensen nu zeggen dat wij het zijn. Snap je het nog? Bij ons op kantoor hebben we een aantal stagiaires van een jaar of 17/18. En zonder hier ook maar iets negatiefs over te zeggen, wil ik wel zeggen dat ik grote verschillen zie. Het lijkt, met nadruk op lijkt, erop dat zij wél zijn (worden) opgevoed met het idee dat zij overal recht op hebben.

Maar goed, dat was even een zijsprongetje van een oude zeurende vrouw. Ik denk dat het belangrijk is om te onthouden dat niemand perfect is. We zijn mensen. En mensen maken fouten, zo zeggen ze. Fouten, verkeerde inschattingen of wat dan ook. En dat is ok. Die zijn er juist om gemaakt te worden, zodat we kunnen leren. Inzien wat we kunnen en wat we niet kunnen. En soms is het gewoon accepteren dat we ook iets níet kunnen. Er zijn veel dingen in het leven die ik niet kan, maar gelukkig weet ik ook dat er een paar dingen zijn die ik wel kan.

Neem jij weleens de tijd om gewoon stil te staan?

P.s.: benieuwd naar andere millennial-kwesties? Klik hier en hier.[:en]Time for another millennial problem. This time it’s about the fear of standing still. A friend of mine pointed out this ‘ailment’ we millennials are dealing with. In Dutch, it actually has a word (thaasofobie), but I don’t know if it does in English? Anyway, the fear of standing still, or the fear of being bored. Do you recognize this? They say that it is one of our many ailments, next to the fear of making the wrong choice and the fear of commitment. A problem I would like to refute, because I don’t recognize this AT ALL.

The article my friend showed me said that millennials are scared of standing still when something bad happens to them. We need to get up and go on with our lives. Apparently, this partly has to do with our parents because they told us we could be anything we wanted (returning problem apparently). That we could take anything in the world and make it our own.

Unexpected turns

Now, I don’t know how you were raised, but my parents definitely didn’t fill my mind with mad ideas. My parents did show us what we could do but within our limits. Yes, my dad still thinks I’m super good at math and that it’s a shame that I didn’t like it in high school, but I don’t think that he and my mom created unrealistic expectations. I’m not necessarily disappointed in life just because things don’t go as planned. And I don’t think my brothers are either. We’re fully capable of dealing with the struggles life has in store for us. And I think our parents anticipated that. How I don’t know because I don’t remember everything that has happened. I do know, however, that we don’t go lying on the ground screaming from the top of our lungs when things don’t go our way.

Yes, things go wrong sometimes. It happens. Relationships end, you get fired, you don’t like your job or you can’t seem to find a way to get your dream career started. Yes, you get up and go on with your life. But you also have to be able to stand still. To think about why things are going the way they are going. To think about this question: what can I do to make sure things will go the way I want to in the future? And sometimes you have to stand still to accept the fact that you can’t do something. And then continue.

Always keep moving

We have to keep moving. That seems to be our motto. At least, that’s what people say. We ignore all the signs and continue moving. As far as I’m concerned we can let go of this need for speed. This is not only ‘our’ problem, but generations before us have the same ailment. I feel like everything needs to happen faster and faster. I’m not a fan. Give me a weekend of peace, a weekend of reflection. After that I may be ready to go on. You don’t have to take a decision here and now, you can do it tomorrow. If not, the decision will be there to take the day after tomorrow.

I have the same issue with having a full social life. Something millennials want to have too, at least, that’s what I’ve heard. I totally don’t feel the same way. I’m happy with my small group of friends who also don’t need to meet every day. We’re busy enough as it is. I don’t want to have obligations every dang night. Nope, just let me do my own thang. I’m more than happy with that.

Generation Z

The generation after though… It scares me a little. I don’t want to be that old hag who says ‘today’s youth ugh’ to everything. But I’m gonna do it anyway. Not because I think they’re incredibly rude, or because I think they’re not nice. No, because I feel more and more that they are the generation that people say we are now. You know what I mean? In our office, there are three interns and they’re around 17/18 years old. And without saying anything negative about it, I do want to say that I see big differences. It seems, emphasis on seems, that they ARE being raised with a sense of entitlement.

Anyway, small detour from a nagging old woman. I think that it’s good to remember that nobody’s perfect. We’re all human here. And people make mistakes, as they say. I know I do. Mistakes, false judgements, whatever. And that’s ok. They’re there to be made, so we can learn. So we can see what we can and cannot do. And sometimes we just have to accept that we’re not able to do something. There are many things in life that I’m not good at, and there are a few things I am good at.

Do you take the time to stand still, to reflect?

P.s.: read all about some other millennial ailments here and here.[:]