[:nl]Nou nou, poeh poeh, even wat rust na al dat gedenk over gelukkig zijn, werkgeluk en baankeuzes. Wat doe ik als ik ontspannen ben en rust heb? Dan ga ik een lekkere maaltijd koken. Maar, zoals je ondertussen wel weet, niet te moeilijk. Eén van mijn favoriete recepten om te maken is spaghetti carbonara. Niet de echte, maar met de toevoeging van slagroom. Want dat maakt het extra romig (goh, is dat wat slagroom doet?). Pasta carbonara is echte comfort food. Het is niet gezond, maar een lekkere caloriebom waar je achteraf voldaan van op de bank ploft. ’t Allermooiste is dat je binnen twintig minuten een bordje kunt opscheppen.
[:nl]Je herkent het vast wel. Toen je jong was klonken de meest bizarre dingen fantastisch. Dingen die compleet buiten jouw bereik lagen, zag jij als iets geheel realistisch. Astronaut worden, dat kan toch iedereen? Mijn carrièredromen waren toen ik jonger was iets minder uitbundig. Blijkbaar had ik al vroeg door dat astronaut, danseres of wereldberoemde actrice worden niet zomaar binnen handbereik lag. Knap toch, dat ik zo jong al zo realistisch was? Nee, grapje. Ik denk dat het vooral kwam doordat ik vroeger heel verlegen was en niet in de spotlight wilde staan. En die dream-big-carrières zorgen daar vaak wel voor. Maar wat wilde ik vroeger wél heel graag worden?
[:nl]Ik lag zondagavond in bed en zat nog vol met adrenaline. Van wat weet ik niet, maar ik kon in ieder geval niet slapen. Mijn hersenen gingen op standje nadenk. Ik was een beetje aan het mijmeren over wat ik wil bereiken met mijn blog en voor wie ik dat wil bereiken. Toen maakten mijn hersenen weer een sprongetje, nu naar de millennial-kwestie. Wat zou nou de perfecte baan zijn voor millennials die allemaal ‘zeuren’ over die baan met baas waarin ze hun ei niet kwijt kunnen? En toen kwam het tot me: professionele blogger zijn. Serieus, professioneel bloggen betekent veel social media (houden we van), eigen baas zijn (willen we) en een bijdrage leveren in welke niche of over welk onderwerp jij wil dan ook (vinden we belangrijk).
[:nl]Zeggen waar het op staat, eerlijk zijn. Dat is iets waar ik lange tijd moeite mee heb gehad. Ik was iemand die niet direct tegen iemand kon zijn of ik deed liever hypocriet om ‘pijnlijke’ momenten te voorkomen. Ik liet mensen over me heen lopen, gewoon zodat ik de confrontatie niet hoefde aan te gaan. Ik liet dingen langs me heen gaan, ik kropte gevoelens op, omdat ik bang was dat de ander mij niet meer aardig zou vinden of dat ik ze pijn zou doen. Pas rond mijn dertigste leerde ik hiermee om te gaan. Nu begin ik te zien dat wat ik te zeggen heb waarde heeft en dat mensen daar daadwerkelijk naar luisteren, of ze er nou iets mee doen of niet. Maar waarom heeft dat zo lang moeten duren?
[:nl]De meeste mensen reageren terughoudend op verandering. Ons brein schijnt namelijk zo geprogrammeerd te zijn om veranderingen te weerstaan. Vervelend, want we willen het soms zo graag. Onzekerheden, gewoonten of zelfs financiële omstandigheden maken het moeilijk voor ons om te veranderen. Dat geldt ook voor mij. Ik ben bang om mijn leven aan te passen, ik doe al zo lang wat ik doe en heb nu eindelijk een stabiel leven. Wat als dat wegvalt?
