Toen ik drie jaar geleden met A Pinch of Jo begon was ik een zoekende millennial die mogelijk op korte termijn naar het buitenland zou verhuizen. Nu ben ik nog steeds diezelfde zoekende millennial. Maar ben ik ook moeder van twee kiddos (klinkt nog steeds zo raar!) en hebben we een koophuis in Nederland. Wij gaan voorlopig nergens heen. Waar ik voorheen schreef over boeken, zelfstandig ondernemerschap, angsten en poes Buttons, is mijn leven nu heel anders. Natuurlijk zullen die onderwerpen nog steeds de revue passeren, en dan vooral Buttekop, maar mijn leven heeft simpel gezegd een flinke ommezwaai gemaakt. Ik kan er niet meer omheen: ik heb twee kinderen en zal daar ook veel over gaan schrijven.
How’s Life? | Een kleine update
mei 11, 2020
Zoals je misschien wel hebt gemerkt heb ik de afgelopen tijd niet heel veel geblogd. En dat is ook niet gek met een tweeling. Tussen februari en nu is er veel gebeurd. Naast dat de jongens zijn geboren, is het leven nu heel anders dan vóór februari. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen. Natuurlijk. Daarom doe ik even een kleine update. Omdat het kan.
In het ziekenhuis met de tweeling en het Coronavirus om ons heen
maart 20, 2020
Geschreven op 16 maart 2020 (goh –>) – Het is 16 maart en de tweeling en ik zitten alweer exact zes weken in het ziekenhuis. Papa kan er even niet bij zijn omdat hij mogelijk contact heeft gehad met iemand met het coronavirus. Niet dat dat bevestigd is. De huisarts heeft diegene niet getest maar wel gezegd dat hij er vanuit moest gaan dat het om corona ging. Alsof er in de winter geen andere virusjes de ronde doen (niet om corona te bagatelliseren). Ik snap dat het om safety first gaan en het een voorzorgsmaatregel is, maar dit heeft ervoor gezorgd dat ik nu ruim een week helemaal alleen met Axel en James ben. Mijn ouders kunnen er helaas ook niet bij zijn omdat bezoek in het ziekenhuis nauwelijks meer is toegestaan. Bovendien wil ik hen ook niet blootstellen aan een mogelijke brandhaard (want dat worden ziekenhuizen wellicht). Geen papa voor de jongens, geen steun voor mij.
November: eten, onthullingen & blij zijn met een dikke buik
december 5, 2019
November was een hectische maand, vol met afspraken (leuke en niet leuke) maar ook een maand waarin mij werd verteld dat ik het rustiger aan moet doen. Zo’n tweelingzwangerschap blijkt niet niks te zijn. Zo zegt men. Het leukste aan november was toch wel dat ik ein-de-lijk het grote nieuws wereldkundig mocht maken. Maar tegelijkertijd bracht ik mijn eerste bezoekje aan de bekkenfysio (want auw), had ik mijn eerste mental breakdown door te weinig slaap en kwam het prachtige fenomeen reflux opzetten. Serieus, Google it. It’s fun.
Meer dan ik ooit durfde dromen: een eeneiige tweeling
november 19, 2019
Misschien heb je het al op Instagram of Facebook voorbij zien komen, maar ik ben (wij zijn ;-)) zwanger van een eeneiige tweeling! Doodeng, ongelofelijk spannend, maar tegelijkertijd ook heel leuk. Natuurlijk! Ik bedoel, ik weet al heel lang dat ik moeder wilde worden. Dus ik ben heel dankbaar dat het eindelijk gaat gebeuren. Door omstandigheden ging dat niet zo snel als ik ooit hoopte. Maar dat geeft niet.
10 dingen die mijn maand nóg beter maakten | Oktoberrrrrfest (grapje)
november 3, 2019
In maart schreef ik mijn laatste ‘10 dingen…’. Dat was geen bewuste beslissing. Het was niet dat ik dacht: klaar met die maandoverzichten. Weg ermee. Nee, het liep gewoon even niet. Zoals je waarschijnlijk wel hebt kunnen zien, heb ik het afgelopen halfjaar niet actief geblogd. Ik vind het irritant om zo vaag te blijven, maar voor nu (meer duidelijkheid volgt) doe ik dat wel. De vage uitleg is dat ik er geen ruimte voor in mijn hoofd had. Ik moest persoonlijk wat dingen verwerken en had het op andere vlakken heel druk. Anyway. Na maanden afwezig te zijn geweest, heb ik mijn lieve maandoverzichtje weer van het stof ontdaan en presenteer ik je bij dezen de oktober-editie. I’m setting myself up for failure, met zulke aankondigingen. Want zo spannend was mijn maand niet. 🤠
Hoe overleef ik de herfst en winter dit jaar nu weer?!
oktober 31, 2019
Ieder jaar is het weer hetzelfde verhaal. We vragen ons massaal af hoe we de donkere dagen overleven. Herkenbaar, ik doe precies hetzelfde. Getuige mijn winterse survivalkit in 2017 en Hygge-overlevingsstrategie in 2018. Je zou zeggen dat ik inmiddels expert ben in het overleven van de donkere maanden, maar niets is minder waar. Want ook dit jaar zie ik er weer enorm tegenop en denk ik: hoe overleef ik in hemelsnaam de rest van 2019? Maar gelukkig helpt het om ieder jaar een nieuw lijstje te maken met allerlei leuke, warme, cozy dingen die overleving van de koude maanden garandeert.
Jongens (meiden!), ik doe het! Ik eet gebalanceerd én ik sport 😱
augustus 21, 2019
Het is alweer een tijdje geleden sinds mijn laatste blog (sorry daarvoor, personal reasons + geen ruimte in mijn hoofd), maar ik heb een heuglijk nieuwtje om te delen. Weet je nog (vast niet) dat ik vorig jaar zo worstelde met gezonder leven, bewegen en vooral het vinden van een balans? Nou, het lijkt erop dat ik eindelijk alles onder controle heb. Voor nu. Ik sport vier, soms vijf keer per week. Ik eet gezonder, maar voel me niet schuldig om mijn dagelijkse snack (balans!) en ik drink eindelijk voldoende water. Hoe in hemelsnaam?! Ja, dat is een goede vraag. Maar ik heb ook een goed antwoord.
Hoe één paar schoenen mij voor altijd verslaafd maakten aan Nike Air Max 1
juni 12, 2019
Afgelopen januari kocht ik uit flinke (terechte) zelfmedelijden voor het eerst in mijn leven een paar Nike Air Max 1’s. Ik vond het altijd al prachtige schoenen, maar stiekem een beetje duur. In januari was er een flinke sale en wist ik mijn mooie beige, turquoise, zwarte paar op de kop te tikken voor 90 euro. Een koopje. Vooral als je weet wat je ervoor terugkrijgt. Sindsdien heb ik naar geen enkele andere schoen dan de Air Max 1 gekeken. Je zou het een obsessie kunnen noemen. Geen grap. Hakken, flatjes, enkellaarsjes…who cares? Ik wil alleen nog maar ‘naikjes’.
Echte boeken of een e-reader: het eeuwenoude debat
juni 10, 2019
Ik was altijd 100 procent kamp écht boek. Met nadruk op was. Ik wilde boeken ruiken en voelen. Bladzijden omslaan en beseffen dat ik een boek aan het lezen was. En zo voel ik dat nog steeds. Mijn levensdoel is nog steeds om een boekenkast te hebben die de hele muur vult. Wat zeg ik, de hele kamer. Maar, nu ik sinds een paar weken een e-reader heb, zie ik ook daar de voordelen van in. Dus nu ben ik nog…60 procent kamp boek (ohjee).
