[:nl]Ik ben petite || 5 struggles van een kleine vrouw (30+ meisje?)[:en]I’m petite || 5 struggles of a short girl (30+ woman, ahem)[:]

[:nl]1.58. Zo lang ben ik. 158 centimeter. Voor Nederlandse begrippen is dat aardig klein. En toch, als ik mensen vertel hoe lang ik ben, krijg ik één van de volgende twee opmerkingen: ‘maar je lijkt langer!’ of ‘ja, je bent wel een kleintje hè?’. Vroeger vond ik klein zijn nooit leuk, omdat ik er daardoor ook jonger uitzag. Nu vind ik klein zijn wel leuk, omdat ik er jonger uitzie. Als je m’n grijze haren niet meetelt. Ik hoef niet per se hakken meer te dragen en de markt is ieeets beter ingespeeld op kleinere meisjes dan voorheen. Maar alsnog is het niet om over naar huis te schrijven. Daarnaast zijn er ook nog wat levensdingetjes die af en toe in de weg zitten, die ik kan wegschrijven onder de noemer petite struggles. Zoals?

Ik zie nooit wat

Geen grap. Geen wonder dat ik altijd een stijve nek heb (of, zou je zeggen dat ik nu eigenlijk een flexibele nek moet hebben?). Vroeger ging ik nog regelmatig naar concerten en om iets te zien MOEST ik vooraan staan. Dat was niet eens excuus. Ja, wel een beetje, want ik wilde ook graag helemaal vooraan staan.

Maar goed, ook nu ik niet meer zo vaak naar concerten ga, zie ik nog lang niet altijd alles. Soms lopen we door de stad en zegt mijn vriend ‘Johanne, kijk eens daar!’, en dan zeg ik: ‘waar?’. Omdat ik dus niet over mensen heen kan kijken. Niet het grootste drama van de wereld, maar soms wel onhandig, hoor.

Broeken, jumpsuits, maxi-jurken altijd te lang

Misschien wel de grootste struggle. De laatst paar jaar zijn er steeds vaker broeken met lengtemaat 28/30 en dat ben ik dus. Jeans zijn niet echt een probleem meer, maar als ik een keer een nette broek wil of een chino of wat dan ook, ben ik de lul. Want die pas ik nooit. Of ja, behalve als ik bij een petite-afdeling kijk. Ik ben dan dus ook regelmatig op Asos.com en misselfridge.com te vinden. En sinds kort ook op Zalando, want ja, alle kleine vrouwen van Nederland, ook daar hebben ze gewoon een petite-afdeling (eens even kijken of ik deze levensverrijkende informatie in iedere blog kan verwerken).

Mijn enige maxi-jurk ooit heb ik trouwens op Bali gekocht, omdat ze daar ook best klein zijn. Ik probeer het in de H&M’s, de Primarks, de Pull & Bears en de Bershka’s soms nog steeds, maar nee. En ik hoef ze niet te passen hoor, alleen al door ze even voor de spiegel voor me te hangen, zie ik al dat het ‘m niet gaat worden.

Als ik aankom lijk ik snel een bolletje

Dat is in ieder geval mijn grootste angst. Het is gewoon waar dat als je kleiner bent, je een kilo extra sneller ziet. In mijn geval is dat ook zo. Nu heb ik het geluk dat ik niet zo snel aankom (echt, hoe vaak moet ik dit nog afkloppen? Binnenkort is het niet meer waar. Weet ik zeker). Maar ik ben de afgelopen paar jaar wel 2 tot 3 kilo zwaarder geworden en dat zie je gewoon. Of dat zie ik in ieder geval. Gewoon omdat ik zo klein ben. Propje, here I come!

Mensen tillen je ongevraagd & ongewild op

Tegenwoordig valt dat gelukkig wel mee, maar toen ik vroeger nog geregeld uitging was het echt horror.  Terreur. En meer van dat soort wanhoopsuitspraken. ‘Oooh, wat ben je kleinnn’, en floep daar hing ik. Ik kon boos doen wat ik wilde, maar dat leverde toch alleen maar gelach op. #metoo, jongens.

Nul komma nul autoriteit

Dat is iets waar ik nu nog wel eens last van heb. Een hele tijd geleden solliciteerde ik bij een krant. Ze wilden me wel hebben, maar vreesden dat ik onvoldoende autoriteit zou uitstralen. Daarom wilden ze speciaal daarvoor iemand ernaast aannemen (ehm, oké?). Ja, natuurlijk ben ik op het eerste gezicht aardig. Natuurlijk straal ik op dat moment geen autoriteit uit. Misschien straal ik dat wel nooit uit, maar dat betekent niet dat ik niet de leiding kan nemen. Of dat mensen niet naar me willen luisteren.

En dan moet ik nog in stellingen van supermarkten hangen om bij de bovenste ‘planken’ te komen, zijn selfies met mijn vriend soms best heel moeilijk, kom ik nauwelijks bij de koppeling van m’n auto (zelfs in een Fiat 500 moet de stoel he-le-maal naar voren) en is hardlopen met m’n vriend niet echt optie omdat ik twee stappen moet nemen voor elke stap die hij neemt.

Echte first world struggles dus. Aan de andere kant heeft klein zijn ook heus zijn voordelen hoor. Ik zie (of zag?) er altijd jonger uit dan ik ben/was (nu weet ik het eigenlijk niet zo goed. Had vorig jaar wel stagiaires die dachten dat ik 25 was, maar er kan veel veranderen in één jaar tijd). Mensen vinden je schattig en zijn meer bereid om dingen voor je te doen. Mijn vriend vind het wel speciaal dat ik zo klein ben, heeft een soort van x-factor voor hem (lucky me). En ik prop mezelf altijd zo lekker op de bank met mijn korte beentjes. Van dittem.

Heb jij problemen met je lengte? Of ben je juist super blij met hoe lang je bent?

[:en](Hey everyone, sorry, just a little GDPR-note: because of the new privacy law as from today, in order to respond you need to click on the two boxes below. 1) ‘Bewaar mijn naam’ (save my name, email and website in this browser for the next time I comment) and 2) ‘Laat je een reactie achter? Dan ga je akkoord’ (If you want to respond, you agree to the anonymous cookie storage on my website). I’m sorry, I haven’t been able to figure out how to change/add these in English. Basically, nothing has changed, it’s just part of new European privacy law).

1.58. That’s how tall, or how petite I am. 158 centimeters. Pretty damn short for Dutch standards. And still, when I tell people my height, I get one of two: ‘but you look much taller!’ or ‘yeah, you’re really short!’. I used to hate my lack of height because I’d make me look so much younger. Now I kinda like being petite because it makes me look much younger. Not counting the gray hairs, that is. I don’t NEED to wear high heels anymore and the fashion industry here is slowly but surely adapting. Still, not something to write home about. And there are some life issues involved with being petite.

I don’t see shit

No joke. No wonder my neck’s always stiff (or should it be incredibly flexible by now?). I used to go to concerts quite often, and to be able to see I HAD to stand in the first row. That’s not even a lame excuse. Okay, maybe a little because I really really wanted to stand in front.

Anyway, even now – and I almost never go to concerts anymore, hmm) – I hardly see everything there is to see. Sometimes we walk in the city and my boyfriend says ‘Johanne, look there!’, and I’ll say ‘where?’. Because I’m not able to see over all these tall people we have here. Not the biggest drama ever, but super inconvenient sometimes.

Pants, jumpsuits and maxi dresses are always too long

Maybe the biggest struggle for us petite women. The last couple of years I see stores adding the right petite sizes, but not always. Jeans, nowadays are less of a problem, but when I want to buy something different, or a jumpsuit, I’m F’ed. Because they are never ever in my size. So I have to resort to buying specific items of clothing at Asos, Miss Selfridge or Zalando. Finally, a Dutch (online) store that has petite fashion. So happy!

The only maxi dress I own I bought on Bali a couple of years ago. The women (and men) are pretty petite there. I still sometimes check out the H&M’s, Primarks, Bershka’s and other stores, but no. And I don’t need to try them on, just by hanging them in front of me is enough. Always too long.

Gaining weight means looking like a little ball

At least, that’s my biggest fear. It’s just true, that when you’re petite, you will notice that extra kilo. Even in my case. I’m lucky because I don’t gain weight that fast (really, how many times can I see this before it turns into a lie?). I think I did gain 2 or 3 kilos in the last couple of years and it’s noticeable. For me. Because I’m short. Not too long now and I will be a tiny little ball you can just roll over.

People pick you up without even asking

Nowadays it doesn’t happen so much. Or at all! But when I was around 20 and I went out on a regular basis it was horrible. Terrible. And other desperate words. ‘Ooooh, you’re so short’, and whoop, there I went, up in the air. Getting mad didn’t help me at all, they just laughed.

Zero authority

Something that still bothers me sometimes. A little while ago I had a job interview at a newspaper. They wanted to hire me but feared that I didn’t have enough authority. They wanted to hire an extra person who would support me in that (eh, okay?). Yes, I look very nice and cute. No, during a job interview I don’t look like I have lots of authority. Maybe I never look like I do, but that doesn’t mean I can’t take charge. Or that people won’t listen to me.

Also, I have to climb up the shelves in supermarkets to get to the things I need, selfies with the bf can be a struggle, I barely touch the clutch of my car (even in my Fiat 500 my seat has to be as close to the wheel as possible) and even running with my boyfriend is not really an option because I have to take two steps for every single step he makes.

Real first world struggles, I am aware of that. On the other hand, being petite does have its advantages. I look (or looked?) younger than I am/was (nowadays I don’t know. Last year I did have interns who thought I was 25, but a lot can change in a year). People think you’re cute so they’re willing to do things for you. My bf kinda likes me being short (lucky me!). And my short legs help me be super comfy on the couch when I want to curl up on it.

Do you have difficulties with your height? Or are you happy with how tall you are?

*This article contains affiliate links. Because this was finally the right time to use them. It’s a waste to become a member of this and that and not use it. And it doesn’t cost you anything! See privacy policy + disclosure for more info. 

[:]