Je hoort en leest zo vaak over nieuwe moeders die ’s nachts met liefde iedere 2/3 uur opstaan voor hun kindje. Om hem of haar voeden, te knuffelen of wat hij of zij op dat moment ook maar nodig heeft. Ik was niet een van die moeders. Ondanks dat ik altijd al wist dat ik moeder wilde worden en er ook heel veel leuk aan is, kijk ik NIET met weemoed terug naar de newborn tijd. Dat kan er natuurlijk mee te maken hebben met dat we de eerste negen weken van Axel en James hun leven in het ziekenhuis leefden. En we daar alleen maar stress hebben ervaren. Zo veel stress, dat ik gewoon op was toen we thuiskwamen.
Zo op, dat ondanks dat ze gecorrigeerd nog maar een week oud waren, ik het nachtelijk wakker worden niet meer trok. Ja, ik had dat graag anders gezien, maar ik kon het niet aan. Het huilen maakte me gek, het idee dat ik uit bed moest maakte me boos. Zo op was ik. En ja, ik denk dat de weken ervoor me kapot hadden gemaakt.
Verdrietig
Of niet. En misschien was ik nooit die moeder die met liefde haar kindje geruststelt ’s nachts. Ik hou ontiegelijk veel van mijn jongens, maar als ik nu terugdenk aan de eerste paar maanden…dan word ik verdrietig. Verdrietig van hoe moe ik me voelde. Verdrietig van hoe boos ik me soms maakte. Verdrietig van hoe ik op dat moment over mijn jongens dacht. Ik voel me schuldig. Dat ik niet de moeder kon zijn die ik zo graag had willen zijn. De moeder die alle tijd nam om ’s nachts haar baby’tje(s) te voeden, te troosten en te helpen. Schuldig dat ik soms zulke nare gedachten had en mijn hoofd soms voelde ontploffen.
En ja, ergens weet ik heus wel dat de weken in het ziekenhuis traumatisch zijn geweest. Voor mij, mijn vriend, mijn ouders, zijn ouders én voor de jongens zelf. Ze waren nog klein, te klein, maar hebben er écht wel wat aan overgehouden. Al is het maar een klein traumaatje aan hun neus die op de NICU iedere dag werd uitgezogen, waardoor ze het nu niet aankunnen om stofzuigers of andersoortig kabaal te horen. Trauma, dat zorgde ervoor dat ik thuis niet de moeder voor ze kon zijn die ik wilde zijn. En daar heb ik veel last van. Maar gelukkig gaat het nu beter. En heb ik hulp gezocht. En krijgen de jongens straks alsnog de moeder die zij verdienen.
Het feit dat je je er druk om maakt toont alleen maar aan dat je wel de mama bent die ze verdienen! Het is ook logisch dat het allemaal niet vanzelf gaat als je zo’n lange tijd in het ziekenhuis hebt gelegen samen. Goed dat je hulp hebt gezocht alleszins. Dat is ook al geen eenvoudige stap.
Lief Irene, dankjewel! <3
Wat ontzettend dapper, mooi en goed dat je dit verhaal deelt. Ik heb geen kinderen dus ik weet er niks van maar toch weet ik zeker dat je een heleboel moeders hiermee tot troost en steun zult zijn. Wat ik wel weet is hoe slopend slaaptekort en oververmoeidheid is. Wat je vertelt over wat het met je deed, verbaast me dan ook absoluut niet. Het meest frustrerende is misschien nog wel dat je als het ware overgenomen wordt door dat slaaptekort. Je bent je emoties en gedachten niet meer de baas (dat ben je waarschijnlijk nooit echt maar het gevoel geen controle te hebben is met slaaptekort vele malen erger). Ik vind het bijzonder naar om te lezen hoe je de eerste maanden van je moederschap ervaren hebt. Ik snap heel goed dat het je verdrietig maakt als je terugkijkt op die periode. Dat het volkomen begrijpelijk is en je van jezelf ook niet meer had kunnen verwachten zijn wellicht nog lege woorden voor je. Ik had je zo een zorgeloze tijd gegund om aan het moederschap te wennen. Het belangrijkste is dat je je bewust bent van de impact die deze traumatische ervaringen op jullie allemaal heeft gehad. Het dusdanig kunnen accepteren om er hulp voor te vragen is een bewonderenswaardige stap. En daarom weet ik zeker dat jullie na een moeilijke start er wel uitkomen met z’n viertjes en er iets moois van gaan maken samen! XXX
Hallo, hou eens op met zo lief zijn :p. Maar het is precies wat je zegt: door het slaaptekort heb je totaal geen controle meer over je gedachten en emoties. Alles is tien, of misschien wel honderd keer erger.. Maar goed, stapje bij beetje kom ik er wel. Dankjewel voor je mega lieve reactie <3.