[:nl]Durf, lach, wees: drie dingen die mijn broertjes mij per ongeluk hebben geleerd [:en]Dare, laugh, be: three things my brothers unknowingly taught me[:]

[:nl]Ik heb drie jongere broertjes. Toen ik jong was vond ik ze maar wat irritant. Niet dat we niet goed met elkaar konden opschieten, maar op zo’n jonge leeftijd botert het gewoon niet altijd even goed. Met mijn oudste (jongere) broertje scheel ik slechts anderhalf jaar. Doordat we zo dichtbij elkaar zaten in leeftijd, botsten we veel. Met mijn andere broertjes iets minder, maar ik moest en zou altijd die grote zus zijn die het beter wist, dus daar had ik ook geregeld ruzie mee. Als grote zus vond ik gewoon dat ik de slimste was en het beter wist. Ik was bazig. Maar nu we allemaal volwassen zijn merk ik ook dat ik veel van hen  heb geleerd. Het was heus niet alleen maar geven (in mijn optiek dan), maar ook nemen.

Het oudste jongere broertje (29)

Met mijn oudste jongere broertje scheel ik dus slechts anderhalf jaar. We hebben jarenlang over van alles en nog wat gestreden, zoals het hoort. Maar we zijn nu in wat rustiger vaarwater beland. Enkele jaren geleden, acht jaar inmiddels, verhuisde hij naar Amerika. Ik wist niet wat ik van (of eigenlijk voor) hem kon verwachten, of wat hij überhaupt kon verwachten. Maar het is goedgekomen. Beter nog: hij heeft het daar zo naar zijn zin dat hij waarschijnlijk voorlopig niet meer terugkomt. Jammer, maar ergens ook heel fijn natuurlijk.

Hij heeft er een carrière, een hondje en een vriendin. Het is doodeng wat hij heeft gedaan: begin twintig was hij toen hij vertrok om daar te studeren. En daarna zag hij wel verder. En zie hem nu! Keihard heeft ‘ie ervoor gewerkt en hij heeft helemaal zijn plek gevonden.

Wat heb ik geleerd?

Durf in het diepe te springen. Mijn broertje had geen idee wat hem te wachten stond en ondanks alles deed hij het toch. Helemaal aan de andere kant van de wereld is het meer dan goed gekomen. Dat is toch het perfecte voorbeeld? Het is voor mij vaak nog steeds lastig om ja te zeggen tegen het onbekende. En vaak genoeg vergeet ik eraan te denken wat mijn broertje heeft gedaan. Vaak genoeg vergeet ik te denken: als hij het kan, kan ik het ook. We zijn van hetzelfde bloed gemaakt, toch? Dus, iedere keer als er iets op mijn pad komt waarbij ik denk ‘nee, ik kan dit niet’, moet  ik aan zijn succesverhaal denken. Want dat is het, een succesverhaal.

Picture from 2012. Oh, to be young again

Het middelste kind (26)

Hoewel er in ons gezin twee middelste kinderen zijn, bij wijze van dan, noem ik mijn een-na-jongste broertje vaak het middelste kind. Ik denk omdat hij er het meeste ‘last’ van heeft gehad. Ik zeg niet dat hij het zogenoemde middelste kind syndroom heeft (gehad), maar soms sprak hij ons er wel op aan. Maar heel vaak op een humoristische toon. Want dat is mijn ‘middelste’ broertje: grappig. Al mijn broertjes zijn grappig, maar bij hem valt het meer op. Zijn kijk op het leven lijkt daardoor positiever dan onze kijk. Of dat echt zo is weet ik natuurlijk niet, maar naar buiten toe lijkt dat wel zo. En dat vind ik een fijne manier om in het leven te staan. Natuurlijk is het serieus, maar neem alles niet té serieus. En vooral: wanneer het kan, maak er een grapje van. Ik vind het een mooie vorm van relativeren.

Wat heb ik geleerd?

Gebruik humor om door de moeilijke en makkelijke dingen in het leven heen te komen. Mijn ‘middelste’ broertje kan echt een clown zijn. Maar het werkt wel. Iedereen aan tafel moet altijd om hem lachen, hoe stom ook. En het werkt ook op andere manieren. Als je boos bent, werkt het om humor te gebruiken. Als je verdrietig bent, helpt het om humor te gebruiken. Humor heeft me inmiddels ver gebracht! Door humor te gebruiken kun je dingen veel meer relativeren lijkt wel. En daar lijkt hij goed in te zijn: relativeren. Zo had hij laatst iets meegemaakt waar je mond toch wel even van open gaat staan, maar op een gegeven moment zegt hij ‘dat soort dingen gebeuren’ en hij ging weer door met zijn leven.

Het jongste kind (22)

Mijn jongste broertje en ik schelen acht jaar. Daardoor konden (en kunnen) we eigenlijk altijd prima door één deur. Mijn jongste broertje is slim, heel slim maar ook een kleine betweter (sorry!). Het ‘vervelende’ is alleen dat hij het vaak daadwerkelijk beter weet. Zo slim is ‘ie gewoon. Ondanks zijn jonge leeftijd, is hij echt al heel wijs, is hij altijd al geweest. Dit is geen trotse zus die praat. Het is gewoon zo. En dan bedoel ik niet alleen dat hij veel kennis heeft, want daar kom je maar zover mee in het leven. Hij kan ook gewoon goed relativeren en ziet vooral het belang van jezelf zijn.

Wat heb ik geleerd?

Hoe je er ook uit ziet, hoe je ook doet, mijn jongste broertje heeft echt iets van ‘doe je ding’. Maakt niet uit. Er zijn natuurlijk grenzen, maar hij spoort je onbewust echt aan om gewoon jezelf te zijn. Oordelen doet hij niet zo snel. Of in ieder geval, niet als het gaat om je stijl of om je gedachtengang. Hij zal er wellicht tegenin gaan, maar hij zal je altijd respecteren. Dus ja, ik voel mij door hem wel aangespoord om mijn eigen pad te volgen en niet dat van iemand anders.

Van al mijn broertjes weet ik dat ze er altijd voor iedereen zullen zijn. Voor de kleinste dingetjes willen ze m’n ouders altijd helpen (al dan niet van een afstand) en ze staan altijd voor mij klaar.  Ze zijn ook mijn beschermengeltjes. Als iemand mij pijn doet, dan zijn ze gelijk tegen. Als ze iemand niet kennen, zijn ze tegen totdat zij beter weten. Mooi toch?

Heb jij broers of zussen? En wat heb je van ze geleerd?

[:en]I have three younger brothers. Little brothers are stinkers, right? So yes, I used to think they were super annoying. Not that we didn’t get along, but we all know that at a young age we have to fight sometimes. My oldest (younger) brother and I are a year and a half apart. Because we’re so close in age, we used to fight a lot. My other brothers and me fought a little less, but I still had to be that wiser, annoying older sister with all of them.  As a big sister, I always thought I was the smartest, so I acted like miss smarty pants too. I was bossy and I didn’t realize that until I heard a tape of myself a couple of years ago. Yikes. But that’s all in the past. We’re all grown up now, and I am starting to see that I learned some things from them too. I wasn’t just giving (that’s how it went down in my mind), but I was also taking.

My eldest younger brother (29)

My oldest younger brother is 29, almost 30. I am 31. So we’re pretty close in age. For years we fought and fought like we were supposed to, I guess. But now we’re pretty much smooth sailing all the time. He moved to the US a couple of years ago. Eight, to be exact. I didn’t know what I could expect, or what he could expect even. But everything worked out. Even better: he’s so happy there he’ll probably won’t come back. Or at least, not yet. Too bad for us, but good for him.

He’s got a career, a dog, and a girlfriend. But before he got to this comfortable place he had to do one of the hardest things: leave his home. He was twenty, twenty-one, I think, when he left for college in the US. After college, we didn’t know what he would do. He probably didn’t either. But look at him now! He’s worked so hard to get to where he is now. And he really seems like he’s in a good place.

What I learned from him

To jump in at the deep end. My brother had no idea what was waiting for him on the other side of the world and he did it anyway. He’s an entire ocean away from us and things still worked out. He is the poster boy for ‘everything will be ok’. For me, it’s still hard sometimes to say yes to the unknown. And too often I forget to think about my brother and what he did. Too often I forget to think ‘if he can do it, so can I’. We have the same blood, right? So every time something comes on my path and I think ‘no, I can’t do this’ I have to think about his success story. Because that’s what it is, a success story.

The middle child (26)

Although our family has two middle child’s, I call my second-to-last younger brother the middle child most of the times. I don’t know why, probably because he had the most ‘issues’ with being a middle child. Not that he had the middle child syndrome, but sometimes he mentioned the fact that he was. In a funny way. Because my ‘middle’ brother is fun-ny. All my brothers are funny, but humor seems to be woven into his personality. It makes it seem as if his look on life is more positive than ours. Whether that’s really true or not, I don’t know. But on the outside it sure looks that way. I aspire to be more like him. To take life serious, but not too serious. And always make a joke, when you can. It’s a nice perspective on life.

What I learned from him

My ‘middle’ brother has taught me to use humor during difficult and less difficult times. He can really be a clown sometimes, but it works. When we’re all having dinner at my parents house he always makes everyone laugh, no matter how silly the subject. It works in many other ways too. When you’re upset, try to use humor. When you’re sad, try to use humor. So far, it’s brought me a lot too!

The youngest (22)

My youngest brother and I have an age difference of eight years. Because of that big gap, we’ve always gotten along very well. My youngest brother is smart, and sometimes a know-it-all (sorry!). The annoying thing is that he actually knows better. That’s how smart he is. And despite his age, he’s very wise. This is not a proud sister talking. It’s true. And I don’t just mean that he has a lot of knowledge because that will only bring you so far in life, but he also knows how to put things into perspective (it’s a family trait I guess) and always unknowingly emphasizes the importance of being yourself.

What I learned from him

No matter how you look, or what you do, my brother will always be like ‘do your thang’. Doesn’t matter. Of course, there are some boundaries to everything, but he knowingly or unknowingly makes you want to be your truest self. He doesn’t judge people. At least, not when it comes to style or a certain way of thinking. He will probably argue with you, but he will always respect you. So yes, I feel like he helped me think about how to follow my own path and not someone else’s. Also, I can be a little extreme sometimes and he usually tries to get me back to some middle ground.

All of my brothers will always be there for me and my parents, that much I know. Whether it’s something small or something big, they’ll always help my parents (albeit from a distance) and me. They’re also very protective. Someone hurt me? They hate them. They don’t know someone I know? They’re against them until they see them. Sweet, right?

Do you have any brothers or sisters? And what did you learn from them?

[:]