[:nl]Tussen mijn 20ste en 29ste levensjaar heb ik best veel leuke en minder leuke dingen meegemaakt. Ik studeerde, vond mijn eerste baan, kreeg katjes, had relaties en verhuisde meerdere malen. Spijt van die jaren heb ik absoluut niet. Je kunt bijna zeggen dat ‘heb nooit spijt’ mijn motto is. En dat meen ik ook. Natuurlijk doen we soms domme en stomme dingen, maar we daar leren we van. We leren onszelf er beter door kennen. Hoe stom iets ook was. Dus ja, ik heb in mijn twintiger jaren ook veel gedaan waarvan ik nu denk: dat was onhandig. Als ik destijds rekening had gehouden met dingen die ik nu wist, dan….weet ik niet of ik dingen anders had gedaan, haha. Maar ik hoop stiekem van wel.
Studeer zolang als de studie duurt
Zoals ik al zei, spijt van mijn eigen beslissingen heb ik niet. Maar mijn studietijd is wel enigszins uit de hand gelopen. Als ik dit mocht overdoen, had ik de jaren genomen die ik ervoor had: 4 jaar dus. En niet langer.
Natuurlijk heeft mijn laaaaange studieperiode mij gebracht waar ik nu ben. Als ik niet zo lang had gestudeerd (reden is overigens dat ik ‘gewoon’ de student heb uitgehangen) was mijn eerste baan niet op die ene plek geweest, had ik bepaalde mensen niet ontmoet en had ik waarschijnlijk een heel ander leven gehad dan dat ik nu heb. En ja, het kan zijn dat ik meer geld had gehad, een betere baan, een koophuis, wat dan ook. Maar ‘wat als’ is niet iets waar je aan moet denken. Dus nee, ik heb geen spijt. Maar het had mijn ouders veel geld, mij veel tijd en iedereen veel frustraties gescheeld als ik gewoon had gedaan wat ik moest doen. Laten we het erop houden dat dat mijn rebelse periode was en dat ik die nu ook compleet achter me heb gelaten.
Leen niet bij, doe het niet
Serieus, doe het niet. Als je ouders tegen je zeggen dat zij je liever geld geven dan dat je leent: accepteer dat. Want het maakt niet uit wat ze zeggen over hoe makkelijk het is om te lenen, it sucks ass later in je leven. Ik ga even heel eerlijk zijn: ik ben meer dan 200 euro per maand kwijt aan die stomme studieschuld. En dat gun ik niemand. Iedere maand moet ik dat enorme bedrag weer afstaan en het weerhoudt me ervan om te sparen wat ik wil.
Toen ik studeerde en ging lenen, zei iedereen tegen me: ‘Lenen is geen probleem, joh. Als je dan moet terugbetalen, dan is dat maar 50 euro per maand’. Ooooh, dacht ik. Dat is een eitje. Mooi niet dus. Hoe meer jij gaat verdienen, hoe meer geld DUO van jou mag vragen.
Maar goed, de tijden zijn nu anders en de studiefinanciering is omgezet naar een lening. Stay in school, kids!
Serieus, maak je eens iets drukker om de toekomst
Je twintiger jaren zijn bedoeld als grotendeels onbezorgde jaren. Als je begin twintig bent, zit je vaak middenin je studie en hebben je vrij weinig échte verplichtingen. Op een gegeven moment studeer je af en moet je op zoek naar een echte baan, of je kiest ervoor om een jaartje iets voor jezelf te doen. Ik heb altijd wel plannen, ideeën en verwachtingen voor de toekomst gehad, maar op het moment dat ik studeerde deed ik daar te weinig mee. Of laat ik het anders zeggen: ik keek te veel naar het nu en niet naar morgen. En ik denk dat ik het me veel leed had kunnen schelen als ik dat wel had gedaan. Dan was ik niet pas de dag van tevoren gestart met leren, was ik misschien wel van studie gewisseld en had ik er meer bij gewerkt. Volwassen worden is best lastig soms.
Plan niet te ver vooruit, geniet ook van het hier en nu
Ik weet, het dat is compleet het tegenovergestelde van wat ik hierboven zeg. Maar luister eerst naar me, voordat je me veroordeelt ;-). Qua geldzaken, studie en studietijd is het verstandig om ook als je begin twintig bent alvast aan je toekomst te denken. Kies op tijd de juiste studie (hoe verschrikkelijk lastig dat ook is), zorg dat je er niet tien jaar over doet (kost geld, tijd en onnodig veel zitjes in de collegebanken) en geef geen geld uit dat je niet hebt. Maar, geniet er aan de andere kant ook van. Geniet van je studentenjaren, je eerste echte baan, je salaris. En geniet van de vrijheid zonder kinderen door vakanties te vieren en compleet stomdronken thuis te komen (niet te vaak). Want ook daar zijn je twintiger jaren voor.
Nu wil ik natuurlijk niet zeggen dat die onbezorgdheid weg is op het moment dat je dertig wordt. Helemaal niet. Of dat je kinderen moet hebben op het moment dat je dertig wordt. Nee, dat moet je allemaal helemaal zelf weten! Maar naast dat anderen andere dingen van je verwachten, schep je ook andere verwachtingen voor jezelf. Ik denk nu bijvoorbeeld aan geld sparen en ben verschrikkelijk blij als het lukt (suf), ik wil heel graag een kindje (even geduld) en aan de toekomst denken (voor zover ik dat kan) vind ik ook leuk. Omdat ik het gevoel heb dat ik juist nu aan een stabiele toekomst kan werken. Ok, hoop niet dat ik het nu gejynxt heb en dat ik morgen zonder werk, vriend en huis zit, haha.
Maak vrienden voor het leven
Nu klink ik als een echte oude troela, maar ‘t is heus. Vrienden vinden is één van de moeilijkste dingen in het leven, vind ik. Ik heb dan ook niet veel vrienden en dat vind ik niet erg. Maar ik denk dat als ik iets pro-actiever was geweest toen ik twintig was, ik meer vrienden voor het leven had kunnen hebben. Hoewel ik me afvraag of ik zo veel vriendschappen zou kunnen volhouden (vind het lastig om mijn tijd te verdelen). Ik heb nog contact met sommige vrienden van de midelbare school en ik had veel geluk toen ik mijn beste vriendinnetje ontmoette op de eerste dag aan de Hanze. Daarna heb ik wel mensen leren kennen, maar niet echt vrienden-vrienden. En daar ben ik eigenlijk wel blij mee, want toen ik bijna dertig werd besefte ik mij dat ik wel vrienden heb die er voor het leven zijn.
Wat me nog blijer maakt is dat ik op mijn 29ste nog twee superlieve meiden heb ontmoet. We zijn heel erg gelijksgezins op veel vlakken en ik weet gewoon dat het wel goed zit. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat ik nog zó makkelijk vrienden zou vinden. Ok, nu klinkt het echt alsof dertig zijn het einde van je leven is en daar is natuurlijk niets van waar (daarover volgt nog een andere blogpost). Het voel anders, dat wel. Als je al een paar jaar dezelfde baan hebt, naar dezelfde sportschool gaat of zelfs naar dezelfde supermarkt of kroeg, ontmoet je gewoon niet zo veel mensen dan je vroeger misschien deed. Ik snap dat je er niet per se dertig voor hoeft te zijn, maar het is wel een soort mijlpaal, of referentiekader wellicht.
Zorg goed voor jezelf
Nog zo’n olde wievenuitspraak (Gronings voor oude wijvenuitspraak). Toen ik begin twintig was at ik regelmatig twee frikandels speciaal zonder ook maar iets anders erbij, Subway, McDonalds en andere troep. Oh, en ik dronk best veel. Niet dat ik iedere dag dronken was. Maar twee wijntjes per dag deden mij niet veel goeds. Ik was dus regelmatig geveld door een griepje of extreme verkoudheid. Toen ik in een normaal huis ging wonen als werkend persoon werd dat iets beter, maar echt goed voor mezelf zorgen deed ik niet. Geeft niet, af en toe ongezond eten is niet het ergste dat je kunt doen. Maar ik denk wel dat als ik een paar jaar geleden al wat meer discipline had gehad qua eten en vooral sporten, dat ik dat nu beter had kunnen doorzetten. Nu ben ik echt echt echt een luie donder als het aankomt op sport. Help! Maar ik eet wel gezond, drink niet en de laatste keer dat ik ziek was is vier jaar geleden.
En vooral…
Waar ik vooral veel baat bij had gehad, was meer zelfvertrouwen. Het vertrouwen in mezelf dat ik deze studie wel aankon (ik vermoed dat ik last had van faalangst en dat ik er mede daardoor ook zo lang over heb gedaan), het vertrouwen dat ik wél goed kan schrijven en het vertrouwen dat ik mezelf kan dragen. Want doordat ik vaak onvoldoende vertrouwde op mezelf, heb ik me in zoveel dingen laten tegenhouden. Ik ben vaak te afwachtend geweest en als ik nou ‘gewoon’ die stap had genomen, dan had alles er heel anders uitgezien. Zelfs bij dingen waarvan ik op dat moment dacht dat ze klein waren, zijn ze achteraf heel groot geweest. En als ik mezelf niet zo in de weg had gezeten, had ik a) mezelf beter leren kennen en b) veel meer bereikt. Soms heb ik het gevoel dat ik een beetje achterloop, niet per se qua emotionele ontwikkeling, maar wel qua tonen van emoties. Daarin houd ik mezelf nog te vaak tegen omdat ik bang ben wat de ander vindt. En volgens mij heeft dat te maken met mijn terughoudendheid van een paar jaar geleden. Dus als ik écht iets tegen mijn jongere zelf kon zeggen, al is het mijn 29-jarige ik, dan zou ik dit zeggen: je bent goed genoeg. Jouw emoties zijn van jou. Als jij die wil laten zien, dan doe jij dat. Wat anderen daarvan vinden is niet jouw probleem. En weet je? Dikke kans dat ze precies snappen wat je bedoelt en willen helpen, als dat moet. Je hoeft niet onzeker te zijn, want je doet het best goed. Wil je beter? Die drempels zijn er om overheen te stappen
Wat is jouw advies aan je jongere zelf?
P.s.: ik ben me ervan bewust dat 29 nog niet zo heel lang geleden is, maar je wil niet weten hoeveel je kunt leren in twee jaar tijd. ;-)[:en]Between my 20th and 29th, I experienced a lot of things, good and bad. I went to college, found my first (second and third) job, got cats and moved several times due to different reasons. I don’t regret those years at all. I live by the motto to never regret anything. And I mean that (most of the time). Of course, we do silly or stupid things, but we learn from those mistakes. They make us a better person. No matter how stupid those mistakes were. So yes, I’ve done some things in my twenties where I now think: hmmm, not so smart. If I had known the things I know now, then… I don’t know if I would have done things differently, haha. But I secretly hope so.
Don’t study any longer than you have to
As I said, I don’t regret the decisions I made. But my time in college did get a little bit out of hand. If I could do it all over, I would have taken the time that I had for college, which was four years. And no longer.
And yes, my looooooong college period brought me to where I am now. If I hadn’t studied for so long (and as many of us, I was just being a student. Outside of school) I wouldn’t have had THAT first job, I wouldn’t have met all the people I met now and I would’ve probably had a completely different life. Yes, could be that in a different life I had more money, a better job or I could’ve even owned a house. But I don’t like to think in ‘what ifs’ and it’s not necessary either. So no, I don’t regret it. But it would have saved my parents a lot of money, me a lot of time and everyone a lot of frustrations if I just did what I had to do. Let’s just say it was my rebellious period and I’ve left that period behind completely.
Don’t take out a loan, don’t do it
I don’t know how it works for you guys, but here in the Netherlands (at least when I went to college) we get all get a certain amount of money when we go to college or university. When you keep on living with your parents it’s a very small amount, but when you don’t you get a bigger amount. A couple of hundreds of euro’s, if I remember correctly. You have the option to take out a loan. Not from a bank, but from the institute that also gives you the ‘scholarship’, let’s say. It’s a fairly good deal because the interest is/was almost nothing. Also, most of us don’t HAVE to take out a loan. Neither did I. But I did.
Maybe not the first two years, but after that…yes, big time. And I studied for quite a while, as we all know by now. I don’t care how easy everyone says it is, it sucks ass later in life. Honest moment: I spend more than 200 euro’s per month on that terrible debt I have now. And I don’t want that to happen to anyone else. Every month I have to say goodbye to that money and it keeps me from saving the amount of money I want to save.
When I went to college, everyone told me: ‘Oh, you want to take out a loan? No problem. When you have to pay it back, it’ll only be 50 euro’s per month.’ Ooooh, I thought, that’s easy. It isn’t. The more money you make, the more they can take away from you.
I know that things are completely different in the US for example and that the student debts are probably even more terrible over there…so maybe the amount I have to pay is nothing to you ;-).
Seriously, think about the future a little
Your twenties are meant to be fun. Usually, when you’re just 20 you have a minimal amount of obligations. After that you get a degree, you get your first job, maybe even buy your first house (if we’re lucky). I’ve always had plans, ideas or expectations for the future, but when I was just twenty I did very little with that. Or let me say that differently: I looked too much at the now (I wish I could do that still) and didn’t spend any time looking at tomorrow. I think it could’ve saved me (and others) a lot of pain and frustration. I wouldn’t have opened a book the day before an exam, maybe I would’ve changed studies or I could’ve worked more to make my own money. Adulting is hard.
But don’t plan too far ahead, enjoy the here and now too
I know this is the complete opposite of what I stated above. But hear me out. Money-wise, education-wise and education-time-wise (yes) it is definitely smart to think about your future when you’re young. Choose the right study in time (I know, that’s difficult), make sure you don’t waste ten years of your life in college (saves you time, money and a lot of unnecessary trips to classes) and don’t spend money you don’t have. BUT, also enjoy the time you have. Enjoy your student years, your first job (no matter what it is, it will get better) and definitely enjoy your first salary. Take advantage of the years without kids by going on vacations and getting home completely wasted (no too often). Because you can 🙂
Now, I don’t want to say that you can’t be carefree anymore the moment you turn thirty. Not at all. But next to the fact that other people expect different things from you (I know, why should you care about that?), you also expect different things from yourself. I know think about saving money a lot and I’m so happy when I can (lame), I would love to have kids (be patient) and I love thinking about the future (for as far as I can at least, because right now I’m not in the situation to think five years ahead). I feel like I can work on a stable future now..it feels more realistic for some reason. Ok, I hope I didn’t jynx this and will be without a job, house, and boyfriend tomorrow, haha.
Make friendships for life
Man, this makes me sound really old, doesn’t it? It’s true though. Making friends, for me is one of the hardest things in life. I don’t have a lot of friends and I’m totally ok with that. But I could have been more pro-active when I was in my twenties. I still keep in touch with some friends from high school and I was lucky enough to meet my best friend on the first day of college. After that, I gained some acquaintances, but not really a lot of friends. I’m actually quite happy with that because at the end of my twenties I realized that the friends I had made were there for life.
What makes me feel really lucky is that I met two of the sweetest girls (women, sorry) of my life when I was 29. We are so similar in a lot of ways, so I know that it’s not just a ‘fling’. I actually didn’t expect to make TWO new friends that easily. Ok, I know I make it seem like being 30 is the end of everything. And of course that is not true, but I really do feel like things are different. When you have the same job for a couple of years, the same gym you go to or even the same supermarket or bar, you don’t meet as many people as you used to (you don;t have to be 30 for this, I know, but it’s sort of a milestone).
Take care of yourself
Some more old lady advice. When I was in my twenties I ate soooo unhealthy. I didn’t want to cook so I never actually had a proper meal unless I went to my parent’s house. I used to eat a lot of deep-fried food, a lot of Subway, McDonalds and other shit. When I went to live in a normal house as an actual working person, things go a little better, but I didn’t really take care of myself that well. And that’s ok, because eating unhealthy sometimes isn’t the worst thing you can do. But I got sick. A lot. You know, normal sick but more often than normal people. I think that if I had a little more discipline foodwise and sportswise, I would’ve had a lot more discipline now too. I can still be so lazy sometimes and it bugs the hell out of me. But I’m not used to having to work for anything, so I need to change my attitude.
But most of all…
I would’ve benefited from some more confidence. The confidence that I actually could study like every other person (I think my performance anxiety back then kept me from doing what I had to do), the confidence that I actually can write well and the confidence to carry myself. Because I didn’t trust myself enough, I kept holding myself back. I have been too laid back and if I would’ve just taken ‘that’ step, things would be a lot different for me. I would have gotten to know myself better and I would have achieved more. Sometimes I feel like I’m a bit behind. Not in my emotional development, but in showing my emotions. I keep holding back, because I’m afraid of what others might think. And I think it has everything to do with how I was a couple of years ago. So, if there’s one thing I could say to younger self, even if it was my 29-year-old self, I would say this: you are good enough. Your emotions are yours to show. What others think of them is not your problem. And you know what? There’s a big chance they will actually understand your feelings and they might even be able to help. If you need help, that is. You don’t have to be insecure because you’re doing pretty well. Want to do better? Those are your steps to take. And you can do it.
What’s your advice to your younger self?
[:]
Mooie lessen. Zelfvertrouwen komt ook automatisch met de jaren bij mij (en ik hoor het ook van anderen). Een van mijn lessen aan mezelf zou precies tegenovergesteld zijn van jouwe: doe wat langer over je studie/neem een tussenjaar. Ik begon na havo meteen aan de juiste studie en rondde die binnen 4 jaar af en zo was ik op mijn 20ste afgestudeerd. Als ik daar nu op terugkijk, had ik dat anders aan willen pakken.
Ja, daar kan ik ook wel inkomen hoor! Als ik gewoon had gedaan wat ik ‘moest’ doen, was ik op mijn 22ste al klaar geweest en ik weet niet of ik dan al klaar was geweest voor het werkende leven. Aan de andere kant vond ik het ook wat ver gaan dat ik pas op mijn 25ste mijn eerste serieuze baan had. Maar dat heeft er natuurlijk deels mee te maken dat ik niets deed om de verkeerde redenen. Als je bijvoorbeeld een tussenjaar wil nemen, dan kun je je even uitschrijven (volgens mij?), maar nu heb ik mijn ouders gewoon door laten betalen. En inderdaad, zelfvertrouwen komt ech met de jaren!
Wat een prachtig artikel en voor mij (als 24-jarige) heel waardevol om nu bij stil te staan. Vooral het punt van vriendinnen is iets wat ik merk. Ik ben de afgelopen jaren best wel wat mensen uit het oog verloren en realiseer me steeds meer dat nu het moment is om fijne vriendschappen te beginnen om voor altijd te koesteren. Wat mooi om te horen dat je in al die jaren zoveel meer zelfvertrouwen hebt gekregen. Dat is ook iets wat ik nu, als begintwintiger, al merk als ik mezelf vergelijk met hoe ik was als 15-jarige.
Dankjewel Romy! Wat fijn dat je nu al merkt dat je zelfvertrouwen stijgt. Ik denk dat een baan daar ook heel erg bij helpt, gewoon omdat je jezelf daar goed tegenkomt. En wat je zegt over vriendschappen: enerzijds is het natuurlijk jammer dat het zo loopt, maar aan de andere kant is het steeds duidelijker wie je échte vrienden zijn en waarom ze dat zijn. En dat is heel wat waard!
Fijne blogpost! Ik voel me hierin wel aangesproken, want ik ben 22 en student 🙂 Wat zelfvertrouwen betreft heb ik al enorme stappen gemaakt sinds mijn 16e, maar ik ben er eigenlijk ook wel nieuwsgierig naar waar ik ben over 8 jaar als ik 30 ben!
Tnx, Rianne! Blij om te horen dat je nu al sprongetjes maakt in je zelfvertrouwen! Oh, acht jaar duurt nog heel lang (haha, dat dacht ik toen ook), maar als je nu al stappen maakt, dan heb je tegen die tijd vast immense vooruitgang geboekt :D.
Ik ben zelf zo’n onbezorgde begin-twintiger 😉 Ik merk wel dat ik echt al in vriendschappen moet gaan investeren, en dat zal er de komende jaren niet makkelijker op worden. Toen ik nog studeerde, gingen we samen uit, zagen we elkaar tijdens de les, gingen we onder de middag lunchen… Zulke dingen worden gewoon moeilijker als je (iets) ouder wordt.
Ja, dat is het he. Als je studeert doe je nog heel veel samen met je vrienden, maar op een gegeven moment gaat iedereen een beetje zijn eigen leven leiden. Is niet erg, maar daardoor merk je wel wie je vrienden zijn. Met wie jij contact wil houden en andersom!
I would have told myself to get involved more! Join clubs and sports, volunteer my time! That is a great way to make connections and friends!
Totally agree! I think I would have joined a club or two as well.
Leuk om te lezen en ik geef je best wel gelijk eigenlijk. Ook ik had achteraf minder lang willen studeren, maar ja, niet alles weet je van tevoren. Spijt heb ik dan ook niet. Want anders had ik nu misschien ergens anders gewerkt, een ander kind gehad… En wat ik nu heb had ik dan weer niet willen missen 🙂
Daar heb je ook wel gelijk in: je weet niet alles van tevoren. En da’s ook niet erg! Snap je gedachtengang helemaal!
Check, check, dubbelcheck! Behalve dan je eerste punt over je studieduur, daar ben ik het niet helemaal mee eens. Tien jaar is misschien wel wat lang ja, maar 6 of 7 jaar moet toch wel kunnen hoor. Ikzelf heb mijn eerste studie in 4.5 jaar afgerond (door die rottige scriptie liep ik op het laatst toch nog uit) maar had toen helemaal niet het gevoel dat ik er klaar voor was om het grote mensen leven in te stappen. Ik had voor mijn gevoel mijn studie er echt doorgeramd en mezelf maar weinig kans gegeven om er echt van te genieten.
Al tijdens mijn studie viel me op dat ouderejaars die al wat langer rondliepen en her en der vakken overnieuw moesten doen, zoveel beter in de materie zaten dan ik. Door niet alles braaf binnen die vier jaar te doen, hebben ze zichzelf ook de tijd gegeven te groeien in de academische wereld van het studeren. Zij haalden er naar mijn idee ook veel meer uit!
Daarbij, als je het in vier jaar wil doen, blijft er weinig ruimte over voor de andere kant voor het studentenleven. Mijn studententijd was behoorlijk a-sociaal om het zo maar te zeggen. Nu was ik daar ook veel te angstig voor, maar daar heb ik nu zo’n spijt van, dat ik me daar niet overheen heb kunnen zetten!
Je andere punten herken ik allemaal heel goed! Ik heb het altijd moeilijk gevonden echt vrienden te maken – liet dat uit angst meestal van de ander afhangen – en bijna nog moeilijker om die paar vrienden die ik maakte te behouden. Toevallig heb ik nog niet zolang geleden ook twee superlieve meiden ontmoet met wie ik een hele goede klik heb ;). Zo blij mee. Ik merk wel dat ik me er nu ik ouder ben, bewuster ervan ben dat dat niet zo vanzelfsprekend is en ik doe dan ook meer mijn best het contact in stand te houden.
Verder word ik altijd een beetje weemoedig van zulke lijstjes. Ik denk ook zo vaak ‘had ik maar’ , of ‘als ik dat geweten had’, maar ik vraag me af of mijn 20-jarige zelf naar zulke goede adviezen had willen luisteren. Ik denk dat het niet echt was binnengekomen. Een heleboel dingen zou ik nu anders hebben aangepakt, maar dat is wijsheid achteraf. Die wijsheid is gekomen door mijn ervaringen. Spijt zet toch net even wat meer aan tot actie dan goede adviezen vooraf, als je de consequenties nog niet hebt gevoeld helaas
Ben het helemaal met je eens hoor! Bovendien, iedereen doet alles in zijn eigen snelheid. Maar ik denk dat bij mij vooral gold dat ik voor de verkeerde redenen deed. Het was niet dat ik niet wilde afstuderen, of bang was wat erna zou komen (of misschien onbewust wel), maar ik deed het om onzinnige dingen. Omdat ik een rebel was. Als ik gewoon had gedaan wat ik ‘moest’ doen, was ik op mijn 22ste al klaar geweest en ik weet niet of ik dan al klaar was geweest voor het werkende leven. Aan de andere kant vond ik het ook wat ver gaan dat ik pas op mijn 25ste mijn eerste serieuze baan had. Maar ook dat heeft te maken met mijn redenen om niet te studeren haha. Want ik snap wel dat vier jaar alleen maar studeren, studeren, studeren inderdaad niets is! Ik had wellicht het voordeel datik ‘maar’ communicatie studeerde en ook niet al mijn tijd daaraan hoefde te besteden. Als ik nou gewoon een balans had gevonden en mezelf bijvoorbeeld één jaartje had uitgeschreven (zonde van ‘t geld!) was het denk ik anders geweest!
En dat van vrienden maken herken ik. Ik vind het ook moeilijk. Gelukkig word je soms gewoon bij elkaar in het kamertje gezet 😉 Oh en dat van het niet binnenkomen: same! Ik vermoed dat mijn twintigjarige ik ook iets had gehad van: nou en? Maar goed, het is precies wat je zegt: advies vooraf is hartstikke leuk, maar soms moet je eerst de consequenties voelen voordat je weet dat het inderdaad goed advies was.
I can resonate with a few of these as well. Taking out loans for school was necessary for me, but I agree. Paying them back is a nightmare! So stressful. And yes, enjoy the here and now! I have been realizing the importance of that a lot lately.
Good! I’m glad that the realization is there. Still, it’s difficult to do, because I think most of us always have to think ahead. And debts are awful!
Great insight! If only we knew then what we know now. 😉 I would tell myself to not worry so much about having tons of friends just for the purpose of feeling like I had a lot of friends. I would say to stick with the friends who really cared about me. While, like you, I learned so much during those days, I definitely wasted a lot of time with people who weren’t good influences and didn’t truly love me for who I was. But again, I learned a lot, and know God was working in those moments. Nothing is wasted!
Ah, that’s a good tip too. HAving a lot of friends doesn’t say anything about the quality of your friendships. And you’re right…nothing is wasted 🙂
It sounds like you’ve learned a LOT. You’ll be thinking completely different things as you get even older too. There were a few of your own lessons that resonated with me too. I would definitely make a stronger effort at making friends and nurturing the relationships. I just didn’t take life too seriously in my 20’s. I felt like I was just scared of the big adult world. It’s just fear of the unknown. I had some serious confidence problems like you so I would have studied how to become more confident back then but paying the rent was just too high of a priority.
Haha, I probably will! The fear of the unknown… yep, something we all still struggle with sometimes. Oh, and I can imagine that you needed to prioritize life. Being able to pay rent in that moment was more important than a confidence course. Totally understandable. And luckily, as we age, our confidence will improve as well.
I LOVE this guide! I could easily have said the same things to my 20 year old self! I love it!
Thank you so much Courtney!
Mooie punten om bij stil te staan. Mijn leven ziet er heel anders uit dan van de gemiddelde twintiger dus ik herken me in het meeste niet, maar wel in de belangrijkste: zelfvertrouwen hebben.
Ze zeggen wel eens ‘youth is wasted on the young’. Ha, ja, misschien wel. 🙂
Oh, dat vind ik een goeie. Da’s inderdaad een mooie quote en heel passend.
Zo herkenbaar! Helemaal wat betreft die studieschuld en het te lang studeren. Ik dacht destijds dat ik dom was, inmiddels weet ik dat ik gewoon beroerd kan plannen.
En vriendinnen is ook erg herkenbaar. Ik ben op mijn 23ste verhuist en dan is het echt heel moeilijk om nieuwe mensen te vinden… totdat je moeder wordt 😉
Haha, da’s toch een fijn realisatie. Ik ben ook verschrikkelijk in plannen! Ben ook zo blij dat ik van dat last-minute gestudeer af ben! En kan me voorstellen dat het op je 23ste moeilijk is om in een nieuwe stad ook nieuwe mensen te leren kennen. Ben net verhuisd naar Nieuwegein en ken er niemand, behalve mijn vriend. Voel me absoluut niet eenzaam hoor, maar kan me voorstellen dat je met kinderen ineens heel veel mensen leert kennen! Maar ja, die heb ik nog nie 😉
I think these are so important! It’s important to take time for yourself, to make life long friends and just enjoy being you as that can help you grow in confidence xx
http://www.pagesfrombeth.co.uk