[:nl]‘Je bent ontslagen.’ Drie woordjes die niemand ooit wil horen maar de meesten toch doen. Het hoort nu eenmaal bij het leven. Misschien was jij niet geschikt voor die functie. Deed je gewoonweg slecht werk. OF was er geen geld meer voor je. Allemaal redenen voor een organisatie om je te ontslaan. Gelukkig gaat het meestal redelijk amicaal en heb je nog een paar maanden de tijd om aan het idee te wennen en een nieuwe baan te vinden. Hoewel je er achteraf misschien om kunt lachen, is ontslag op het moment zelf niet leuk. Je schaamt je, vraagt je af wat je anders had kunnen doen, waarom dit jou nou moet overkomen en hoe je dit thuis ooit moet vertellen. Maar echt, ontslagen worden in welke vorm dan ook is niet erg. Ik geloof echt dat als jou dit overkomt, dit met goede reden gebeurt. Dat jij iets veel beters tegenkomt. Daarbij ben je ook nog eens niet alleen. We hebben allemaal in ons professionele leven een grote kans om minimaal één keer ontslagen te worden. Mij is het al overkomen. Ik zal je vertellen wat mijn ervaring is en waarom ontslagen worden uiteindelijk alleen maar goed voor je is. Op de lange termijn.
De dag waarop ik te horen kreeg dat mijn contract niet verlengd zou worden herinner ik nog heel goed. Ik weet nog precies wanneer het was en hoe ik reageerde. Hoe ik reageerde? Eigenlijk als een heel volwassen persoon. Het was ook geen ontslag omdat ik niet functioneerde, maar simpelweg omdat er financieel geen ruimte meer voor me was. Op het moment zelf kon ik dat verhaal ook best accepteren, maar later, toen ik terugkwam op kantoor, bij mijn collega’s waar ik destijds een hele goede band mee had, kwamen de waterwerken.
Eenmaal zonder werk, vond ik het een lastige situatie om te accepteren. Ik solliciteerde me suf (met destijds anderhalf jaar relevante ervaring) en kreeg af en toe wel uitnodigingen, maar mijn onzekerheid bereikte een hoogtepunt. Ik werd onrustig, vroeg me constant af wat anderen van me vonden, ik voelde me nutteloos en vooral kansloos. Mijn ex kreeg de volle laag, omdat hij natuurlijk op dat moment het dichtst bij mij stond. Maar tegelijkertijd voedde hij mijn onzekerheid door te laten doorschemeren dat hij ook niet zoveel zin had in een thuiszittende vriendin. En ik kan niet zeggen dat ik hem niet snapte, want ik ben ook ooit zo rot geweest. In totaal zat ik maar 2,5 maand thuis, maar ik denk er toch liever niet aan terug. Ik ben niet trots op mijn eigen onzekerheid, maar ik ben vooral boos op mezelf dat ik het zo bij de pakken liet neerzitten. Nu kan ik alleen maar denken: wat ben ik blij dat mij dat is overkomen! Waarom?
Omdat het me heeft gebracht waar ik nu ben
Als ik toen niet was ontslagen, had ik niet die baan erna gekregen en had het me niet gebracht waar ik nu ben. Als ik toen niet ontslagen was, had ik waarschijnlijk nooit de kans gekregen die ik nu heb gekregen. Misschien had ik daar zelfs nog wel gezeten? En dat is nogal een besef.
Dit is overigens één van mijn meest favoriete manieren van denken om positief te blijven. Met heel veel in het leven is het zo dat het ene je moet overkomen zodat het andere je kan overkomen. Die ene relatie gaat uit en even later beland je in een nieuwe en hopelijk veel betere relatie. Van alle dingen uit je verleden leer je. Je ontwikkelt je. En het brengt je verder.
Omdat ik nu weet wat thuis zitten betekent
Ja, destijds vond ik het verschrikkelijk, maar een paar jaar later toen ik om andere reden (maar!!!) twee weekjes thuis zat, wist ik mijn thuiszittijd te waarderen. Ik wilde me ontwikkelen. Ik wilde schrijven. En ik wilde verder. Ik wilde me niet nutteloos voelen en was vastbesloten om dat gevoel nooit meer te hebben. Nu moet ik ook een beetje credits geven aan mijn vriend die mij altijd door dik en dun steunt en me zelfs als ik nu zou besluiten om mijn werk op geven zonder back-up, tegen me zou zeggen: als jij denkt dit goed voor je is, moet je het doen. En zo hoort het.
Op het moment dat jij thuis komt te zitten heb je ineens veel vrije tijd. Dat is overweldigend en tegelijkertijd geeft het je een gevoel van vrijheid. Je hebt nu even de tijd om na te denken, brieven te schrijven voor functies die écht bij je passen en je hebt tijd om je persoonlijk te ontwikkelen. Ik wou dat ik dat een paar jaar (vijf!) geleden ook had gedaan. Ik zou willen dat ik de kracht van het zelfhulpboek toen had ontdekt en dat ik meer deed aan zelfontplooiing. Want dat was dé tijd om het te doen.
Omdat het je tijd geeft om na te denken over wat je écht wilt
Of je nu ontslagen bent omdat de baan niet bij je paste of wegens financiële redenen, er is een grote kans dat je denkt: hmmm, was dit nu echt wat ik echt wilde? Misschien wel, misschien niet. We zijn nog jong, hebben veel behoefte om ons te ontplooien en we hoeven ook niet per se 20 jaar bij dezelfde organisatie te werken. Of, laat ik het anders zeggen: er is altijd een positieve reden die je kunt bedenken waarom het bedrijf dat jou ontsloeg NIET bij je paste. Waarom dat bedrijf niet bij jouw toekomst hoorde.
Terwijl je werkloos thuis zit heb je alle tijd om daarover na te denken. Stel jezelf de vraag: wat wil ik nu echt? En maak meteen stappen in die richting, je hebt er immers genoeg tijd en energie voor. En als ik je één advies mag meegeven: doe dat ook. Als ik dat meer had gedaan, in plaats van wanhopig naar een baan te zoeken (wat voor baan dan ook!), was ik er misschien veel eerder achter gekomen wat ik wilde. Nu is het achteraf misschien goed geweest dat ik het in dit geval niet had gedaan, anders had het me niet gebracht waar ik nu ben ;-).
Omdat je mensen dicht bij je leert kennen
Ik had het geluk dat de meeste mensen om me heen redelijk vooroordeelloos door het leven gaan. Ze voelden zich in ieder geval niet geroepen om nare dingen over me te zeggen. Want dat was natuurlijk een angst. Maar er zijn mensen die het kansloos vinden als je werkloos thuis zit. Die het maar belachelijk vinden dat je geld van de overheid krijgt terwijl je thuis zit. Ik hoop dat die mensen nu heel goed snappen dat dit is om te voorkomen dat jan en alleman op de straat belandt. Stel je voor dat ik alleen was en ik niets zou krijgen. Dan zou ik de kans om een soortgelijke baan te vinden ook niet meer krijgen omdat ik bezig was met mijn eigen hachje te redden in plaats van bezig zijn met het vinden van een baan. Wat je kunt doen omdat je tijdelijk (!) geld krijgt.
Omdat ik nooit het gevoel had dat ‘dat’ mijn eindbestemming was
Ik wist altijd al dat mijn werkgever destijds niet mijn eindbestemming was. Ik wist al dat ik daar binnen aanzienlijke tijd weg wilde. Maar ik deed daar zelf niets aan. En zo zijn heel veel van ons. We zijn ongelukkig met ons werk, maar we proberen ons maar gelukkig te prijzen met het feit dat we een baan hebben. Ik denk dat we ons daar tegenwoordig minder zorgen om hoeven te maken. Als jij niet het gevoel hebt dat jouw huidige baan jouw eindbestemming, of in ieder geval ideale plek, is. Doe daar wat aan. Als jij het gevoel hebt dat je weg moet, doe daar wat aan. Neem het heft in eigen handen in plaats van te wachten op een eventuele contractverlenging. Het is heel pijnlijk als je de eer niet aan jezelf kunt houden, dus gun jezelf dat. Doe wat goed voelt.
Het is niet erg…
Het is niet fijn om alleen van een uitkering te moeten leven. En het is niets aan om je dagenlang af te vragen wat je waard bent. En of je überhaupt ooit nog een baan vindt. Maar de meeste van ons zullen binnen een paar maanden weer iets nieuws vinden. Of iets heel anders. Of voor onszelf beginnen. Hopelijk leer je jezelf in die tijd ook beter kennen en weet je na een maand wat je wil. Wat je kunt. En wat je doel is. En vergeet nooit dat het niet erg is om een keertje ontslagen te worden. Het overkomt de besten. Om welke reden dan ook. Eerlijk waar.
Ben je bij ontslag een glas halfvol of halfleeg type?
[:en]‘You are fired.’ No, I’m not pretending to be president Trump, former Mr. Apprentice. You. Are. Fired. Three words no one ever likes to hear but a lot of us do at least once in our lifetime. Maybe you weren’t fit for the job. Maybe you just sucked. OR there was no more money to keep you on. All good reasons to fire you. Most of the firings go quite amicably and you have plenty of time to get used to the idea and find a new job. Maybe you can laugh about it now, but getting fired is no fun when you first hear the words. You feel ashamed, wonder what you could’ve done differently, why this happened to you, and how will you ever tell this at home? Honestly? Getting fired isn’t that bad. In the long run. I really believe that when this happens to you, it’s for a good reason. That you will find something better. And you’re not alone. We all have a chance to get fired during our professional lifetime. It already happened to me. Today on the blog my getting fired experience and why I’m very grateful that it happened.
I remember the day I heard that my contract wouldn’t be renewed like it was yesterday. I remember when it was and how I responded. How did I respond, you ask? Like an actual grown-up. I know, right? I wasn’t getting fired because of the sucky job I did, but there was no more room for me financially. (Or maybe that was just the excuse ;-)). At that moment I could accept what they were saying to me, but when I went back to my office a little while later I started to cry.
Once without a job, I found it difficult to accept my situation. I was writing for vacancies like crazy (with a year and a half experience at that time…nothing!) and I was invited for some interviews, but my insecurity reached a low point. Or a high point actually. I became restless, I constantly wondered what other people thought of me, I felt useless and hopeless. I was without a job for just 2,5 months, but I’d rather not think back to it. I’m not proud of my behavior back then, but I’m mostly angry at myself for letting myself go like that. Now I can only think: pfew, I’m so happy this happened to me! Why?
Because it brought me to where I am now.
If I didn’t get fired then, I wouldn’t have gotten the job after that and it wouldn’t have brought me to where I am now. If I didn’t get fired then, I probably would’ve never gotten the opportunities I’ve gotten now. Maybe I still would have worked there? Kind of a big realization…
This is my favorite way of positive thinking, by the way. With a lot of things in life, you have to overcome one thing, to open a new chapter. One relationship ends and a little while later you’re open to a new and improved one. And you learn from all the things in your past. You develop. And it takes you places.
Because I now know what it feels like to sit at home
Yes, I hated it back then, but a couple of years later, when I had to sit at home for (only!!!) two weeks (for different reasons), I knew how to appreciate my time at home. I wanted to develop. To write. And I wanted to move on. I didn’t want to feel useless and I was determined to never feel like that again. Credits to my boyfriend who always supports me, through thick and thin. Even if I decided to quit now, he would tell me to do what I think is best for me. <3
The moment you become unemployed, you have a lot of freedom. It’s kinda overwhelming but at the same time, it gives you that great feeling of freedom. Now is the time to think, to write for jobs you really want and to develop on a personal level. I wish I did that five years ago. I wish I had discovered the power of the self-help book and I wish I did more to develop myself on a personal and professional level. Because that was the time to do it.
Because it gives you time to think about what you really want
Whether you got fired because the job didn’t suit you, or because of financial reasons, either way, there’s a big change you think: hmmm, was this what I really wanted? Maybe yes, maybe no. We’re still young, we have the desire to develop and we don’t necessarily need to work for the same boss for 20 years. Let me put it like this: there’s probably always a reason you can think of why the company that fired you DID NOT fit you. Why that company has no place in your future.
While you’re home, think about it. Ask yourself the question: what is it I really want? And make steps towards that direction. You have plenty of time and energy to do that now. If I can give you one advice it’s this: really do it. I wish I did that when I was unemployed. I wish I didn’t desperately search for a job, any job. I wish I did more soul searching instead of feeling useless and desperate. In hindsight, maybe my strategy was okay because it still brought me to where I am now ;-).
Because you really get the know the people around you
I was lucky. Most of the people around me don’t have a lot of prejudices. They didn’t feel the need to say nasty things about my unemployment. That was one of my biggest fears. But there are plenty of people out there who look down to people without a job, no matter what the reason may be. They think it’s ridiculous that the government gives money to people ‘who don’t contribute to society’. Ugh. I hope they realize that you get that money to keep you off the streets so you can search for something new. Imagine I would get no money, I wouldn’t have had the chance to search for a job on my level. I would have been busy saving my own ass (and my cats’ asses) instead of doing what I had to do.
Because I never felt that that job was my destiny
I always knew that my employer back then was not my lifetime employer. I already knew I wanted to leave at some point. I didn’t do anything about it, though. A lot of us don’t. We feel unhappy, we try to feel lucky with even having a job. I think we shouldn’t worry about that so much. If you don’t feel like this job is where you’re supposed to be, fix it. If you feel like you need to leave, leave (not now maybe, but work on it). Take control of the situation and don’t wait and desperately hope for a contract renewal from an employer you’re not happy with. It’s a painful thing when you can’t save your own face, so give yourself that. Do what feels right.
It’s okay…
Living off of unemployment isn’t nice. It’s not cool to wonder about your self-worth day in, day out. Or whether you’ll ever find another job. Most of us WILL find a new job within a couple of weeks, or months. Or we’ll find something better to do. Or we become an entrepreneur. Hopefully, you will get to know yourself better during your time of unemployment. Hopefully, you will discover your true professional desires. Your true professional abilities. And don’t ever forget that it happens to the best of us. For whatever reason. Really.
Are you a glass half full or a glass half empty type of person?
[:]
Mooi inzicht. Ik hoor van veel anderen dat ze achteraf blij zijn dat zoiets gebeurd is. Als ik het zo lees, is het voor jou achteraf gezien een leerzame periode geweest. Zelf heb ik het nog nooit meegemaakt. Wel werd de afdeling waarop ik werkte een keer opgeheven en toen kreeg ik een andere baan in het bedrijf, de functie waarin ik nu nog steeds werk. Wat dat betreft is de tijdschriftenbranche een branche die regelmatig veranderingen met zich meebrengt (bij mij dan).
Wel fijn dat je ondanks de opheffing gewoon mocht blijven. Dat scheelt zoveel! En verandering is helemaal niet slecht, zolang het voor jou maar positief uitpakt 😉
Wat een mooie manier om naar je ontslag te kijken! Ik kan me voorstellen dat het op dat moment niet fijn was, zeker niet als je daarna lange tijd thuis zit, maar uiteindelijk kan zelfs iets als een ontslag je inderdaad wat goeds brengen. Jouw eerste punt (“Omdat het me heeft gebracht waar ik nu ben”) is iets wat mijn vader vaker tegen me heeft gezegd toen ik solliciteerde en helaas heel wat afwijzingen kreeg. Elke keer weer zei hij tegen me “Ja maar, straks ben je écht blij dat je nu bent afgewezen, want er komt vast iets leukers op je pad.” Ik vond het vaak maar onzin, maar achteraf had hij toch wel écht gelijk.
Destijds was het aardig moeilijk, maar heb er nu meer dan vrede mee. Haha, slimme vader! Klinkt op dat moment overbodig en echt niet als iets wat je wilt horen, maar toch is het zo. En gelukkig geldt dat voor jou ook!
Leuk om te lezen! Ik heb een tijdje terug zelf ook thuis gezeten omdat het bedrijf waar ik werkte ermee stopte (dat voelt net iets anders dan in je eentje niet meer door mogen, maar het heeft uiteindelijk wel dezelfde resultaten). Ik vond het dus niet eens zo heel erg. Ik ben best goed in thuis zitten (haha). Het enige wat ik heel moeilijk vond, was dat ik heel bang was dat ik dóór het thuiszitten onaantrekkelijk voor de arbeidsmarkt zou worden en dan nooit meer aan de bak zou komen. (Dat bleek gelukkig niet waar)
Gelukkig, dan voelt het toch net iets minder persoonlijk. Daar kun je écht niets aan doen! Maar wat fijn dat je ontdekt hebt dat je prima thuis kunt zitten, haha. Heerlijk besef. En ik snap je angst heel goed. Dat was/is ook één van mijn angsten. Het slaat eigenlijk nergens op want er zijn genoeg organisaties (of organisatie die juist!) die mensen aannemen ondanks dat ze nu geen werk hebben. Misschien maakt dat het juist wel makkelijker. Maar ik zei het toen ook nooit hoor, uit angst voor een negatief oordeel… Nu zou ik dat stukken minder eng vinden, gelukkig.
Ik ben nooit echt ontslagen, had inderdaad ook tijdelijke banen. Maar toen ik klaar was met studeren kreeg ik echt geen werk, want geen ervaring & bij uitzendbureaubaantjes dachten ze dat ik zo gevlogen was. Gelukkig kreeg ik toen na een maand ofzo een baan aangeboden bij mijn stageadres. Saved my life!
Ik vind het zo naar dat niemand je ‘nodig’ heeft, ik denk dat dit wel één van de redenen is dat ik voor mezelf werk, dat ik in ieder geval wat dit betreft niet meer afhankelijk ben van anderen. Maar goed, dat is dus uiteindelijk het positieve resultaat van niet om kunnen gaan met werkloosheid 😉
Dat is de ideale situatie he! Dat je vanuit je stage zo verder kan. Met een maandje pauze. Heerlijk!
Ja, en dat snap ik dus heel erg goed. Dat gevoel dat iemand je op een gegeven moment niet meer nodig heeft. Heerlijk dat je gewoon voor jezelf bent begonnen. Inderdaad, dat heeft alleen maar een positieve uitwerking gehad!