Voordat ik kinderen kreeg, was ik iemand die ouders van prematuur geboren kindjes maar vond overdrijven. Zo speciaal was dat toch niet? Ze zijn alleen wat eerder geboren. Boy, was I wrong. En naïef. Ik sprak overduidelijk vanuit mijn eigen ver van mijn bed-show. Ergens heel erg ver weg, vol onbegrip. Een prematuur betekent niet alleen ‘iets te vroeg geboren’. Het betekent onrijp, te klein, nog niet klaar voor deze wereld. Het betekent vatbaar voor infecties, ziekten en grotere kans op overlijden. Prematuur betekent couveuses, monitoren, sondes, zuurstofondersteuning en heel veel geduld. Maar ook betekent prematuur sterk, vechten en overleven.
Toen ik te horen kreeg dat mijn kinderen met 32 weken geboren zouden worden was ik relatief opgelucht. 32 is zoveel beter dan 30 weken. En ik had veel goede verhalen gehoord en gelezen over kindjes die rond de 32/33 weken geboren waren. Ik had hoop dat het snel goed zou komen. Maar ik heb geleerd dat de ene situatie de andere niet is. Het ene kind het andere kind niet is. Behalve als je het over die van mij hebt, want die doen elkaar in alles na. Behalve in gewicht. Axel en James hadden allebei dezelfde soort infecties, dezelfde levensbedreigende ziekte, dezelfde darmperforatie. Als de één aan het zeuren is, doet de ander dat ook. Als de ander aan het kuren is doet die ene dat ook. Een verkoudheidje hebben ze niet alleen, die hebben ze samen. Een stoma? Die hadden ze ook allebei. En dat is waarschijnlijk deels aan hun eeneiïgheid te wijten en anderzijds aan…geen idee.
Niet alleen klein en eng
De zware weken die we nu al bijna twee jaar geleden achter de rug hebben, hebben mij laten inzien dat prematuur zijn niet zomaar klein, eng en zwak betekent. Het betekent ook ontzettende doorzettingsvermogen. Onze kinders waren zo klein, maar tegelijkertijd ook zo sterk. Ik kan alleen maar hopen dat ze die oerkracht die ze in zich hebben, ook later gebruiken. Als ze sterk moeten zijn op school. Bij het maken van vrienden. Bij het weren van vijanden. Bij het weren van iedere andere weerstand die ze in hun leven nog zullen tegenkomen. Bij het vechten tegen ziektes, de slechte dingen des levens en al het andere.
Leven is het vechten waard
Mijn beebs hebben laten zien dat prematuur zijn heel speciaal is. Niet alleen omdat ze die onrijpe fase voorbij moesten waarbij alles een gevaar was. En niet alleen omdat ze er eigenlijk nog niet klaar voor waren. Maar juist ondanks dát, ze zo hard hebben gevochten voor een leven hier. Dat ze ondanks alle pijn die ze hebben gehad er nu ‘gewoon’ zijn. Hebben leren drinken, ademen, poepen. Ze leren papa en mama écht kennen (papa is een woord voor ze, mama nog niet). Ze leren hun opa’s en oma’s kennen. En ze leren de beste ooms en tantes ter wereld kennen. En als dat niet het vechten waard is, dan weet ik het ook niet meer.
Dus ja, zijn prematuurtjes nou zo speciaal? Ja. Gelukkig groeien veel kindjes eroverheen. Maar zullen veel andere kindjes er voor de rest van hun leven last van houden.
Heftig, Johanne, niet alleen het prematuur geboren zijn maar ook nog eens alle gezondheidsproblemen die er bovenop kwamen. (of kwam die ziekte net door het prematuur geboren zijn?)Mijn neefje (trotse meter hier!) is op 29 weken geboren. Het heeft ook (veel) tijd nodig gehad maar gelukkig is alles al bij al in orde gekomen. Maar dat weet je op dat moment zelf natuurlijk niet en dat maakt het allemaal zo moeilijk. En ja, het is het vechten waard 🙂 Geniet maar lekker van je zonen en wees er zeker maar heel erg trots op 🙂 Terecht (maar dat geldt natuurlijk eigenlijk voor elk kindje en elke ouder)
Ja, die problemen kwamen inderdaad doordat ze te vroeg geboren waren! En jeetje, 29 weken is enorm schrikken zeg. Wat fijn dat het ook met je neefje is goed gekomen. En eens, ieder ouder mag enorm trots zijn op zijn of haar kindje. ❤
Mooi geschreven. Ik heb twee kindjes die allebei iets eerder geboren zijn en toen vond ik ze al zo kwetsbaar. Het moet dus wel heel heftig zijn als je kindje(s) veel te vroeg geboren worden. De kans op infecties en het nodig hebben van zuurstofondersteuning lijken me heel erg spannend!
Ja he? Ze zijn eigenlijk zo lang nog heel kwetsbaar. Maar die risico op infecties vond ik nog het allerergst. Maar je wordt meteen ook zo geleefd, dat je op het moment zelf niet eens zo goed doorhebt wat er allemaal gebeurt. Tenminste, dat had ik.
Ik denk dat je dit ook alleen kan weten als je het écht hebt meegemaakt. Dat is vind ik met meer dingen zo. Sowieso het moederschap weet je pas écht als je zelf moeder bent. Daarvoor had ik een voorstellen maar echt weten doe je niet. Je kan trots zijn op jezelf en je mannen <3
Ja, daar heb je ook wel gelijk in natuurlijk. Het is heel vaak zo’n ver van je bed-show. Moederschap is dat ook zeker! Dankjewel voor je lieve reactie ❤
Heftig om te lezen dit – zeker nu voor mij met 31+5 – maar ik ben wel blij dat ik het heb gelezen 🙂 Ik heb ergens wel het gevoel dat mijn kinderen zich ook eerder (dan 37 weken) melden, maar daar heb ik natuurlijk sowieso niet echt invloed op, dus we zien wel.O ja, en nog even iets praktisch: op mijn telefoon kan ik geen reactie plaatsen, want dan zie ik geen reactievak? Wel alle andere velden, maar niet iets om de daadwerkelijke reactie te typen.
Ja, snap dat jij dit wat anders leest dan anderen. Hoop dat ze lekker nog zeker vier weekjes blijven zitten, wat zou dat mooi zijn! Maar wat je zegt: je hebt er idd geen invloed op en moet het maar over je heen laten komen. Maar you’ve got this!!!
Prematuur lijkt me zeker heel speciaal en ook heftig voor de ouders, omdat babytjes dan nog extra kwetsbaar zijn.