‘Wat is er nou zo speciaal aan een prematuur?’

Voordat ik kinderen kreeg, was ik iemand die ouders van prematuur geboren kindjes maar vond overdrijven. Zo speciaal was dat toch niet? Ze zijn alleen wat eerder geboren. Boy, was I wrong. En naïef. Ik sprak overduidelijk vanuit mijn eigen ver van mijn bed-show. Ergens heel erg ver weg, vol onbegrip. Een prematuur betekent niet alleen ‘iets te vroeg geboren’. Het betekent onrijp, te klein, nog niet klaar voor deze wereld. Het betekent vatbaar voor infecties, ziekten en grotere kans op overlijden. Prematuur betekent couveuses, monitoren, sondes, zuurstofondersteuning en heel veel geduld. Maar ook betekent prematuur sterk, vechten en overleven. 

Toen ik te horen kreeg dat mijn kinderen met 32 weken geboren zouden worden was ik relatief opgelucht. 32 is zoveel beter dan 30 weken. En ik had veel goede verhalen gehoord en gelezen over kindjes die rond de 32/33 weken geboren waren. Ik had hoop dat het snel goed zou komen. Maar ik heb geleerd dat de ene situatie de andere niet is. Het ene kind het andere kind niet is. Behalve als je het over die van mij hebt, want die doen elkaar in alles na. Behalve in gewicht. Axel en James hadden allebei dezelfde soort infecties, dezelfde levensbedreigende ziekte, dezelfde darmperforatie. Als de één aan het zeuren is, doet de ander dat ook. Als de ander aan het kuren is doet die ene dat ook. Een verkoudheidje hebben ze niet alleen, die hebben ze samen. Een stoma? Die hadden ze ook allebei. En dat is waarschijnlijk deels aan hun eeneiïgheid te wijten en anderzijds aan…geen idee.

Niet alleen klein en eng

De zware weken die we nu al bijna twee jaar geleden achter de rug hebben, hebben mij laten inzien dat prematuur zijn niet zomaar klein, eng en zwak betekent. Het betekent ook ontzettende doorzettingsvermogen. Onze kinders waren zo klein, maar tegelijkertijd ook zo sterk. Ik kan alleen maar hopen dat ze die oerkracht die ze in zich hebben, ook later gebruiken.  Als ze sterk moeten zijn op school. Bij het maken van vrienden. Bij het weren van vijanden. Bij het weren van iedere andere weerstand die ze in hun leven nog zullen tegenkomen. Bij het vechten tegen ziektes, de slechte dingen des levens en al het andere. 

Leven is het vechten waard

Mijn beebs hebben laten zien dat prematuur zijn heel speciaal is. Niet alleen omdat ze die onrijpe fase voorbij moesten waarbij alles een gevaar was. En niet alleen omdat ze er eigenlijk nog niet klaar voor waren. Maar juist ondanks dát, ze zo hard hebben gevochten voor een leven hier. Dat ze ondanks alle pijn die ze hebben gehad er nu ‘gewoon’  zijn. Hebben leren drinken, ademen, poepen. Ze leren papa en mama écht kennen (papa is een woord voor ze, mama nog niet). Ze leren hun opa’s en oma’s kennen. En ze leren de beste ooms en tantes ter wereld kennen. En als dat niet het vechten waard is, dan weet ik het ook niet meer.

Dus ja, zijn prematuurtjes nou zo speciaal? Ja. Gelukkig groeien veel kindjes eroverheen. Maar zullen veel andere kindjes er voor de rest van hun leven last van houden.