We zijn naar Spanje geëmigreerd (verrassing!)

Toen ik in 2017 met A Pinch of Jo begon, was dat omdat ik dacht dat ik samen met mijn vriend naar Spanje zou emigreren. Mijn blog zou dan een fijne bezigheidstherapie zijn en misschien zelfs een bron van inkomsten (inmiddels sta ik op zo’n 120 euro per jaar, dus houdt niet over 😉, zelfs niet voor Spaanse begrippen). De emigratie werd een beetje op de lange baan geschoven en stiekem hoopte ik zelfs dat het nooit zou gebeuren. Vooral toen de jongens geboren waren zag ik mezelf eigenlijk niet meer in Spanje wonen. Maar door corona versterkte het gevoel van mijn vriend om terug naar huis te gaan en hield hij het eigenlijk niet meer vol in Nederland. En zo geschiedde…hence, één van mijn doelen dit jaar ‘Verandering omarmen’.

Nee, het is niet het meest romantische verhaal ter wereld. En misschien daarom heb ik er ook nog niks over gezegd hier. We zitten sinds april in Spanje en het begint een beetje te landen. De eerste twee maanden bij mijn schoonouders vond ik lastig. Ik ben 37 jaar oud en had nooit van mijn leven gedacht om voor onbepaalde tijd bij mijn schoonouders te gaan wonen. En daar zat ik ineens. Het voelde een beetje alsof ik / wij hun rustige leven verstoorden. Immers, zij waren al 10 jaar lang gewend dat mijn vriend in Nederland woonde. En daar waren wij ineens 24/7 mét twee peuters van 3 jaar. Doe het maar eens. En andersom waren wij ons eigen leven even kwijt. Bemoeiden anderen zich ineens met de opvoeding. Werden onze eettijden voor ons bepaald. Nogmaals: doe het maar eens.

In de tussentijd waren we druk bezig met het zoeken van een huis. Je zou zeggen dat zoiets in Spanje héél lang kan duren gezien alle bureaucratie slash corruptie, maar we hadden geluk. Uiteindelijk hoefden we niet langer dan 2 maanden bij mijn schoonouders te zitten en zijn we sinds begin juni in ons eigen stekkie geland op een heel mooi plekje in Galicië. 

Tijd

Natuurlijk werd ik meteen de eerste dag na de ékte verhuizing ziek, want hey: alle stress moest er nú uit. Inmiddels zijn we ruim vier weken verder en nog steeds ben ik niet helemaal hier. Het is natuurlijk niet niks om ‘zomaar’ je land te verlaten (vanuit een luxepositie, dat dan weer wel!) en ergens anders neer te strijken. Met twee jonge kinderen. Nu zijn die twee jochies gelukkig héél flexibel. Nog flexibeler dan ik ooit had durven hopen, maar ik daarentegen… Ik heb tijd nodig. Om te wennen, om te landen, om te beseffen. Ik kijk nu naar buiten naar mijn mooie groene uitzicht en het voelt een beetje… leeg. En een beetje alsof ik op vakantie ben. Natuurlijk zie ik wel hoe mooi het hier is en hoe fijn het hier kan zijn, maar dat heeft tijd nodig. Veranderingen hebben bij mij tijd nodig. Het komt uiteindelijk allemaal wel goed. Eerst mijn energie terug. 

Miljoen hellingproeven

Tsja en dan dit land. Deze regio. Het is prachtig hier. Echt waar. Veel groen, strand om de hoek, prachtig weer (geen 40 graden capriolen hier!), lekker eten, noem maar op. Het huis is heerlijk en wat dat betreft hebben we het echt goed voor elkaar. Het enige wat ik echt haat. Maar dan ook echt haat: de bergweggetjes. Ik haat ze. Vooral nu ik twee maanden geen auto heb gereden en ineens miljoen ‘hellingproeven’ moet doen. Ik moet onze auto voor ons huis zelfs parkeren op een heuvel. Nou zeg ik je. Ik ben al geen held hierin. Laat staan dat ik het ook nog twee weken in mijn uppie moest doen omdat mijn vriend voor zijn werk in de VS zat. Belachelijk. Maar goed, ook die angsten ben ik aan het overwinnen. Ben laatst helemaal in mijn eentje met de jongens naar de supermarkt gereden. Dat ging heel goed tot ik terug kwam en de oprit op wilde rijden. Ik snapte maar niet waarom ik achteruit naar beneden ging in plaats van vooruit omhoog. Ah, ik stond in zijn vrij. Goh. Droeg niet per se bij aan mijn zelfvertrouwen, maar de volgende keer gaat het vast beter (schreef ze optimistisch. Dat ging het niet.).

Goed, dat was mijn nieuwtje. Het hoge woord is eruit. Wie weet dat ik in de toekomst iets beter kan uitleggen hoe en wat, maar voor nu is dit alles wat jullie uit mij krijgen!