[:nl]Waarom eerlijkheid de weg naar vrijheid is[:en]Why honesty paves the way to freedom[:]

[:nl]Zeggen waar het op staat, eerlijk zijn. Dat is iets waar ik lange tijd moeite mee heb gehad. Ik was iemand die niet direct tegen iemand kon zijn of ik deed liever hypocriet om ‘pijnlijke’ momenten te voorkomen. Ik liet mensen over me heen lopen, gewoon zodat ik de confrontatie niet hoefde aan te gaan. Ik liet dingen langs me heen gaan, ik kropte gevoelens op, omdat ik bang was dat de ander mij niet meer aardig zou vinden of dat ik ze pijn zou doen. Pas rond mijn dertigste leerde ik hiermee om te gaan. Nu begin ik te zien dat wat ik te zeggen heb waarde heeft en dat mensen daar daadwerkelijk naar luisteren, of ze er nou  iets mee doen of niet. Maar waarom heeft dat zo lang moeten duren?

Tsja, sommigen hebben het gewoon in zich. Ik heb echt respect voor mensen die zonder blikken of blozen tegen hun baas, vrienden of partner (haat aan het woord partner…) ingaan. Of gewoon zeggen wat er in hun opkomt. Ik vind dat moeilijk en zal dat altijd moeilijk blijven vinden. Maar het gaat gelukkig steeds beter. Het heeft heel lang geduurd voordat ik doorhad dat ik ook voor mezelf mag opkomen, dat mijn mening er ook toe doet en dat voor jezelf opkomen niet per se leidt tot confrontatie of ruzies. Wat een onzin eigenlijk. Dat ik daar zo bang voor was!

Onzekerheid is een bitch

Mijn eigen onzekerheid zat me in de weg. En daardoor begin ik me nu pas dingen te beseffen die anderen allang doorhadden. Om zover te komen heb ik wel wat peentjes moeten zweten hoor. Maar ik kan niet zeggen dat ik het helemaal alleen heb gedaan. Hoewel mijn ouders er ALTIJD voor me zijn geweest en me altijd wilden laten inzien dat ik alles waard ben, is dat pas laat bij mij binnengekomen. Waarschijnlijk omdat ik lange tijd (ja, ik ben een laatbloeier haha) niets deed met de mening van anderen. Ik luisterde ernaar, waardeerde het, en deed er uiteindelijk mee wat ik wilde. En dat was vaak niets. Ook uit onzekerheid.

Dankzij mijn ouders , mijn vriend én mijn huidige werkgever (jaja) ben ik toch veranderd. Een speciaal moment dat ik mijn ommezwaai realiseerde heb ik niet, dat is geleidelijk zo gekomen. Net als zoveel dingen geleidelijk komen.

Laat je baas jouw mening horen

Mijn werkverleden heeft het me nog het moeilijkst gemaakt, of andersom: misschien heb ik het mezelf wel heel moeilijk gemaakt. Lange tijd heb ik gedaan wat er van me werd gevraagd, of ik het er nu mee eens was of niet. Ik ga niet negatief spreken over voormalig werkgevers, maar er zijn momenten geweest waarop ik had moeten ingrijpen. Dat waren momenten waarop ik voor mezelf had moeten opkomen, zodat ik weer gelukkig kon worden. Want ook dat is een punt: als je niet voor jezelf opkomt of eerlijk bent, word je soms alleen maar ongelukkiger. Je blijft namelijk vastzitten in een onwenselijke situatie. Hoewel ik altijd zeg dat je werkt om te leven, is werk  zo’n groot onderdeel van je bestaan. Ik bedoel, je ziet je collega’s en baas misschien wel vaker dan dat je je eigen familie of vriend(in), man of vrouw ziet.

Daarom is het zo belangrijk om ook je werkplek een gelukkige plek te maken (voor zover dat kan). En dus zeg je waar het op staat. Zeg jij waarom jij het ergens niet mee eens bent (en natuurlijk waar je het wel mee eens bent!).  Natuurlijk is het dan nog maar de vraag of daar iets mee gedaan wordt, maar als jij bij een goede werkgever zit, dan komt dat wel goed. En als jouw werkgever als wat jij zegt afschiet, dan moet je misschien nog eens nadenken of je daar wel wilt blijven. Immers, wat heb jij aan een werkgever die jou niet respecteert? En andersom heeft een werkgever toch niets aan iemand die niet zijn eigen visie inbrengt? Nu ik dat zeg zie ik ineens in dat ik zelf ook niet heb gewerkt aan een gelukkige werkplek door niet mijn eigen visie in te brengen. Misschien kreeg ik daarom die waardering waar ik zo naar op zoek was niet. Ik zal het nooit weten.

Ik doe ertoe

Mijn mening is even belangrijk als die van jou, besef ik nu. En ik heb evenveel recht om te spreken als jij. Dus, dat doe ik nu ook. En aan jou wil ik daarom ook zeggen: jouw mening doet er ook toe. Ik snap dat onzekerheden en angsten in de weg zitten,  geloof mij, maar juist door voor jezelf op te komen haal je die onzekerheden en angsten weg. Daardoor zie jij wat je waard en laat je anderen zien wat jij waard bent. En met zeggen waar het op staat bedoel ik natuurlijk dat je eerlijk moet zijn, je gedachten vrij moet kunnen uiten, maar probeer daarbij degene tegenover je geen pijn te doen. Tenzij hij of zij jou niet respecteert, dan zeg ik: go for it.

Voor mijn gevoel heeft mij dat zoveel meer gebracht dan wat dan ook: een gevoel van eigenwaarde.

(Ok, soms doe ik het volgens mij teveel als ik die rollende ogen van mijn vriend zie. ‘Ja hoor komt ze weeer!’ Doe het lekker toch.)

Hoe zit dat met jou? Kun jij zeggen waar het op staat? Ben jij recht voor zijn raap?[:en]Telling it like it is, being honest. Things  I’ve had a lot of trouble with in the past. For a long time, I couldn’t be direct to someone or I would rather be a hypocrite to prevent ‘painful’ moments. I let people walk over me, just so I could avoid confrontation. I let things go past me and I didn’t show my real feelings because I was scared people wouldn’t like me anymore or that I would hurt someone. I learned how to deal with this by the time I turned thirty. Only now I’m starting to see that what I have to say is of value too and that people actually listen to what I have to say. But why did it take me so long to get to this point?

Some people just have it in them. I really have respect for people who can just walk up to their boss, friends or partner (I just hate the word partner…) without having to think about it. That is difficult for me and it’ll always be difficult, and that’s ok. But things are getting better. I took me a while to realize that I had the right to stand up for myself, that my opinion matters and that standing up for your beliefs doesn’t necessarily lead to a confrontation or fight. Sometimes I can’t believe I was so afraid!

Insecurity is a bitch

My own insecurities got the best of me. And that’s why only now I’m starting to see things others already saw or knew. To get to where I am now didn’t just happen in a day. Also, I can’t say that I did it all by myself. Although my parents were ALWAYS there for me and wanted to show me that I’m worth everything, I didn’t accept it. Probably because I didn’t do anything with anyone’s opinions for a long time. I listened to it, I appreciated it and did with it whatever I wanted to. And often that was nothing.

Thanks to my parents, my boyfriend and my current employer I changed. There’s not an exact moment where I realized I changed, it just happened gradually. As many things do.

Make sure your boss hear you

In the past, it was especially difficult for me to stand up for myself at work. I did what was asked of me I. I’m not gonna be negative about my past employers, but there have been moments where I should’ve intervened. Those were the moments I should’ve stood up for myself to become happy again. Because – and this is important, if you don’t stand up for yourself – you will only get unhappier. At some point, you’ll get stuck in a situation you didn’t ask for. I always say you work to live, but work is such a big part of your existence. I mean, you see your colleagues and boss more often than you see your own family, boyfriend or girlfriend, or husband and wife.

That’s why it’s so important to create a happy working environment. And say it like it is. Say why you don’t agree with something. Of course, you’ll wonder if they’ll appreciate it or even accept it, but if you have a good employer, things will be ok. If your boss shoots down whatever you say, then maybe you should start to think if you want to stay there. After all, what good is a boss who doesn’t respect you? And it’s valid the other way around too: why would you want to work for someone who doesn’t allow you to express an opinion? I’m only realizing this now, but I never tried to make my working environment a better place. I was too scared to get rejected. Maybe that’s why I never got the appreciation I was looking for. But well, I’ll never know now.

What I realize now

My opinion is just as valuable as yours. This I realize now. I have the right to speak my mind, just like everyone else. So that is what I’m doing now. And that is what I want to say to you too: your opinion matters. I understand that insecurities and fears get in the way, trust me, but by standing up for yourself those insecurities will fade away. You will see what you’re worth and you’ll show other what you’re worth too.

Standing up for myself and making myself heard has already brought me so much. And most of all: self-esteem.

(I think sometimes I stand up for myself too much now haha. Judging by my boyfriend rolling is eyes at me ‘Here she goes again!’)

How about you? Do you say it like it is?[:]