[:nl]Zeggen waar het op staat, eerlijk zijn. Dat is iets waar ik lange tijd moeite mee heb gehad. Ik was iemand die niet direct tegen iemand kon zijn of ik deed liever hypocriet om ‘pijnlijke’ momenten te voorkomen. Ik liet mensen over me heen lopen, gewoon zodat ik de confrontatie niet hoefde aan te gaan. Ik liet dingen langs me heen gaan, ik kropte gevoelens op, omdat ik bang was dat de ander mij niet meer aardig zou vinden of dat ik ze pijn zou doen. Pas rond mijn dertigste leerde ik hiermee om te gaan. Nu begin ik te zien dat wat ik te zeggen heb waarde heeft en dat mensen daar daadwerkelijk naar luisteren, of ze er nou iets mee doen of niet. Maar waarom heeft dat zo lang moeten duren?
Tsja, sommigen hebben het gewoon in zich. Ik heb echt respect voor mensen die zonder blikken of blozen tegen hun baas, vrienden of partner (haat aan het woord partner…) ingaan. Of gewoon zeggen wat er in hun opkomt. Ik vind dat moeilijk en zal dat altijd moeilijk blijven vinden. Maar het gaat gelukkig steeds beter. Het heeft heel lang geduurd voordat ik doorhad dat ik ook voor mezelf mag opkomen, dat mijn mening er ook toe doet en dat voor jezelf opkomen niet per se leidt tot confrontatie of ruzies. Wat een onzin eigenlijk. Dat ik daar zo bang voor was!
Onzekerheid is een bitch
Mijn eigen onzekerheid zat me in de weg. En daardoor begin ik me nu pas dingen te beseffen die anderen allang doorhadden. Om zover te komen heb ik wel wat peentjes moeten zweten hoor. Maar ik kan niet zeggen dat ik het helemaal alleen heb gedaan. Hoewel mijn ouders er ALTIJD voor me zijn geweest en me altijd wilden laten inzien dat ik alles waard ben, is dat pas laat bij mij binnengekomen. Waarschijnlijk omdat ik lange tijd (ja, ik ben een laatbloeier haha) niets deed met de mening van anderen. Ik luisterde ernaar, waardeerde het, en deed er uiteindelijk mee wat ik wilde. En dat was vaak niets. Ook uit onzekerheid.
Dankzij mijn ouders , mijn vriend én mijn huidige werkgever (jaja) ben ik toch veranderd. Een speciaal moment dat ik mijn ommezwaai realiseerde heb ik niet, dat is geleidelijk zo gekomen. Net als zoveel dingen geleidelijk komen.
Laat je baas jouw mening horen
Mijn werkverleden heeft het me nog het moeilijkst gemaakt, of andersom: misschien heb ik het mezelf wel heel moeilijk gemaakt. Lange tijd heb ik gedaan wat er van me werd gevraagd, of ik het er nu mee eens was of niet. Ik ga niet negatief spreken over voormalig werkgevers, maar er zijn momenten geweest waarop ik had moeten ingrijpen. Dat waren momenten waarop ik voor mezelf had moeten opkomen, zodat ik weer gelukkig kon worden. Want ook dat is een punt: als je niet voor jezelf opkomt of eerlijk bent, word je soms alleen maar ongelukkiger. Je blijft namelijk vastzitten in een onwenselijke situatie. Hoewel ik altijd zeg dat je werkt om te leven, is werk zo’n groot onderdeel van je bestaan. Ik bedoel, je ziet je collega’s en baas misschien wel vaker dan dat je je eigen familie of vriend(in), man of vrouw ziet.
Daarom is het zo belangrijk om ook je werkplek een gelukkige plek te maken (voor zover dat kan). En dus zeg je waar het op staat. Zeg jij waarom jij het ergens niet mee eens bent (en natuurlijk waar je het wel mee eens bent!). Natuurlijk is het dan nog maar de vraag of daar iets mee gedaan wordt, maar als jij bij een goede werkgever zit, dan komt dat wel goed. En als jouw werkgever als wat jij zegt afschiet, dan moet je misschien nog eens nadenken of je daar wel wilt blijven. Immers, wat heb jij aan een werkgever die jou niet respecteert? En andersom heeft een werkgever toch niets aan iemand die niet zijn eigen visie inbrengt? Nu ik dat zeg zie ik ineens in dat ik zelf ook niet heb gewerkt aan een gelukkige werkplek door niet mijn eigen visie in te brengen. Misschien kreeg ik daarom die waardering waar ik zo naar op zoek was niet. Ik zal het nooit weten.
Ik doe ertoe
Mijn mening is even belangrijk als die van jou, besef ik nu. En ik heb evenveel recht om te spreken als jij. Dus, dat doe ik nu ook. En aan jou wil ik daarom ook zeggen: jouw mening doet er ook toe. Ik snap dat onzekerheden en angsten in de weg zitten, geloof mij, maar juist door voor jezelf op te komen haal je die onzekerheden en angsten weg. Daardoor zie jij wat je waard en laat je anderen zien wat jij waard bent. En met zeggen waar het op staat bedoel ik natuurlijk dat je eerlijk moet zijn, je gedachten vrij moet kunnen uiten, maar probeer daarbij degene tegenover je geen pijn te doen. Tenzij hij of zij jou niet respecteert, dan zeg ik: go for it.
Voor mijn gevoel heeft mij dat zoveel meer gebracht dan wat dan ook: een gevoel van eigenwaarde.
(Ok, soms doe ik het volgens mij teveel als ik die rollende ogen van mijn vriend zie. ‘Ja hoor komt ze weeer!’ Doe het lekker toch.)
Hoe zit dat met jou? Kun jij zeggen waar het op staat? Ben jij recht voor zijn raap?[:en]Telling it like it is, being honest. Things I’ve had a lot of trouble with in the past. For a long time, I couldn’t be direct to someone or I would rather be a hypocrite to prevent ‘painful’ moments. I let people walk over me, just so I could avoid confrontation. I let things go past me and I didn’t show my real feelings because I was scared people wouldn’t like me anymore or that I would hurt someone. I learned how to deal with this by the time I turned thirty. Only now I’m starting to see that what I have to say is of value too and that people actually listen to what I have to say. But why did it take me so long to get to this point?
Some people just have it in them. I really have respect for people who can just walk up to their boss, friends or partner (I just hate the word partner…) without having to think about it. That is difficult for me and it’ll always be difficult, and that’s ok. But things are getting better. I took me a while to realize that I had the right to stand up for myself, that my opinion matters and that standing up for your beliefs doesn’t necessarily lead to a confrontation or fight. Sometimes I can’t believe I was so afraid!
Insecurity is a bitch
My own insecurities got the best of me. And that’s why only now I’m starting to see things others already saw or knew. To get to where I am now didn’t just happen in a day. Also, I can’t say that I did it all by myself. Although my parents were ALWAYS there for me and wanted to show me that I’m worth everything, I didn’t accept it. Probably because I didn’t do anything with anyone’s opinions for a long time. I listened to it, I appreciated it and did with it whatever I wanted to. And often that was nothing.
Thanks to my parents, my boyfriend and my current employer I changed. There’s not an exact moment where I realized I changed, it just happened gradually. As many things do.
Make sure your boss hear you
In the past, it was especially difficult for me to stand up for myself at work. I did what was asked of me I. I’m not gonna be negative about my past employers, but there have been moments where I should’ve intervened. Those were the moments I should’ve stood up for myself to become happy again. Because – and this is important, if you don’t stand up for yourself – you will only get unhappier. At some point, you’ll get stuck in a situation you didn’t ask for. I always say you work to live, but work is such a big part of your existence. I mean, you see your colleagues and boss more often than you see your own family, boyfriend or girlfriend, or husband and wife.
That’s why it’s so important to create a happy working environment. And say it like it is. Say why you don’t agree with something. Of course, you’ll wonder if they’ll appreciate it or even accept it, but if you have a good employer, things will be ok. If your boss shoots down whatever you say, then maybe you should start to think if you want to stay there. After all, what good is a boss who doesn’t respect you? And it’s valid the other way around too: why would you want to work for someone who doesn’t allow you to express an opinion? I’m only realizing this now, but I never tried to make my working environment a better place. I was too scared to get rejected. Maybe that’s why I never got the appreciation I was looking for. But well, I’ll never know now.
What I realize now
My opinion is just as valuable as yours. This I realize now. I have the right to speak my mind, just like everyone else. So that is what I’m doing now. And that is what I want to say to you too: your opinion matters. I understand that insecurities and fears get in the way, trust me, but by standing up for yourself those insecurities will fade away. You will see what you’re worth and you’ll show other what you’re worth too.
Standing up for myself and making myself heard has already brought me so much. And most of all: self-esteem.
(I think sometimes I stand up for myself too much now haha. Judging by my boyfriend rolling is eyes at me ‘Here she goes again!’)
How about you? Do you say it like it is?[:]
Poe, deze komt bij mij wel binnen hoor! Mooi geschreven ook. Herken dit gevoel zo, niet durven zeggen wat je denkt. En veel mensen zullen dat van mij niet verwachten, want ik ben een vreselijke flapuit, een open boek in hoe ik me voel en wat ik denk. Soms zelfs brutaal (tegen mijn werkgever). Maar altijd met een kwinkslag, zodat het niet te hard aankomt en weggelachen kan worden. Echt recht voor z’n raap zonder nuances mijn mening geven? Oei, dat durf ik niet.
Vind het super knap van je dat jij dit nu wel (meer) kunt. Ik denk trouwens niet dat jij pas later hebt ontdekt dan anderen dat je mening ertoe doet. Mensen die altijd hebben durven zeggen wat ze denken, hebben gewoon niet die vreselijke drempel van onzekerheid hoeven overwinnen. Een onzekerheid die onderuit haalt wat je eigenlijk wel weet. Dus ik vind je dubbel dapper!
Eerlijk is eerlijk, vooral op werk vind ik het nog steeds heel lastig hoor. Maar waar het wat mij betreft om gaat is dat je wel zegt wat je dwars zit. En dat doe jij ook, maar dan met een kwinkslag. Dat is niet erg, zolang de boodschap maar aankomt en zolang er maar iets mee gedaan wordt, toch? Plus, sommmige mensen hebben gewoon een handleiding, daar moet je een beetje creatief mee zijn :p
Hi Johanne,
Wat eerlijk en inspirerend geschreven! Dankjewel. Ik weet zeker dat iedereen die goed leest er iets uit kan halen voor zichzelf. Ik laat me graag inpsireren door anderen zodat ik zelf ook weer optimaal kan inspireren. Ik geloof zeker dat mijn blogs jou ook zullen inspireren.
Liefs Sophie
Dankjewel Sophie! Lief dat je dat zegt. En inderdaad, ik denk dat jouw blogs mij ook zeker kunnen inspireren!
Mooi verwoord! Voor mezelf: ik ben eigenlijk best wel gelukkig op men werk maar als het er echt op aankomt zeg ik ook niet altijd wat ik denk. Het frustrerende is dat mensen die wel hele dagen liggen zagen en klagen blijkbaar meer gedaan krijgen. De vraag is alleen of die dan gelukkig zijn…
Dankjewel Kristof! Inderdaad, op de één of andere manier krijgen de ‘zeikerds’ altijd van alles gedaan. Maar wat je zegt, misschien hebben altijd wel wat te klagen en zijn ze nooit echt gelukkig.
Ik denk dat het belangrijk is om je mening te kunnen geven, als dit steeds op een respectvolle manier gebeurt. Ik kan echt niet anders, als ik te veel op mijn tong moet bijten, gaat het aan me knagen… draagt niet bij tot mijn gelukkig zijn.
Op werkvlak is dat niet altijd zo geweldig… je haalt in een sollicitatiegesprek eerlijk aan dat je iemand bent die open communiceert en opbouwend kritisch kan zijn. Het komt ook zwart op wit uit mijn persoonlijkheidstesten. Ze zeggen dat dit exact is wat ze zoeken – TOT je aangenomen bent en dat helemaal niet geapprecieerd wordt, integendeel! Opeens mag je je mond niet meer opendoen… is bij mij al twee keer verkeerd afgelopen…
Pfff, wat vervelend zeg! Ja, daarom vind ik het juist zo tricky in werksferen. Mensen daar (of eigenlijk organisaties) pretenderen transparant te zijn en open te staan voor jouw inbreng, maar als puntje bij paalt komt is dat ineens niet meer zo…
Ik denk dat het bij mij per plek verschilt hoe open ik ben. Ik ben redelijk direct en eerlijk, maar over mijn gevoelens praat ik helemaal niet makkelijk. Dat is bij mij nog een leerpuntje. Ik heb nog 2,5 jaar voor ik 30 word 😉
Eerlijk zijn over gevoelens is ook het lastigst! Als ik een stundpunt moet innemen over iets ‘feitelijks’ lukt me dat prima, maar zodra het ergens van binnenuit komt dan begin ik toch even te zweten ;-). Haha, ja je hebt nog even :p.
Het heeft twee kanten voor mij. Ik ben nu wel zo ‘volwassen’ dat ik mijn mening durf te geven zodat ik niet mijzelf voorbij loop. Ik laat niet het kaas van mijn brood eten. Maar op sommige momenten ben ik niet eerlijk als ik weet dat ik een ander daar pijn mee doe. ( in geval van bijvoorbeeld mening over uiterlijk ). Ik heb een kennis die overal haar eigen mening over geeft, en ik voel mij daar zelf soms best naar door. Ik wil niet dat anderen dat door mij zouden ervaren.
Je hebt ook helemaal gelijk hoor, je moet geen flapuit worden. Het is gewoon belangrijk om er een balans in te vinden. Ik vind ook absoluut niet dat precies moet zeggen wat je denkt als je zeker weet dat je er iemand pijn mee doet. Maar wat ik wel heel belangrijk vind is dat jij zegt wat nodig is om voor jezelf op te komen. Maar in dat opzicht doe je het dus al 😉
Great post, and one I can relate to! I wish i stood up to people more in the past and didn’t let insecurities get the better of me!
Hayley | http://www.crueltyfreehayley.com x
Thanks Hayley! It’s difficult, I know! I guess that we just have to trust that these get easier once we get older!
When it comes to family and friend I’m honest, maybe too honest. I wish I could translate that into the workplace. Thanks for the read!
Ha, yeah, if we could just say what we wanted in the workplace things would be much easier!
I really love what you said about speaking up. I have a tendency to be soft spoken at times and often get talked over. I have really been working on making sure my voice is heard. Wonderful post!
Thank you Kayla! So good to hear that you’re trying! I hope it gets easier for you soon 🙂
Ik ben dan wel een flapuit maar als het echt om mijn mening uiten gaat ben ik vaak wat gereserveerder. Ik ben zo iemand die confrontaties uit de weg gaat, haha!
Mooi artikel trouwens zeg! Fijn dat het jou zoveel heeft opgeleverd. Inderdaad, je doet ertoe!
Haha, dubbel gevoel bij eerlijk zijn dus? ;-). Stom is dat he, die angst voor confrontatie. Terwijl dat helemaal niet daarop hoeft uit te monden! En dankjewel!
Mooi!! Inmiddels kan ik het wel gelukkig. Maar daar zijn wel wat jaartjes overheen gegaan. Vroeger was ik super verlegen en heel teruggetrokken en liet ik over me heen lopen. Nu niet meer!
Wat fijn Nicole! Geeft een bevrijdend gevoel zeker? Dat je eindelijk durft te zeggen wat je wil zeggen?
love this so much, deffo something I needed to read today! It’s so easy to keep quiet but standing up for yourself and your ideas is the way to success. Love it!!
Thank you, Ella! So sweet of you to say. And you’re right, sometimes it just seems easier to say nothing, but in the end, it will not make you happy or successful.
Such a good read. I identify with the ‘old’ you and really wish I would be able to speak my mind a little more. This has helped inspire me to start thinking I really should
Hi Natalie, thank you so much! The old me is not completely gone yet, so I completely understand where you’re coming from :). The first step is to realizing that you have to do it, I think!
I totally get what you mean, I was like this for a really long time too. Just recently started to stand up for myself and ask for what I need, and it is hard but also gives me so much satisfaction.
That’s good to hear Silvia! I’m glad that you feel that standing up helps!