Winter is coming: waarom deze winter beter wordt dan de vorige

Zodra de klok weer een uurtje is teruggezet, zie ik op tegen de maanden die volgen. Ik ben nooit een fan geweest van winter, maar de afgelopen jaren ging het steeds beter. Ik vond het lekker om binnen te zitten, met een kopje koffie of thee, een dekentje, Buttons op schoot en een goed boek, goede serie of mijn laptop op schoot. Vorig jaar winter had ik het zwaar. Ik besefte het toen nog niet, maar ik had het zo zwaar omdat ik mijn trauma aan het verwerken was. Daarnaast sliepen Axel en James niet goed en was er iedere avond wel gedonder. Gek hè, van twee jonge kindjes 😌. Maar ik trok dat niet. En dat kwam door alles wat ervoor gebeurd was. Ik wou dat ik dat eerder inzag, zodat ik eerder hulp had gezocht. Maar ja, je weet hoe het gaat. Je probeert door te gaan met het leven en hoopt dat het vanzelf goedkomt. Niet dus.

Gelukkig voelt alles sinds april een stuk lichter. Niet alleen omdat de jongens het goed doen ‘s nachts (ik klop nog steeds af) en ik dus mijn nachtrust terug heb. Maar ook omdat ik in maart hulp zocht, met uitzicht op hulp in april. Uiteindelijk werd dat pas juni, maar de eerste stap was gezet. En dat telde. En dat maakte alles beter. En hoewel ik enorm opzie tegen de winter omdat ik bang ben ik oude patronen terug te vallen, weet ik ergens ook wel dat het beter gaat zijn. Dit is waarom.

Goede nachten

Eind maart was ik er zo klaar mee. Iván en ik sliepen al meer dan een halfjaar niet in hetzelfde bed en de nachten waren voor mij vaak gebroken. De jongens wilden niet in hun eigen bed slapen, maar sliepen bij mij niet de hele nacht door. Te veel afleiding. Dus ik zocht hulp van een slaapcoach. En dat hielp! Met haar tips wisten we hun dagritme om te buigen en wisten we na een avondje gecontroleerd laten huilen (sorry, maar bij ons hielp het dus wél) de slechte nachten om te buigen naar goede. Het ging niet in één keer fantastisch, maar we maakten stapjes. En toen Axel en James eenmaal weer samen op hun eigen kamer lagen, ging het geweldig. Ze voelen zich er veilig en hebben elkaar. (En iedere keer als ik dit hardop uitspreek, moet ik weer afkloppen omdat ik bang ben dat het weer misgaat.)

Leeftijd Axel en James

Vorig jaar winter hadden de boys nog heel erg veel gefrustreerde momenten. Ze liepen een klein beetje achter in hun ontwikkeling en dat zorgde voor veel hulpeloze momenten. Ze wilden meer dan ze konden en dat was niet leuk. Inmiddels kunnen ze ongeveer alles wat ze ‘moeten’ en lopen ze alleen op het gebied van spraak een beetje achter. Maar ze maken wel heel goed duidelijk wat ze wel en niet willen en de gefrustreerde momenten zijn er bijna niet meer. Ja, die hebben plaatsgemaakt voor temper tantrums, maar goed. Die zijn vaak snel weer voorbij. Ze hebben oprecht een hele leuke leeftijd en dat maakt dat ik de winter ook iets minder zwaar vindt.

EMDR helpt

En natuurlijk lag niet alles bij hen, maar ook voor een heel groot deel bij mij. Ik was niet mezelf. Dat ben ik nog steeds niet helemaal, maar wel veel meer. Ik ben aan het verwerken en dankzij EMDR kom ik steeds verder in dat proces. Ik slaap beter, mijn humeur is beter en ik durf meer los te laten. Nog steeds ben ik vaak een control freak als het op de jongens aankomt, maar het gaat langzaam beter. Ik ben heel erg blij dat ik hulp heb gezocht, want ik denk niet dat ik alles zelf had kunnen verwerken. Dat weet ik wel zeker. Wel heb ik er spijt van dat ik zo lang heb gewacht, maar het besefmoment dat ik hulp nodig had, kwam ook eigenlijk pas laat. Voor die tijd was ik te druk met overleven.

Ik ben meer mezelf

En dat is dus een gevolg van de EMDR, maar ook tijd. Naarmate de tijd vorderde, werd ik meer mezelf. Lichamelijk en geestelijk. En dat helpt enorm. Ik ben nog steeds een beetje bang voor de winter, maar weet ergens ook wel dat hij nooit meer gaat zijn zoals hij vorig jaar was. Ik ben weer met mijzelf bezig. Met mijn toekomst. En mijn eigen dingen. Ik maak me niet alleen zorgen meer. Ik ben niet meer alleen moe. En als het wel weer donker dreigt te worden, dan weet ik nu beter mijn woorden te gebruiken. Ik weet dat ik nu aan de bel kan trekken. En ik weet dat ik altijd bij mijn ouders terecht kan om een weekje (of twee) te luchten. Zodat zij kunnen helpen met de zorg en ik even wat tijd voor mezelf heb en mijn vriendinnen. En dat helpt Iván op zijn beurt weer om thuis een beetje op adem te komen 😄. Win-win.

Dus ja, winter… bring it on. Maar wel met een beetje zon, alstublieft. 

Zie jij op tegen de winter? Of vind je het wel een fijn seizoen?