In het ziekenhuis met de tweeling en het Coronavirus om ons heen

Geschreven op 16 maart 2020 (goh –>) – Het is 16 maart en de tweeling en ik zitten alweer exact zes weken in het ziekenhuis. Papa kan er even niet bij zijn omdat hij mogelijk contact heeft gehad met iemand met het coronavirus. Niet dat dat bevestigd is. De huisarts heeft diegene niet getest maar wel gezegd dat hij er vanuit moest gaan dat het om corona ging. Alsof er in de winter geen andere virusjes de ronde doen (niet om corona te bagatelliseren). Ik snap dat het om safety first gaan en het een voorzorgsmaatregel is, maar dit heeft ervoor gezorgd dat ik nu ruim een week helemaal alleen met Axel en James ben. Mijn ouders kunnen er helaas ook niet bij zijn omdat bezoek in het ziekenhuis nauwelijks meer is toegestaan. Bovendien wil ik hen ook niet blootstellen aan een mogelijke brandhaard (want dat worden ziekenhuizen wellicht). Geen papa voor de jongens, geen steun voor mij.

De wereld om ons heen staat stil, maar ook hier staat de wereld stil. Het is ik en de jongens. De jongens en ik. We zijn 24 uur per dag samen. Ik vind het fantastisch om ze te zien groeien en een band met ze te krijgen. Want dat was hiervoor moeilijk, toen ze nog in de couveuse lagen. Ik begin me steeds meer te beseffen dat deze twee mooie jongens van mij zijn. Van ons zijn. Maar ik voel ook stilstand. Ik krijg niks mee van de buitenwereld. Ik kijk uit op snelwegen en kan me nauwelijks nog voorstellen dat ik daar een paar maanden geleden zelf nog overheen reed.

Misschien is het niet erg om nu niet in die gevaarlijke buitenwereld te zijn. Maar ik mis het wel. Ik weet niet meer hoe ons huis eruit ziet en zal ‘m ook nooit meer zien. Als we uit het ziekenhuis komen zijn we verhuisd. Naar een mooi huisje, weg van alle steden. Waar de jongens rustig kunnen opgroeien. Waar wij onze rust vinden. Maar wanneer we daarheen kunnen weet ik niet. En wanneer die rust komt, weet ik ook niet. 

Kwetsbare kleintjes

Nu ben ik zelf – net als vele anderen – niet bang om het virus te krijgen. Maar vrees ik voor mijn kleintjes. Ze vallen nu misschien niet binnen de risicogroep. Maar ze zijn wel enorm kwetsbaar met hun 38 weken/6 weken. Ze ademen nog maar net geheel zelfstandig, leren nog maar net drinken en ze weten soms nog steeds niet dat ze continu moeten ademhalen. Het is een proces en zo’n virus kan daar negatief aan bijdragen. Wegblijven dus. Gelukkig is het hier op de afdeling nog rustig. Verpleegkundigen zijn er hier nog volop en iedereen houdt zich goed aan de hygiëneregels.

In de centrale hal in het ziekenhuis is het anders. Starbucks is dicht. De restaurants zijn dicht. En er hangen overal waarschuwingen. Logisch. En verstandig. Maar dit waren de enige dingen die me nog enigszins verbonden lieten voelen met de buitenwereld. Ik snap alle maatregelen volledig, echt waar. Voor iedereen met een aangetast immuunsysteem moet dit. Iedereen moet eraan bijdragen om de verspreiding zoveel mogelijk in te dammen. Maar de egoïst in mij voelt zich hierdoor wel eenzaam. 

Isolatie in het ziekenhuis

De newborn-periode is sowieso eenzaam. Dat beseffen mensen misschien niet, maar het is wel zo. En vooral als je in het ziekenhuis bent. Vrienden mogen niet langskomen en familie beperkt. Nu mijn vriend een week lang niet welkom is, versterkt dat het gevoel. Ik sta alleen op (wel naast mijn jongens natuurlijk) in een ziekenhuisomgeving. Ik eet alleen mijn lunch en zit ‘s avonds alleen aan mijn avondmaal. Maar ik haal troost uit mijn lieve kindjes die hier kunnen groeien en bloeien en de lieve verpleegkundigen die nooit te beroerd zijn om ook mij te verzorgen. En om gewoon gezellig met me te praten. 

Rust en bezinning

Deze periode zal voor veel mensen eenzaam zijn. Voor ouderen die de deur niet meer uit kunnen. Voor singles die zonder partner of wat dan ook in thuisisolatie moeten. Op straat is het stil (vertelt men mij). Gezellig uiteten gaan zit er even niet in. Er is de afgelopen jaren flink veel kritiek geweest op dat alom aanwezige internet en onze telefoonverslavingen, maar nu kunnen we daar eindelijk ons voordeel mee doen. Maak nu gebruik van die mogelijkheden. App met je vrienden, met je familie. Ga videobellen. Zorg zo voor verbinding. Speel online spelletjes samen, zoek op Instagram naar gezelschap. En schroom niet om je gevoelens uit te spreken. Hoe egoïstisch die soms ook kunnen klinken in een wereld zoals die nu is.

Er staat ons wat te doen. Dat is duidelijk. En ik twijfel er niet aan dat iedereen daar (hopelijk op tijd) de noodzaak van inziet. Maar het is ook tijd van bezinning. Tijd om tot rust te komen. Dat probeer ik ook op mijn kleine eilandje waar communicatie met name via gehuil en gekreun gaat.