Meer dan ik ooit durfde dromen: een eeneiige tweeling

Misschien heb je het al op Instagram of Facebook voorbij zien komen, maar ik ben (wij zijn ;-)) zwanger van een eeneiige tweeling! Doodeng, ongelofelijk spannend, maar tegelijkertijd ook heel leuk. Natuurlijk! Ik bedoel, ik weet al heel lang dat ik moeder wilde worden. Dus ik ben heel dankbaar dat het eindelijk gaat gebeuren. Door omstandigheden ging dat niet zo snel als ik ooit hoopte. Maar dat geeft niet. 

Laat ik vooropstellen dat er achter veel positieve en gelukkige zwangerschapsaankondigingen iets anders schuilt. Gelukkig mogen veel vrouwen een eerste, onbezorgde en góede zwangerschap hebben. Maar er zijn ook genoeg (meer dan je denkt) vrouwen die eerst een en ander hebben moeten meemaken. Zonder het al te veel een persoonlijk verhaal te maken, wil ik maar gezegd hebben dat niet alles even makkelijk is als het lijkt. Ik snap dat veel vrouwen het er niet over willen hebben, want het is moeilijk. Maar tegelijkertijd ben ik er zelf veel sterker door geworden. Ik weet: het leven is niet altijd eerlijk, ook als je denkt dat het jou niet overkomt. En dat geeft niet. Het hoort er oprecht bij, denk ik. Maar het is moeilijk.

Vroege echo

Enfin, door naar het positieve. Begin augustus had ik een vroege (6,5 week) echo. Allebei mijn ouders waren mee en mijn moeder ging mee de kamer in. Ik had mijn ogen dicht en kneep mijn moeders hand helemaal fijn. Op een gegeven moment zei de echoscopiste: ‘Ik zie één hartje….en nóg een hartje.’. Mijn ogen knalden open en gelijk uit mijn hoofd. Hetzelfde gebeurde bij mijn moeder. Geschokt waren we. En het toffe was dat ze gelijk al kon zien dat het om een eeneiige tweeling ging. Dat kon nog veranderen, maar zo was de situatie toen. Het enge aan een tweelingzwangerschap is dat je een extra risico loopt op een miskraam . Erg rustgevend waren de eerste paar maanden dus niet. En zijn ze nog steeds niet. Inmiddels groeien ze beiden (de één wat beter dan de ander) en is er vooralsnog geen reden tot zorgen. Maar ik houd altijd in mijn achterhoofd: wat niet is, kan nog komen. Maar iedere dag gaat het een klein beetje beter.

Heb ik kwaaltjes?

Niet meer! Voorlopig dan. Van week 8 tot en met week 14 was het vooral drama qua eten en was ik…MOE. Heel erg moe. En ik baalde vooral van het niet normaal kunnen eten. Ik lustte geen vlees meer, trok patat ineens niet meer, sausjes konden me niet bekoren en die AirFryer….wow, die maakte me misselijk! Nog steeds ben ik niet in staat om dingen uit de AirFryer te eten (gelukkig kochten we die net voordat ik misselijk werd, goede timing), maar ik word er niet meer misselijk van. Enkele weken lang at ik dus grotendeels vegetarisch, had ik enorm veel zin in snoep, zoute drop, popcorn, taartjes en vet eten. Het is wel een paar keer voorgekomen dat ik naar de McDonald’s ben gereden ja. Want het gekke was: het vlees van de Mac lustte ik nog wel. Ik kwam in een soort van regressieperiode terecht, waardoor ik ineens alles wilde eten wat ik vroeger at: witte bonen in tomatensaus, McDonald’s, Chinees (tjap tjoy), spaghetti met ketchup en parmezaanse kaas en aardappelpuree met dikke jus. 

De laatste paar weken eet ik weer wat normaler, hoewel mijn zin in zout, zoet en vet nog lang niet weg is. Geeft niet, ik moet nog groeien ;-). De vermoeidheid is in ieder geval bijna verdwenen en mijn emoties heb ik meestal redelijk onder controle. Tenzij ik na het zwemmen zin heb in patatjes met mayo en het dan niet krijg (kon niet meer), dan ga ik huilen. Bijna dan. Of als mijn vriend iets zegt wat me niet zint, dan barst ik ook vrijwel gelijk in huilen uit, haha. 

NIPT, 20-wekenecho, inleiden en andere bizarre termen

De NIPT is inmiddels positief ‘in the pocket’, de 20-wekenecho ook en de hamvraag is natuurlijk: wanneer komen ze? Nou, officieel ben ik uitgerekend op 30 maart, maar omdat eeneiige tweelingen een hoogrisicozwangerschap vormen (tuurlijk, waarom zou ik ook een zorgeloos leven willen leiden ;-)), worden ze met 36 weken gehaald. Dat betekent dat ze begin maart al komen. Maar eerst: namen bedenken, babykamer inrichten, plannen bedenken en andere leuke, maar soms stressvolle dingen. 

Ohja: jongens of meisjes? 

Ik zou het bijna vergeten, maar we weten het geslacht natuurlijk ook. Omdat het een eeneiige tweeling is, hebben ze vanzelfsprekend hetzelfde geslacht. Maanden ging ik ervan uit dat het meisjes zouden worden, hoopte mijn vader van harte dat dat inderdaad zo was en wist mijn moeder het ook bijna zeker. Maar nee, het zijn twee jongetjes. En ergens had ik dat ook moeten weten. Ik heb altijd al gezegd dat ik een jongensmoeder zou worden. Tadaaaaa. Het was wel even schrikken hoor en iedereen moest ervan bijkomen, maar we zijn inmiddels weer back on track! :p

Zo, dat is er eindelijk uit.